Και να λοιπόν που μέσα σε δύο μήνες τα πάντα άλλαξαν άρδην στον Παναθηναϊκό και τα εκατομμύρια των φίλων του συλλόγου μπορούν πλέον να αισιοδοξούν ότι το 2025 είναι εφικτό να αποτελέσει μία επιτυχημένη χρονιά για την αγαπημένη τους ομάδα. Τόσο στις εγχώριες όσο και στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της.
Από την ημέρα της απόλυσης του Ντιέγκο Αλόνσο, ο οποίος δεν ταίριαξε ποτέ με το σύλλογο και παρά τα ελαφρυντικά που συντρόφευσαν την παρουσία του στον πράσινο πάγκο (προετοιμασία δίχως Ιωαννίδη και διεθνείς, καθυστερημένες αφίξεις μεταγραφών κλπ) παρουσίασε ένα σύνολο παικτών που δεν έγινε ποτέ ομάδα και δεν έφερε την παραμικρή αγωνιστική ταυτότητα, οι όροι και οι συνθήκες αντιστράφηκαν.
Η άφιξη του Ρουί Βιτόρια έφερε πιο γρήγορα κι απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί ακόμη και ο πιο αισιόδοξος φίλος του συλλόγου το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός έγινε πρωτίστως ομάδα, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου, ενώ σε επίπεδο στόχων είναι μέσα και στους τρεις στόχους. Τόσο στις εγχώριες διοργανώσεις, με τη διαφορά από την κορυφή του πρωταθλήματος να είναι σε απόσταση μικρότερη της μίας νίκης, αλλά και με σαφές προβάδισμα πρόκρισης στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας μετά τη νίκη στο πρώτο ματς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Οσο και στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, μετά τις συνεχόμενες νίκες επί της Ελσίνκι και της Ντιναμό Μινσκ στο ΟΑΚΑ, στο πλαίσιο της League Phase του Κόνφερενς Λιγκ, τη άνετη πρόκριση στη νοκ άουτ φάση, καθώς επίσης και το εμπόδιο της ισλανδική Βίκινγκουρ που δεν μπορεί να βάλει φρένο στις φιλοδοξίες για διάκριση στη συγκεκριμένη διοργάνωση.
Το επόμενο βήμα είτε είναι απέναντι στη Ραπίντ, όπως θα ήταν το ιδανικό, είτε απέναντι στη Φιορεντίνα, θα εξεταστεί όταν έρθει εκείνη η ώρα, πλην όμως το ουσιαστικότερο ζήτημα για τον Παναθηναϊκό είναι ότι βελτιώνει επιτέλους το συνολικό του ranking και αρχίζει σταδιακά να ανακτά το χαμένο έδαφος από τις καταστροφικές παρενέργειες των εγκληματικών λαθών της διοίκησης τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. Επί τη ευκαιρία, για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το μοναδικό καλό που άφησε ο Αλόνσο στον Παναθηναϊκό είναι η πρόκριση επί της Λανς και η παρουσία της ομάδας σε ευρωπαϊκό όμιλο.
Στα εγχώρια δρώμενα, το πρώτο δεδομένο είναι ότι κανείς εκ των ανταγωνιστών του Παναθηναϊκού για την κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν βγάζει μάτια. Δεν προκαλεί ιδιαίτερη ανασφάλεια όσον αφορά το αμιγώς αγωνιστικό σκέλος, διότι το παρασκήνιο πάντα θα προκαλεί σε κάθε φίλο του «τριφυλλιού», όχι τώρα, αλλά τα τελευταία δεκατρία χρόνια τουλάχιστον που όλως τυχαίως συμπίπτει χρονικά με την ανομβρία των πράσινων στις κατακτήσεις πρωταθλημάτων.
Στο χορτάρι, ο Παναθηναϊκός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανένα αντίπαλό του, έχοντας δέσει ως ομάδα με τον Πορτογάλο προπονητή στο τιμόνι του και διαθέτοντας επαρκή ποιότητα, ιδίως μεσοεπιθετκά με τη συνύπαρξη Ιωννίδη, Τετέ, Ουναϊ, Μπακασέτα, Τζούρισιτς, για να φτάσει μέχρι την πολυπόθητη ανάκτηση των εγχώριων σκήπτρων. Αυτό που απομένει είναι οι πινελιές για την περαιτέρω αναβάθμιση του ποιοτικού εύρους του ρόστερ και είναι πολύ σημαντικό να γίνουν οι ενδεδειγμένες χειμερινές μεταγραφές που θα κλείσουν τις τρύπες και θα δώσουν τη δυνατότητα στον Ρουί Βιτόρια να έχει στα χέρια του το οπλοστάσιο που του πρέπει και αρμόζει στις περιστάσεις για να φτάσει το τριφύλλι μέχρι το τέλος της διαδρομής.
