Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για την ευκαιρία που έχασε ο Παναθηναϊκός για να νικήσει τον Ολυμπιακό και να γυρίσει τον διακόπτη, επισημαίνοντας τη μείωση της απόστασης για την επιστροφή στη διεκδίκηση τίτλων.
Κάθε νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις. Υπό αυτήν την έννοια θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι είναι διπλή και η ανάγνωση της λευκής ισοπαλίας του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, στο μεγαλύτερο ντέρμπι του ελληνικού αθλητισμού.
Η μία πλευρά του νομίσματος δείχνει ότι χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία για το τριφύλλι. Μία ευκαιρία για ένα νικηφόρο αποτέλεσμα που δεν θα αποτελούσε προϊόν «κλεφτοπόλεμου» ή εκμετάλλευσης των συγκυριών. Αλλά πιστοποίηση ποδοσφαιρικής ανωτερότητας, όπως είχε συμβεί την εποχή που στην άκρη του πράσινου πάγκου βρισκόταν ο Μαρίνος Ουζουνίδης, στη νίκη με 1-0 αντί για 4-0 επί του Ολυμπιακού με το γκολ του «αυτοκράτορα» Μάρκους Μπεργκ τον Μάρτιο του 2017.
Χάθηκε μία ευκαιρία για να γυρίσει ο διακόπτης, να αποκτήσει η ομάδα ακόμα μεγαλύτερη ψυχολογική ώθηση και οι φίλοι του συλλόγου να πιστέψουν σε αυτήν περισσότερο και να την αγκαλιάσουν με μεγαλύτερη μαζικότητα.
Διότι πέραν του πρεστίζ και της βαθμολογικής συγκομιδής ενδεχόμενου τρίποντου, οι παραπάνω παράμετροι θα μπορούσαν να επιφέρουν σπουδαιότερα οφέλη μακροπρόθεσμα.
Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε ακριβά την απουσία του ανέτοιμου Καρλίτος, του επιθετικού με τη μεγαλύτερη εκτελεστική δεινότητα στο έμψυχο δυναμικό, που σε συνδυασμό με την (μία ακόμη) κακή βραδιά του Μακέντα και ορισμένες λάθος αποφάσεις των παικτών του στο επιθετικό τρίτο του αφαίρεσαν τη δυνατότητα περισσότερων υποσχόμενων ευκαιριών απέναντι σε έναν αντίπαλο που αμυνόταν μαζικά πίσω από τη μπάλα. Με πεντάδα στα μετόπισθεν, τρεις στόπερ στην καρδιά της άμυνας (Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Μπα) και δύο «κόφτες» (Καμαρά, Εμβιλά) στον άξονα της μεσαίας γραμμής.
Ο Μαρτίνς προσπάθησε να βάλει «παγίδες» στον Βιγιαφάνιες για να βρει κλεψίματα και να βγει στο επιθετικό τρανζίσιον, αλλά ο Γιοβάνοβιτς ήταν άριστα προετοιμασμένος και με τη στρατηγική του ανάγκασε τους Πειραιώτες να μην έχουν ούτε μία τελική στην εστία του Μπρινιόλι! Κι όλο κι όλο ένα σουτ στα… πουλιά του Λόπες στο ενεργητικό τους στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.
Ο Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να πιέσει ψηλά, να έχει τον έλεγχο μέσω της κυκλοφορίας της μπάλας, αλλά και να υπάρχουν γρήγορες επιστροφές στην άμυνα και σε όλα η στρατηγική του ήταν αποτελεσματική. Ο Παναθηναϊκός ήταν κυρίαρχος και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, με την είσοδο του Ιωαννίδη αντί του Μακέντα, ο οποίος παρεμπιπτόντως στο 41’ έχασε την πιο κλασική ευκαιρία στο ντέρμπι στέλνοντας τη μπάλα άουτ με κεφαλιά από το ύψος της μικρής περιοχής μετά από σέντρα του εξαιρετικού Χουάνκαρ. Με την είσοδο του Ιωαννίδη διορθώθηκε η μοναδική παραφωνία στον τρόπο ανάπτυξης του Παναθηναϊκού, δημιουργήθηκε το σκαλοπάτι που χρειαζόταν στις επιθέσεις που γίνονταν κατά κύματα και ο Ολυμπιακός μεταμορφώθηκε σε απόλυτος κομπάρσος.
Με δεδομένη την παραπάνω αντικειμενική καταγραφή της εικόνα του ντέρμπι προκύπτει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αυτή που καταδεικνύει ότι η ψαλίδα κλείνει ολοένα και περισσότερο ως συνέπεια της ποδοσφαιρικής προόδου του Παναθηναϊκού. Μία πρόοδος που δημιουργεί βάσιμες ελπίδες για τη διεκδίκηση του Κυπέλλου τη φετινή αγωνιστική περίοδο αλλά και για την πολυπόθητη επιστροφή της ανταγωνιστικότητας για τις κορυφαίες θέσεις του πρωταθλήματος στο προσεχές μέλλον.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
