Ο Νίκος Αθανασίου γράφει για την νέα μεγάλη γκέλα του Τριφυλλιού στη Super League αυτή την φορά στο σπίτι του κόντρα στην Καλλιθέα.
Σε ακόμη ένα παιχνίδι του φετινού πρωταθλήματος, ο Παναθηναϊκός ήταν αποκαρδιωτικός, κατάφερε να κάνει την Καλλιθέα να μοιάζει με… Μπαρτσελόνα, προσέφερε με την τραγική του ανασταλτική λειτουργία κάτι παραπάνω από τρία «σίγουρα» γκολ στον αντίπαλο (3.2xGoals) και πήρε τον βαθμό της ισοπαλίας χάρη στη κλάση του Ντραγκόφσκι κάτω από τα δοκάρια και το γκολ του Τετέ στις καθυστερήσεις. Πλέον το δείγμα είναι μεγάλο, μιλάμε για τρία παιχνίδια πρωταθλήματος, στα οποία το Τριφύλλι είχε πολύ προβληματική εικόνα, πριν, μετά ή ενδιάμεσα ευρωπαϊκού αγώνα. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, δεν είναι τυχαίο. Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός πως η «καμπάνα» είχε ηχήσει πολύ δυνατά από την πρεμιέρα κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης, αλλά το βάρος έπεσε όλο στην Ευρώπη και παρότι εκεί η δουλειά έγινε, το ταμπλό γράφει ήδη -5 από την κορυφή.
Πέρα από τα όποια θέματα ανάπτυξης ή τοποθέτησης της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, τα οποία φέρνουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα την ισορροπία και τις αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές, το πρόβλημα του Τριφυλλιού είναι πρωτίστως πνευματικό, είναι θέμα νοοτροπίας και-ανύπαρκτης-πνευματικής ετοιμότητας. Υπάρχουν πολλές στιγμές στο παιχνίδι με την εξαιρετική Καλλιθέα του Ντονάτι, όπου οι παίκτες του Ντιέγκο Αλόνσο κάνουν παιδικά λάθη, είτε στα κοντρόλ, είτε στις πάσες, είτε στις τοποθετήσεις και τις εκτελέσεις τους. Από τα εννιά κόρνερ της Καλλιθέας, στα πέντε οι παίκτες με τις πράσινες φανέλες έχασαν τις μονομαχίες από τους αντιπάλους τους.
Όπως και τις περισσότερες 1vs1 καταστάσεις μέσα στο παιχνίδι. Αν τα ίδια πράγματα γίνονταν και στα ματς της Ευρώπης, τα πράγματα σαφώς θα ήταν πιο απλά. Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν ήταν έτσι ούτε με την Μπότεφ, ούτε με τον Άγιαξ, ούτε με την Λανς. Αν είχε αυτή την εικόνα θα μάζευε τέσσερα και πέντε γκολ στα τέσσερα πολύ ανταγωνιστικά ματς με Γάλλους και Ολλανδούς. Δεν θα έφτανε να παίζει στα πέναλτι την πρόκριση στο Άμστερνταμ και να εξασφαλίζει την πρόκριση στο Conference League. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να προετοιμάζεται για την επανέναρξη του πρωταθλήματος για ένα do or die παιχνίδι στην Τούμπα. Ματς ζωής ή θανάτου στην 4η αγωνιστική. Δεν υπάρχει η «αυτοκτονία» αυτή.
Προφανώς η ευθύνη αυτής της μετάλλαξης από Πέμπτη σε Κυριακή βαραίνει τον προπονητή, ο οποίος θα πρέπει να βρει την λύση στο πρόβλημα. Τόσο στο πνευματικό κομμάτι όσο και σε θέματα που αφορούν τις λειτουργίες της ομάδας και στις τέσσερις καταστάσεις του παιχνιδιού συν και τις στατικές φάσεις. Από την άλλη, ο Αλόνσο, υπό φυσιολογικές συνθήκες και επειδή προσπαθεί να «χτίσει» ομάδα και φιλοσοφία από το μηδέν, μέσα σε καλοκαίρι με προκριματικά και αρκετά νέα πρόσωπα θα χρειαστεί χρόνο.
Χρόνος που στην κατάσταση που βρίσκεται ο οργανισμός, μοιάζει να μην υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και η πολυτέλεια για οτιδήποτε άλλο πέρα από νίκες στη συνέχεια του πρωταθλήματος. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Είτε ο Παναθηναϊκός θα αλλάξει είτε θα βουλιάξει, ψάχνοντας μετά θαύμα ανατροπής για να διεκδικήσει το φετινό πρωτάθλημα.
Κλείνοντας ένα σχόλιο για το φινάλε των μεταγραφών: Με την εικόνα που έχει η ομάδα, συν του ότι ο Βιλένα έχει τεθεί στο περιθώριο ορθά, δεν γίνεται να μην πάρει top class παίκτη ο Παναθηναϊκός στο «8». Είτε μέχρι την Τετάρτη για να δηλωθεί στην UEFA, είτε μέχρι τις 11 του μήνα, επιβάλλεται να γίνει μία δυνατή κίνηση στη μεσαία γραμμή…
