Έριξα μια ματιά στους πιθανούς αντιπάλους του Παναθηναϊκού. Βασιλεία, Γιουνγκ Μπόις και δύο σουηδικές, που είναι σε φουλ δράση τα πρωταθλήματά τους, είναι εκείνες που καλό θα ήταν να αποφύγει. Συν Τβέντε και Αλκμάαρ, όχι γιατί φοβίζουν αλλά γιατί οι Ολλανδοί είναι πάντα επικίνδυνοι.
Όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να φοβίσουν τους «πράσινους». Και αυτή η σιγουριά βγαίνει απ’ αυτά που βλέπεις από τον Παναθηναϊκό. Πήραμε χθες ένα δείγμα απέναντι στην Αλ Ντουχαΐλ για το τι ομάδα θα δούμε στις 4 Αυγούστου. Μπορεί να υπάρχουν ελλείψεις στο ρόστερ, να χρειάζεται σίγουρα ενίσχυση και ποιοτική αναβάθμιση, αλλά μιλάμε για μια έτοιμη ομάδα τούτη τη στιγμή.
Με τις αρχές που έχει αποκτήσει από πέρσι και τις εξελίσσει. Με παίκτες που εμφανίζονται ακόμα καλύτεροι, όπως ο Παλάσιος που είναι… πύραυλος και δεν πιάνεται. Με μεταγραφές που θα βοηθήσουν, όπως ο Γκάνεα και «μεταγραφές» όπως ο Κουρμπέλης. Ο αρχηγός, υγιής και δίχως φόβο, είναι μεγάλο κεφάλαιο.
Ο Παναθηναϊκός ήταν επιθετικός και σε ορισμένες στιγμές απολύτως επιβλητικός απέναντι στον αντίπαλό του. Καλή οργάνωση, συνοχή στις γραμμές τους, γρήγορη ανάπτυξη από τα άκρα και τον άξονα. Υπήρξαν στιγμές που οι πράσινοι έμοιαζαν σαν να βρίσκονται στα μέσα της σεζόν και όχι σε περίοδο προετοιμασίας. Τόσο από πλευράς τρεξιμάτων, όσο και στις συνεργασίες τους στο επιθετικό τρίτο.
Καρλίτος, Αϊτόρ, Παλάσιος συν τους Κουρμπέλη – Αλεξανδρόπουλο που έπαιζαν σαν «εξάρια», συνεργάζονταν… με κλειστά μάτια. Οι πράσινοι είχαν 3-4 «καθαρές» ευκαιρίες στο πρώτο μέρος, εκτός από το γκολ που σημείωσαν. Με ένα «δεκάρι» που θα κάνει τη διαφορά και ένα φορ που θα τα… παστελώνει, θα δούμε πολλά όμορφα πράγματα.
Ακόμα και χωρίς αυτούς όμως οι «πράσινοι» έχουν μια ομάδα που σου εμπνέει εμπιστοσύνη εν όψει των πρώτων αγώνων. Και δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν.
