Ο Νίκος Αθανασίου γράφει για την επόμενη ημέρα του αποκλεισμού από το Κύπελλο Ελλάδος.
Όταν η κληρωτίδα σου φέρνει στον δρόμο προς τον τελικό τον Ολυμπιακό, κάποιες φορές θα περάσεις κι άλλες θα αποκλειστείς. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός αν βάλουμε κάτω και τα δύο παιχνίδια του ζευγαριού έμεινε εκτός από λεπτομέρειες. Έτσι συμβαίνει τις περισσότερες φορές στα μεγάλα παιχνίδια.
Ο Ολυμπιακός στους δύο προημιτελικούς κατάφερε να βρει δύο υψηλής ποιότητας ατομικές ενέργειες(Γιάρεμτσουκ στο ΟΑΚΑ, Μουζακίτης στο Φάληρο), οι οποίες στο τέλος της ημέρας διέλυσαν την απόλυτη ισορροπία και έδωσαν το εισιτήριο για τα ημιτελικά στην ομάδα του Μεντιλίμπαρ.
Φυσικά, τώρα μπορεί να κάναμε και διαφορετική συζήτηση αν ο Μουνουέρα έκανε την δουλειά του σωστά και έστελνε από το πρώτο ημίχρονο στα αποδυτήρια τον Ορτέγκα. Ο Αργεντινός έχει κάνει τρία μαρκαρίσματα που αποτελούν τον ορισμό της κίτρινης. Δέχθηκε μόνο μία στο τελευταίο, το οποίο θα μπορούσε να φέρει και την απευθείας αποβολή για τις τάπες στο καλάμι του Τετέ.
Ο Ρέτσος προφανώς ανήκει σε άλλη κατηγορία κανονισμών και μπορεί να παίζει μόνιμα με τα χέρια ατιμώρητος(ριμπάουντ στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ, σπρώξιμο στη Λιβαδειά, σπρώξιμο στον Πελίστρι). Αν όσα έγιναν χθες το βράδυ, ήταν από την αντίθετη πλευρά, δεν θα ακούγαμε τίποτα διαφορετικό από το πρωί έως το βράδυ. Αυτοί είναι, αυτοί είμαστε και πάμε παρακάτω.
Ο Παναθηναϊκός μετά το Κύπελλο του 2022 και του 2024 δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί μέχρι τέλους τον τίτλο του αλλά ας είμαστε ειλικρινείς.
Για το Τριφύλλι που τελευταία φορά έφτασε στη γη της Επαγγελίας το 2010, αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία και αξία είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Η χρονιά έχει μπει στην τελική της ευθεία. Έντεκα παιχνίδια μέχρι το τέλος. Παιχνίδια που οι ποδοσφαιριστές πρέπει να δώσουν και την ψυχή τους για το σηκώσουν στο φινάλε.
Παιχνίδια που η διοίκηση πρέπει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να ντοπάρει ψυχολογικά τους ποδοσφαιριστές και να τους δώσει έξτρα κίνητρα. Παιχνίδια που ο κόσμος πρέπει να τα παίξει μαζί με την ομάδα, παιχνίδια που τα στελέχη αυτής της ομάδας πρέπει να αντιμετωπίζουν σαν ματς χωρίς αύριο.
Όλος ο οργανισμός πρέπει να είναι σαν μία ”γροθιά”. Αλλιώς δεν γίνεται, αλλιώς δεν θα γίνει ποτέ. Ο καθένας από την πλευρά του και όλοι μαζί πρέπει να κάνουν υπέρβαση. Κάθε Κυριακή.
Αρχής γενομένης από το βράδυ της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη απέναντι στον Άρη…
Υ.Γ1: Ο Ρουί Βιτόρια ίσως να πρέπει να υπενθυμίσει στους παίκτες του πως η ομάδα είναι πάνω από όλα και από όλους. Και πως στο τέλος της ημέρας ο Παναθηναϊκός νικά και όχι αυτός που σκοράρει. Ο Τζούρισιτς διαπράττει ποδοσφαιρικό ”έγκλημα” που δεν δίνει την μπάλα στον Σφιντέρσκι που είναι μόνος του σε κενή εστία. Το βάζεις εκεί, τους ξεραίνεις στο 94′ και τους αφήνεις… παγωτό! Μάθημα για την συνέχεια. Για όλους.
