Κάθε χρόνο τέτοια μέρα για τους φίλους του Παναθηναϊκού είναι ξεχωριστή. Σήμερα συμπληρώνονται 50 χρόνια από τις 2 Ιουνίου 1971, τη μέρα δηλαδή που οι «πράσινοι» έγραψαν την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία τους. Τη μέρα που όλος ο πλανήτης τους παρακολουθούσε να αγωνίζονται στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στο Γουέμπλεϊ, με αντίπαλο τον Άγιαξ.
Πριν από δύο χρόνια η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ετοίμασε και παρουσίασε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για εκείνη την πορεία ως το Γούεμπλεϊ. Ένα ντοκιμαντέρ που ξέφυγε από τα καθιερωμένα, που αποκάλυψε ιστορίες τις οποίες δε γνωρίζαμε.
Υπάρχουν κι άλλες, πολλές. Άλλες γνωστές σε όλο τον κόσμο, άλλες που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ. Υπήρξαν και πολλά τραγούδια που γράφτηκαν τότε για την αρμάδα του Πούσκας που έφτασε έως το όνειρο και διεκδίκησε το τρόπαιο στο πιο θρυλικό γήπεδο της Ευρώπης. Ένα απ’ αυτά έμελλε να γράψει ιστορία. Να περάσει από γενιά σε γενιά και ακόμα και σήμερα να του τραγουδούν μικροί και μεγάλοι φίλοι του Παναθηναϊκού. Θα μπορούσε να ήταν και ο… ευρωπαϊκός ύμνος του τριφυλλιού. «Το Θούριο του Γουέμπλεϊ».
Αυτός είναι ο τίτλος του θρυλικού τραγουδιού, ένας τίτλος που πολλοί δε γνωρίζουν. Οι περισσότεροι το ξέρουν ως το «Έχω στο Λονδίνο μια δουλειά» ή το «φεύγω απ’ το σπίτι μου το πατρικό», που είναι και οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού. Όμως το όνομά του είναι «Το Θούριο του Γουέμπλεϊ» και η ιστορία του το ίδιο θρυλική με το τραγούδι.
Ο Θούριος είναι ένας πατριωτικός ύμνος που γράφτηκε για να ξεσηκώσει τους Ελληνες και κάπως έτσι αντιμετωπίστηκε τότε και η πορεία του Παναθηναϊκού. Ως μια εθνική, πατριωτική υπόθεση. Το τραγούδι προέκυψε από έναν στιχουργό ο οποίος έφτιαξε στίχους για πρώτη και τελευταία φορά. Και το έκανε χάρη στο Γουέμπλεϊ. Και το συγκρότημα που το τραγούδησε δημιουργήθηκε μόνο γι’ αυτόν τον σκοπό. Για να τραγουδήσει ένα και μοναδικό τραγούδι κι έπειτα να διαλυθεί. Ποιος κρύβεται πίσω από τους στίχους; Οχι κάποιος μουσικός, όχι κάποιος στιχουργός, όχι κάποιο όνομα του ελληνικού πενταγράμμου της εποχής. Αλλά ο ποδοσφαιριστής, Φραγκίσκος Σούρπης, μέλος της ομάδας που πήγε στο Γουέμπλεϊ.
«Είχαμε αποκλείσει τον Ερ. Αστέρα στα ημιτελικά και είχαμε προκριθεί στον τελικό. Όλη η χώρα ζούσε αυτό το ρυθμό. Τότε με συνάντησε ένας κύριος από δισκογραφική εταιρεία. Είχε μαζί του κάτι 45άρια δισκάκια με ξένες επιτυχίες της εποχής: Θέλουμε να βάλεις ελληνικό στόχο σε ένα από αυτά να το κάνουμε το τραγούδι του τελικού. Ξέρουμε ότι σ’ αρέσει η ποίηση και θα τα καταφέρεις. Γιατρός σπούδαζα τότε, δεν είχα ξαναγράψει τίποτα, αλλά η ιδέα μου άρεσε. Το βράδυ σπίτι βάζω το πρώτο δισκάκι. Ήταν το «Obladi-Oblada» των Beatles. Πήρα χαρτί και μολύβι κι άρχισα να γράφω: Φεύγοντας από το σπίτι μου το πατρικό/έχω στο Λονδίνο μια δουλειά… Το επόμενο πρωί έκανα κάποιες διορθώσεις και του το πήγα. Το τραγούδησε το συγκρότημα «Bunions» κι έγινε επιτυχία…», έχει πει ο Φραγκίσκος Σούρπης για το τραγούδι.
