Παιδιά καλή η προπαγάνδα, το ξέρουμε κι εμείς το παιχνίδι, αλλά εδώ μιλάμε για εξόφθαλμη σφαγή

Στην Ελλάδα που ζούμε και που μεγαλώσαμε, στη χώρα που κάθε ένας κοιτάζει μόνο την ομάδα του και βλέπει με γυαλιά χρώματος αυτής, δε θα πέσουμε ποτέ από τα σύννεφα για όσα ακούμε και διαβάζουμε. Δε θα μας κάνει εντύπωση το παραμικρό. Εδώ βγήκε ο Πέτρος Κόκκαλης και είπε ότι το πέναλτι του Παπουτσέλη ήταν… μαρς. Τι άλλο δηλαδή μπορούμε να ακούσουμε για να καταλάβουμε πως ο καθένας απλά ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι έχει μέσα στο μυαλό του.

Σ’ αυτή την Ελλάδα λοιπόν είναι φυσιολογικό, έως και θεμιτό μη σας πω, να κάνει ο καθένας τη δική του προπαγάνδα. Γιατί το μάθαμε. Γιατί όλοι το κάνουμε. Γιατί όταν κάποιος μιλάει για την ομάδα του και την υπερασπίζεται μπορεί και να… θολώσει. Όλα καλά ως εδώ. Ποδόσφαιρο είναι, πάθη προκαλεί.

Άλλο όμως αυτό και άλλο να κάνεις το άσπρο – μαύρο σε ένα ματς που οι φάσεις είναι ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ. Και η διαιτητική σφαγή είναι επίσης ξεκάθαρη. Καλό το παιχνίδι της επικοινωνίας και της προπαγάνδας, μπορούμε να το παίξουμε όλοι μας. Και ξέρετε, παρά τα όσα πιστεύουν πολλοί, δε θέλει και πολύ… μυαλό. Δε χρειάζεται δηλαδή να είσαι του πανεπιστημίου για να επικοινωνήσεις με ωραίο τρόπο 2-3 πράγματα που θέλεις να περάσεις. Αλλά όταν μιλάμε για τόσο εξόφθαλμες περιπτώσεις, είναι λίγο ντροπιαστικό να βαφτίζεις το κρέας, ψάρι.

Δηλαδή στη φάση του Άμραμπατ δε γίνεται να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει πως αυτό το πράγμα δεν είναι δεύτερη κίτρινη κάρτα. Μέχρι και ο Μαροκινός θα έστελνε τον εαυτό του στα αποδυτήρια. Μιλάμε για έναν παίκτη που όλοι μας ορκιζόμασταν πως ο Αλμέιδα θα τον κάνει αλλαγή στο ημίχρονο αφού ο Νταμπάνοβιτς του χάρισε δύο φορές την αποβολή. Και τι περίεργο… Βγήκε στο ημίχρονο!

Επίσης, δε γίνεται να υπάρχει άνθρωπος που να έχει δει τη φάση στο τέλος και να ισχυρίζεται ότι υπάρχει πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ και όχι επιθετικό φάουλ του Αραούχο στον Παλάσιος. Ή να μη βλέπει το επιθετικό φάουλ που υπάρχει πριν η μπάλα φτάσει στους άλλους δύο. Δε με νοιάζει τι έβλεπε και τι όχι ο Νταμπάνοβιτς. Έχω καταλήξει πως ο Μαυροβούνιος δεν έκανε ανθρώπινα λάθη, αλλά ήθελε και τα έκανε. Ήθελε να ευνοήσει την ΑΕΚ, είναι ξεκάθαρο αυτό.

Αυτό που με νοιάζει είναι το τι βλέπουν οι… γύρω μου. Εκείνοι που επηρεάζουν τον κόσμο, τα νέα παιδιά, εκείνον που θα πάει και την άλλη Κυριακή στο γήπεδο. Κι αν αρκετός κόσμος έχει τη δική του γνώμη, υπάρχουν κι εκείνοι που δε γνωρίζουν τους κανονισμούς. Αν είναι στον βωμό ενός αγώνα να βλέπουμε τις κόκκινες… τίποτα και τα επιθετικά φάουλ να τα βαφτίζουμε πέναλτι, ας το κλείσουμε το μαγαζάκι. Και ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο.

Το ματς στην «OPAP Arena» τελείωσε 0-0 γιατί έτσι ήθελε ο Νταμπάνοβιτς. Αν είχε αποβάλλει τον Άμραμπατ και είχαμε ένα ημίχρονο με δέκα εναντίον έντεκα, το παιχνίδι θα τελείωνε 0-2 για τον Παναθηναϊκό με περίπατο και θα τελείωνε το παραμύθι. Αυτή τη στιγμή ένας Μαυροβούνιος στερεί από τον Παναθηναϊκό τη δυνατότητα να πάρει για τα καλά τον ρόλο του φαβορί σε ένα πρωτάθλημα που θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Κι αν στο τέλος το χάσει, θα το έχει χάσει με ξεκάθαρη αλλοίωση από τον Νταμπάνοβιτς.

Τα είχαμε δει όλα στο πρωτάθλημα, είχαμε δει το VAR να σώζει καταστάσεις και είχαμε διαπιστώσει πως χωρίς αυτό ο Παναθηναϊκός θα ήταν μάλλον τριτοτέταρτος με τα εγκλήματα που έχουν γίνει. Φτάσαμε σε σημείο πλέον να σφάζεται στο γόνατο και με VAR. Ο απόλυτος πάτος.

Όσα άντερα κι αν έδειξε η ομαδάρα του Γιοβάνοβιτς – ΚΑΙ – το βράδυ της Κυριακής, θεωρώ πως θα είναι θαύμα να πάρει αυτό το πρωτάθλημα. Σε ένα τόσο τοξικό περιβάλλον, με διαιτητές – παρατράγουδα όπως ο Νταμπάνοβιτς, όταν σε στοχεύουν συνεχώς στο τέλος θα σε πετύχουν. Και θα σε ρίξουν. Γι’ αυτό και δεν είμαι πια ιδιαίτερα αισιόδοξος πως ο Παναθηναϊκός θα γίνει πρωταθλητής. Γιατί δεν παίζει επί ίσοις όροις απέναντι στους υπόλοιπους. Απέναντι σε κανέναν από τους υπόλοιπους.

Μακάρι η σημερινή πρόβλεψη να καταλήξει στα… σκουπίδια και ο Ιβάν να έχει φτιάξει μια ομάδα που θα κερδίζει και τους διαιτητές. Θα μιλάμε για το πιο αντρίκιο και μάγκικο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Κυριολεκτικά, όχι όπως τα… ντεμί «μόνοι μας και όλοι σας» που ακούμε δεξιά κι αριστερά.