Πέρσι τον Μάρτιο μετά από μια ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ για την Ευρωλίγκα και με πέντε παιχνίδια να απομένουν για το φινάλε της regular season, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε ζητήσει… «πέντε στα πέντε» συνοδεύοντας τη φράση του με τη λέξη «αυστηρά». Ήθελε να δει την αντίδραση της ομάδας του στην προσπάθεια για να βρεθεί στην πρώτη τετράδα και να πάρει πλεονέκτημα έδρας στα Play Offs. Το… κόλπο πέτυχε.
Ο Παναθηναϊκός όχι απλά πήρε το πλεονέκτημα της έδρας, αλλά βρέθηκε στο Final Four και κατέκτησε την Ευρωλίγκα, μια Ευρωλίγκα που λίγοι θα στοιχημάτιζαν ότι θα γίνει πράσινη όταν εκείνη η σεζόν ξεκινούσε. Ακόμα λιγότεροι θα στοιχημάτιζαν αυτή τη στιγμή πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να κατακτήσει το φετινό πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Όχι γιατί έχασε στον Άρη, ούτε γιατί βρέθηκε στο μείον πέντε αντί τουλάχιστον να μείνει στο μείον τέσσερα ή να μειώσει στους δύο τη διαφορά από την κορυφή μετά την γκέλα του Ολυμπιακού. Αλλά γιατί σε ένα ματς που του δόθηκε η ευκαιρία να πλησιάσει σε απόσταση βολής, δεν εμφανίστηκε καν στο γήπεδο.
Πως να πείσει ότι μπορεί να το κάνει στα επόμενα λοιπόν; Όταν πια θα παίζει σε ΚΑΘΕ παιχνίδι μέχρι το τέλος χωρίς να υπάρχει το περιθώριο της απώλειας; Και ξέρετε τι έχει μέχρι το τέλος; Τέσσερα παιχνίδια σε θεωρητικό επίπεδο «του χεριού του» (με Βόλο, Λαμία, Παναιτωλικό, Ατρόμητο) και στη συνέχεια έξι ντέρμπι. Τελικοί όλα. Από αυτό που έρχεται με τον Βόλο στο ΟΑΚΑ, μέχρι το τελευταίο ματς της τελευταίας στροφής των Play Offs (αν φυσικά φτάσει μέχρι εκεί και διεκδικεί το πρωτάθλημα).
Δεν ξέρω ποιος πρέπει να στείλει το μήνυμα μέσα στα αποδυτήρια, αν αυτός πρέπει να είναι ο Αλαφούζος σαν μεγαλομέτοχος, αν πρέπει να το κάνει ο Τζαβέλλας που έχει κάνει πρωταθλητισμό, αν μπορεί να το κάνει ο Παπαδημητρίου ή αν θα πρέπει να χτυπήσει το χέρι ο Βιτόρια. Ξέρω όμως πως εκείνο που πρέπει να περάσει σε όλη την ομάδα και να το κάνουν… βίωμα είναι το «δέκα στα δέκα… αυστηρά». Δέκα ματς, δέκα τελικοί, που πρέπει να τους πάρουν όλους. Για να πάρουν το πρωτάθλημα.
Οτιδήποτε λιγότερο από την κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι παταγώδης αποτυχία. Η δεύτερη θέση που οδηγεί στο Champions League μπορεί να είναι καλή για τα… λογιστικά, αλλά εδώ μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Και ο Παναθηναϊκός έχει να πάρει πρωτάθλημα 14 χρόνια και οδεύει με… φόρα πλέον προς 15ο χρόνο. Ποιον ενδιαφέρουν τα λογιστικά; Ποιος χαίρεται με τις δεύτερες θέσεις; Μετά την απώλεια και του Κυπέλλου, που μοιάζει έτσι κι αλλιώς με ένα… παυσιπονάκι για να ξεπερνάς τον πονοκέφαλο, ο Παναθηναϊκός θα είναι απόλυτα αποτυχημένος αν δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα. Τελεία, παύλα. Εκτός αν πάρει το Conference League, που εκεί η κουβέντα είναι διαφορετική, αλλά και πολύ – πολύ μακρινή.
Και για όσους πουν πως είναι υπερβολικά τα όσα γράφουμε και δεν γίνεται μια ομάδα να κάνει τόσες νίκες συνεχόμενες σε τόσα απαιτητικά παιχνίδια, να θυμίσω πως ο ΠΑΟΚ πέρσι πήρε ένα από τα πιο μάγκικα πρωταθλήματα γνωρίζοντας αυτό ακριβώς: ότι έπρεπε να κερδίσει Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Άρη στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια της σεζόν. Και το έκανε. Όταν έχεις κάψα, όταν διψάς, όταν θέλεις να πάρει κάτι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αυτό κάνεις. Μπαίνεις στο γήπεδο και κερδίζεις. Και τέσσερα και δέκα και 110 παιχνίδια αν χρειαστεί. Διαφορετικά θα ψάχνεις και πάλι τι φταίει, θα διώξεις πάλι τον προπονητή, θα αλλάξεις πάλι το μισό ρόστερ, θα πεις πάλι «φτου κι απ’ την αρχή» και θα μένεις πάλι και πάλι και πάλι χωρίς πρωτάθλημα. Και αρχίζει, πια, να γίνεται πολύ μεγάλο το βάρος των «χωρίς πρωτάθλημα» ετών. Και αρχίζει να μικραίνει σε αφάνταστο βαθμό τον σύλλογο.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