Τραγουδιστής και κιθαρίστας των «Bunions» ήταν ο Γιάννης Χατζηαναστασίου. Στο αρμόνιο ήταν ο Ευάγγελος Παυλούδης, στα κρουστά ο Γιάννης Λυμπέρης, στο μπάσο ο Παντελής Βασιλείου. Μάλιστα μάνατζερ του συγκροτήματος υπήρξε ο πρώην πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., Γιώργος Καρατζαφέρης. Ο τραγουδιστής, Γιάννης Χατζηαναστασίου είχε τονίσει ότι λόγω του πτυχίου στα οικονομικά αποφάσισε να μη συνεχίσει το τραγούδι. Και η φωνή του ακούγεται μόνο στο συγκεκριμένο. Φυσικά, η μελωδία ήρθε από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από το Λίβερπουλ και τους θρυλικούς Beatles, που είχαν τραγουδήσει το πασίγνωστο Obla Di Obla Da.
Οι Beatles… έγιναν Bunions και το Obla Di Obla Da έγινε «Το Θούριο του Γουέμπλεϊ». Το τραγούδι έφρασε φυσικά στ’ αυτιά και των ίδιων των Beatles και μάλιστα τα «σκαθάρια» θέλησαν να σταματήσουν τη διάδοσή του και μέσω δικηγόρων ζήτησαν την απαγόρευσή του. Γι’ αυτό τον λόγο ο δίσκος τυπώθηκε μία και μοναδική φορά και δεν έγινε επανέκδοση από τότε. Το τραγούδι του Γουέμπλεϊ ακούστηκε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1971 και έπαιξε για πρώτη φορά από τα μεγάφωνα του γηπέδου μετά τη νίκη με 2-0 του Παναθηναϊκού επί της Καβάλας.
Οι στίχοι του τραγουδιού «Το Θούριο του Γουέμπλεϊ»:
Φεύγω από το σπίτι μου το πατρικό
Εχω στο Λονδίνο μια δουλειά
Βρήκα σ’ ένα σύντομο λογαριασμό
Πως τα γκολ είναι γλυκά σαν τα φιλιά
Ενα γκολ, δύο γκολ… στον αέρα
Πάντσο η ομάδα πετά
Ενα γκολ, δύο γκολ τέτοια μέρα
νοιξη έχει η καρδιά
Οταν θα γυρίσω θα στο ξαναπώ
Οσο μ’ αγαπάς πως σ’ αγαπώ
Πράσινο μαντήλι δέσε στα μαλλιά
Τώρα έχω στο Λονδίνο μια δουλειά
Ζενές Ες με θυμάσαι ακόμα
Σλόβαν με ξέρεις καλά
Του Αστέρος το κόκκινο χρώμα
Πράσινη πήρε μπογιά
Με ζεστή καρδιά και ψυχή βαθιά, ξανά
Δώσε τη μάχη άλλη μια φορά, Παναθηναϊκέ!
Πράσινο τον Τάμεση θέλω να δω
Μέσα σ’ ένα Κύπελλο χρυσό
Κι έξω από το Μπάκιγχαμ έχω σκοπό
Να κολλήσω το τριφύλλι θυρεό
Προχωρείτε του ΠΑΟ λιοντάρια
Στο Γουέμπλεϊ βάλτε φωτιά
Σαν κι εσάς διαλεχτά παλικάρια
Μόνο η Ελλάδα γεννά!
