Δεν περίμενε κανείς ούτε να αλλάξει θεαματικά ο Παναθηναϊκός όσον αφορά την εικόνα του, ούτε να κάνει… παρέλαση στη Θεσσαλονίκη απέναντι σε έναν Άρη που πήγαινε με το μαχαίρι στα δόντια για το ματς.
Τι περίμενε όλος ο κόσμος; Αυτό που είδε το βράδυ της Κυριακής. Μια ομάδα να βρίσκει πάλι τη… λύσσα της, να βρίσκει πάλι τον τρόπο που θα παίρνει μεγάλα παιχνίδια, κάτι που δεν είχε κάνει από την επανέναρξη και έπειτα. Κι όταν δέχτηκε το γκολ περίμενε να δει πάλι μια ομάδα που κάνει ανατροπές. Σαν αυτές που είχε κάνει με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ στον πρώτο γύρο.
Τα είδε όλα από τον Παναθηναϊκό του «Κλ. Βικελίδης». Ψυχραιμία όταν στράβωσε το ματς, 2-3 καλές ενέργειες ικανές για να γυρίσουν ένα παιχνίδι, όπως αυτή του Ιωαννίδη που κάνει τρομερή κίνηση στο 1-1, όπως είχε κάνει και στο γκολ απέναντι στη Λαμία. Και μια ομάδα που θα πάλευε μέχρι το τέλος για να βρει το γκολ νίκης. Νίκης απ’ αυτές που χαρίζουν τίτλους.
Δεν το έκανε ο Παλάσιος όταν βρήκε τον χώρο να το κάνει, σουτάροντας από μακριά ενώ είχε ακόμα γήπεδο για να διανύσει, το έκανε λίγο αργότερα από το κόρνερ από το οποίο προήλθε το γκολ. Με δόση τύχης; Ναι. Αλλά του το χρωστούσε η τύχη του Παναθηναϊκού. Και του ίδιου του Παλάσιος.
Τον… τρέλαναν τα δοκάρια τον Αργεντινό, ένα στη Νεάπολη και ένα με τον ΟΦΗ. Και υπάρχει και εκείνο το δοκάρι του Ιωαννίδη στις καθυστερήσεις του αγώνα με την ΑΕΚ, σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός δεν ήταν για να το χάσει. Επιστράφηκε μέρος της ατυχίας στο Βικελίδης, σε ένα ματς που επίσης δεν ήταν για να χάσει βαθμούς ο Παναθηναϊκός.
Ο Άρης είχε ένα καλό εικοσάλεπτο, αλλά από τη στιγμή που δέχτηκε την ισοφάριση και μετά δεν μπορούσε να γίνει απειλητικός, ήταν πολύ προβλέψιμος και είχε για καλύτερό του ποδοσφαιριστή τον δεξιό του μπακ. Όταν αυτό συμβαίνει, σπάνια παίρνεις κάτι παραπάνω από ένα ματς τέτοιων απαιτήσεων.
Ο Παναθηναϊκός έκανε μια νίκη που την είχε πολύ μεγάλη ανάγκη και ο τρόπος με τον οποίο αυτή ήρθε είναι που την κάνει ακόμα πιο σημαντική. Σε ένα χρονικό σημείο στο οποίο όλοι είχαν πιστέψει πως οδεύουμε προς την ισοπαλία που μάλλον κανέναν από τους δύο δε θα ικανοποιούσε. Και σε μια στιγμή που οι αντίπαλοι είναι… καρφωμένοι στις οθόνες τους και περιμένουν να λήξει το ματς. Τώρα εκείνοι θα πάνε στα αυριανά παιχνίδια τους με την πίεση του «πρέπει».
Ατομικά ο Μαντσίνι για δεύτερο σερί ματς έδειξε πόσο ποιοτικός παίκτης είναι. Το είχε κάνει και με τη Λαμία, κυρίως στις συνεργασίες του με τον Μπερνάρ. Σήμερα ο Βραζιλιάνος έπαιζε στην απέναντι πλευρά και η αλήθεια είναι πως δεν του ταιριάζει καθόλου.
Όσο κι αν λέγαμε πως η φυσική του θέση είναι έξω αριστερά, αποδεικνύεται πως όταν έρχεται στον άξονα μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα. Οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς τούτη τη φορά ήρθαν στο κατάλληλο σημείο και βοήθησαν τον Παναθηναϊκό ουσιαστικά.
Κυρίως έβαλαν την αμφιβολία στον αντίπαλο για το αν θα τα καταφέρει. Όσο περνούσε η ώρα και με την είσοδο των Σπόραρ, Παλάσιος, Βέρμπις, Κλεϊνχάισλερ, ο Παναθηναϊκός σου έδινε την εντύπωση πως πηγαίνει να πάρει το ματς και θα προσπαθήσει γι’ αυτό και ο Άρης πως δεν είχε κάτι παραπάνω να δώσει.
Δικαιώθηκε ο Ιβάν, δικαιώθηκε και όλη η προσπάθεια των πράσινων, που πια ευελπιστούν μετά από μια τόσο σημαντική νίκη σε τέτοια έδρα να αποβάλλουν λίγη από την πίεση με την οποία παίζουν. Το τόνισε και πάλι ο Γιοβάνοβιτς, αλλά είναι και εκείνος που πρέπει πια να το διαχειριστεί και να δώσει στην ομάδα του την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να προχωρήσει.
Φτάσαμε πλέον στην τελική ευθεία της κανονικής διάρκειας και ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει και πάλι το αίσθημα του ισχυρού μέσα στο γήπεδο. Όχι στα… πρωτοσέλιδα. Στο γήπεδο. Αν το κάνει θα είναι φαβορί για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος που όλος ο οργανισμός… λυσσάει γι’ αυτό.
