Ο Νίκος Αθανασίου γράφει για τον Τζορτζ Μπάλντοκ.
Τι να πεις και τι να γράψεις. Είναι τόσο θλιμμένες αυτές οι μέρες, τόσο αλλόκοτες που ούτε τα λόγια βγαίνουν εύκολα, ούτε και οι αράδες. Ένα παιδί στα 31 του. Ένα παιδί που δεν θα γνωρίσει τον μπαμπά του. Που θα γιορτάζει τα γένεθλιά του, πάντα με ένα βάρος στη ψυχή, έχοντας χάσει την ίδια ημέρα τον ένα του γονιό. Τι να πεις και τι να γράψεις. Ο Τζορτζ έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων. Τόσο άδικα. Τόσο απροσδόκητα. Δυστυχώς αυτή είναι η ζωή. Το βράδυ της Κυριακής να σε χειροκροτεί ένα ολόκληρο στάδιο και κάποιες ώρες αργότερα να αφήνεις την τελευταία σου πνοή. Είμαστε μόνο μια σκόνη στον αέρα και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο μεγαλύτερη αξία και ομορφιά θα έχουν οι στιγμές μας σε τούτο τον κόσμο. Όλο αυτό που συμβαίνει από το βράδυ της Τετάρτης μοιάζει σαν εφιάλτης, δεν είναι, όμως. Δυστυχώς…
Ο αδόκητος χαμός του Τζορτζ σκόρπισε θλίψη σε ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό, στον Παναθηναϊκό, στην Εθνική, μα δημιούργησε και ένα τεράστιο και δίκαιο κύμα οργής. Για τα τηλεοπτικά ”σκουπίδια” που δεν σεβάστηκαν τίποτα αλλά το υγιές κομμάτι αυτής της κοινωνίας, φρόντισε να τα βάλει στη θέση τους. Δεν μπορώ να καταλάβω και δεν με ενδιαφέρει τι σκατά μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε στο μυαλό και την ψυχή του για να έχει χαθεί ένας άνθρωπος και να σχολιάζει την θέα του ακινήτου. Ή να κάνει τον… ντετέκτιβ με παπάτζες και ψέμματα. Ή να σηκώνει drone για να δείξει την πισίνα ή ακόμη χειρότερα να θέλει πάση θυσία να τραβήξει το πλάνο με το φέρετρο. Πως σκατά έχει γίνει έτσι η κοινωνία μας, ρε γαμώτο;
Μέσα σε αυτές τις μαύρες μέρες, υπήρξε και λίγο φως. Φως που μόνο μια λέξη έχει: Ανθρωπιά. Τα όσα έκανε η Εθνική στο Wembley, οι εικόνες που έφτιαξαν οι ψυχάρες του Ιβάν, τα λόγια του Μπακασέτα, το δάκρυ και το χαμόγελο μαζί, είναι πράγματα που μόνο από αυτή την λέξη μπορούν να προκύψουν. Από την ανθρωπιά, από τις καλές και όμορφες ψυχές που πάτησαν το χορτάρι για να τιμήσουν τον φίλο τους, τον συμπαίκτη τους. Και το έκαναν με τον πιο υπέροχο τρόπο. Ένα φως ανθρωπιάς και από τον Παναθηναϊκό, τόσο με την ανακοίνωση-προειδοποίηση για να προστατευθεί η μνήμη του Τζορτζ όσο πολύ περισσότερο από όσα θα κάνει(δεν χρειάζονται λεπτομέρειες) για να σταθεί ως μια μεγάλη αγκαλιά στην οικογένεια του Μπάλντοκ και στον μικρό Μπρόντι.
Τούτη την στιγμή, δεν έχει νόημα και σημασία για το πως ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να διαχειριστεί αυτή την συνθήκη. Δεν υπάρχει και όρεξη να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, δεν γίνεται. Η ζωή, ναι, προχωράει μπροστά αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει τους χρόνους του και τους ρυθμούς του. Κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα θα μιλήσουμε και για αυτό, όσο δύσκολο και ανούσιο και αν φαντάζει μπροστά στα σημαντικά αυτού του κόσμου.
Γιωργάρα καλό ταξίδι, να είσαι είσαι σίγουρος από εκεί ψηλά, πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε στις λύπες μα ούτε και στις χαρές. Θα είσαι πάντα εδώ…
