Όποιος περίμενε πως οποιαδήποτε ομάδα έμενε με δέκα παίκτες μέσα στη Λεωφόρο θα έκανε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έκανε ο ΟΦΗ σε όλο τον αγώνα μάλλον δεν έχει παρακολουθήσει ελληνικό πρωτάθλημα ποτέ στη ζωή του.
Αν οι Κρητικοί… τολμούσαν να βγουν μπροστά ή να παίξουν κάποιου άλλου είδους ποδόσφαιρο εκτός από το να πέφτουν κάτω χωρίς λόγο και αιτία για να ροκανίζουν τον χρόνο, θα είχαν φύγει με 3-4 γκολ στο κεφάλι και θα έμπαιναν σε διαδικασία εσωστρέφειας.
Προτίμησαν να στείλουν τον Παναθηναϊκό σε αυτή. Τον Παναθηναϊκό που έπεσε στην παγίδα τους. Δεν κατάφερε να διατηρήσει ούτε την ηρεμία του, ούτε την ψυχραιμία του, δεν μπόρεσε να βγάλει τις ποδοσφαιρικές του αρετές, είχε σε κακή βραδιά όλα του τα ατού, συμπεριλαμβανομένου και του προπονητή. Ο Γιοβάνοβιτς έπρεπε να «πνίξει» τον ΟΦΗ από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, να παίξει με δύο σέντερ φορ πριν σκοράρουν οι Κρητικοί, να φρεσκάρει νωρίτερα την ομάδα του.
Περίμενε, όπως και όλοι, πως με κάποιον τρόπο θα βρει τη λύση ο Παναθηναϊκός. Και δεν περίμενε, όπως και όλοι, ότι ο ΟΦΗ στη μία και μοναδική τελική του προσπάθεια θα σκοράρει. Στο ποδόσφαιρο, όμως, μπορούν να συμβούν όλα.
Σε ένα πρωτάθλημα πρέπει να προσαρμόζεσαι και σε αυτού του είδους το ποδόσφαιρο. Το αναχρονιστικό, της διάλυσης και όχι του «φτιαξίματος», των καθυστερήσεων και του εκνευρισμού. Αλίμονο αν όλα τα ματς ήταν η… χαρά του ποδοσφαίρου. Εκεί δε θα το έπαιρνε το πρωτάθλημα ο καλύτερος, αλλά ο πιο φαντεζί. Μόνο που το ποδόσφαιρο δεν είναι έτσι. Και στην τελική, μακροπρόθεσμα αυτό που πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός μπορεί να του φέρει επιτυχίες, αυτό που πρέσβευε ο ΟΦΗ το βράδυ της Τετάρτης στη Λεωφόρο αποκλείεται.
Είναι προφανές όχι λόγω αποτελέσματος, αλλά κυρίως λόγω της εικόνας που είχε ο Παναθηναϊκός και της ατομικής απόδοσης/συμπεριφορές κάθε παίκτη, πως βρισκόμαστε σε περίοδο ντεφορμαρίσματος της ομάδας. Κι αυτό συμβαίνει. Δεν μπορεί μια ομάδα να πηγαίνει… τρένο σε όλη τη σεζόν, δεν έχει συμβεί ποτέ με κανέναν. Το… γαμώτο έχει να κάνει με το γεγονός πως το συν οχτώ έγινε συν τέσσερα μέσα σε μια εβδομάδα σε αγώνες… υπεράνω πάσης υποψίας. Ούτε ο Ιωνικός, ούτε ο ΟΦΗ είναι αντίπαλοι που θα στοιχηματίζαμε πως θα κόψουν βαθμούς από τον Παναθηναϊκό.
Η ατμόσφαιρα βαραίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως εδώ θέλω να πω κάτι που ίσως πάει κόντρα στο ρεύμα. Προτιμώ τον Παναθηναϊκό να πάει στο ντέρμπι κορυφής με την ΑΕΚ έχοντας φάει τις… σφαλιάρες του, να είναι οχυρωμένος και να διακυβεύονται πολλά περισσότερα σε αυτό το ματς από το αν θα διατηρούσε τους οχτώ βαθμούς διαφορά. Αν δε συμβεί κάποιο νέο… απρόοπτο στη Λιβαδειά και αν η ΑΕΚ περάσει από τα Γιάννενα, το ματς της 8ης Ιανουαρίου θα είναι ένα αληθινό ντέρμπι τίτλου. Κι εκεί θέλω να τον δω τον Παναθηναϊκό και την αντίδραση που θα βγάλει για πρώτη φορά σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι σε όλη αυτή τη διαδικασία που βρίσκεται εδώ και 1,5 χρόνο.
Όπως θέλω να δω και την ΑΕΚ, η οποία βγάζει δυναμική, έχει βρει τρόπο να τελειώνει εύκολα τα ματς εντός ή εκτός έδρας και δείχνει να έρχεται με φόρα για να πατήσει στην κορυφή. Ας τη δούμε και σε ένα ντέρμπι που θα παίζει για έξι βαθμούς. Πόσο θα την επηρεάσει και αν θα μπορέσει να βγάλει την ίδια ποιότητα υπό συνθήκες ασφυκτικής πίεσης όπως αυτές θα διαμορφώνονται εκείνο το βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Μέχρι τότε υπάρχει το ματς της Τρίτης στη Λιβαδειά, ένα παιχνίδι που αυτό που θέλω να δω πριν από οτιδήποτε άλλο είναι το μήνυμα που θα στείλουν όλοι τώρα που ήρθαν τα δύσκολα. Πρώτα ο κόσμος, γεμίζοντας ακόμα μία πόλη και ένα γήπεδο επαρχίας και μετά η ομάδα, παίρνοντας την πρώτη της νίκη στον δεύτερο γύρο και επαναφέροντας την… κανονικότητα.
