Οινοµαγειρείον «Το Τριφύλλι»: ωδή στον κεφτέ

Η θέση: Στους Αμπελόκηπους, κολλητά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Η ατμόσφαιρα: ∆εν πρέπει να υπάρχει πιο καλτ µαγαζί στην Αθήνα. Μαγαζί; Για χαµοκέλα πρόκειται, από αυτές που συναντάς ακόµα σε παλιές, προσφυγικές συνοικίες της πόλης. Μια παλιά πόρτα, µια πρώτη ας-την-πούµε-αίθουσα και µέσα µια σούδα, παλιά βαρέλια από τη µια, µία σειρά τραπέζια φορµάικα από την άλλη, στο βάθος ένα υποτυπώδες κουζινάκι. Μπαίνεις και λιγώνεσαι. Εχει δονήσεις ο χώρος, έχει την ιστορία του, 60 χρόνια ίδιος και απαράλλαχτος.Θα σας πρότεινα να καθίσετε στην «έξω» αίθουσα – η τηγανίλα είναι αναπόφευκτη στον χώρο µε τα βαρέλια. Στα διπλανά τραπέζια µπορεί να πετύχετε καλλιτέχνες, δηµοσιογράφους, διανοουµένους, ανθρώπους µιας άλλης αντίληψης για το φαγητό και την έξοδο, παλιοί πελάτες οι περισσότεροι που µαζεύονται σαν σε προσκύνηµα.

Το φαγητό: Πρώτα η κυρα-Κούλα είχε το πρόσταγµα, εδώ και χρόνια ο γιος της ο κυρ-Γιώργος. Κοφτός, λιγοµίλητος, θα σου πει τα φαγητά, τα οποία πιθανόν ήδη να ξέρεις, τέσσερα είναι όλα κι όλα. Και από αυτά, τα τρία είναι, χωρίς υπερβολές, έξοχα. Ως σπιτικά, ταπεινά φαγητά. ∆εν είναι για αστέρια Michelin. Οι κεφτέδες είναι σούπερ τραγανοί απέξω, αφράτοι στο εσωτερικό τους, όσο πρέπει ψωµένιοι, µυρωµένοι µε δυόσµο. Τέτοιο κεφτέ δύσκολα βρίσκεις, κοντράρει στα ίσια τους εξαίσιους, πιο «επιστηµονικούς» κεφτέδες του Πέσκια (τους έφτιαχνε το καλοκαίρι στο Baltazar, λίγα στενά πιο πέρα). Οι λαχανοντολµάδες, λεπτοί, µε πυκνή σάλτσα αυγολέµονο (δεµένη προφανώς µε κάποιο αλευρικό), όµως ελαφριά και ξινούτσικη. Η γέµισή τους νόστιµη, αρωµατική, φρέσκο και ξερό κρεµµύδι διέκρινα, και µαϊντανοάνηθα. ∆ύσκολα τους πετυχαίνεις τόσο καλούς στο σπίτι. Ο τρίτος άσος στο µανίκι του κυρ-Γιώργου (δεν µαγειρεύει ο ίδιος, εκείνος κάνει τα ψώνια για να ξέρει τι µπαίνει στο µαγαζί) είναι ο µπακαλιάρος-σκορδαλιά. Ωραίο κουρκούτι, στεγνό από λάδια, και ο µπακαλιάρος µέσα αφρός, όσο πρέπει αλµυρός και ζουµερός. Η σκορδαλιά δυνατή, αλλά όχι τσουχτερή. Στα υπόλοιπα, φρέσκες πατάτες τηγανητές, χωριάτικη µε φέτα πελοποννησιακή, µια χαρά. Το συκωτάκι του δεν µου πολυαρέσει, καθότι αρκετά σκληρό και λαδοπιωμένο.

Ο λογαριασμός: Δύσκολα ξεπερνάς τα 10€ το άτοµο.

Η κάβα: Κρασί έχει χύµα, δεν πολυπίνεται, αν και το τιµούν οι θαµώνες. Θα µπορούσε να βάλει δυο-τρία οικονοµικά εµφιαλωµένα.

Επιπλέον πληροφορίες: Ανοιχτά καθηµερινά από τις 18.00, κλειστά Κυριακές.