Δεν έχει βαρύνουσα σημασία η κρίση του οποιουδήποτε εξ ημών από τη στιγμή που δεν είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Που δεν βάζει το χέρι στην τσέπη και «πονάει» μόνο η ψυχούλα του κι όχι τόσο το παντελόνι του. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο κι απ’ αυτούς «εξαρτιόμαστε» όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Δικαιούμαστε ασφαλώς να βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας όταν στραβά αρμενίζει η ομάδα και έχουμε προφανώς χρέος να ασκούμε κριτική.
Ενίοτε και να επηρεάζουμε, σε ένα βαθμό έστω, τις όποιες εξελίξεις. Στην προκειμένη περίπτωση η ΠΑΕ Παναθηναϊκός και ο ιδιοκτήτης της αποφασίσει για το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου. Πληρώνει, αποφασίζει και κρίνεται.
Οταν η διοίκηση του Παναθηναϊκού, πριν από δεκαπέντε μήνες, εκτιμούσε ότι είναι αποτυχία η διεκδίκηση του πρωταθλήματος μέχρι την τελευταία αγωνιστική ή ακόμα και το κλείσιμο της σεζόν με το δεύτερο τη τάξει εγχώριο τρόπαιο, το Κύπελλο, η λογική υπαγορεύει ότι η φετινή σεζόν είναι στα μάτια της πλήρως αποτυχημένη. Οτι δεν υπάρχει απλώς αποτυχία, αλλά αποτυχία με περικεφαλαία. Και, είναι εξίσου προφανές, ότι την αποτυχία αυτή την πιστώνεται η ίδια πλήρως.
Ο Παναθηναϊκός έμεινε κατ’ ουσίαν εκτός της διεκδίκησης του φετινού πρωταθλήματος πριν ακόμα μπει στη διαδικασία των πλέι οφ, ανακαλύπτοντας νέους τρόπους αυτοχειρίας και ξενερώματος εκατομμυρίων φίλων του. Εμεινε εκτός διεκδίκησης του Κυπέλλου έστω κι αν αυτό συνέβη με ένα γκολ στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όπου η μπίλια θα μπορούσε να είχε πέσει κάλλιστα στο πράσινο, στην τεράστια χαμένη ευκαιρία του Τζούρισιτς, δευτερόλεπτα πριν το μπάζερ μπίτερ του Μουζακίτη. Και αποδείχθηκε στην πράξη ότι είχαμε δίκιο όσοι ωρυόμασταν για το ποδοσφαιρικό έγκλημα της απόλυσης του Γιοβάνοβιτς.
Εκτοτε έχουν έρθει τέσσερις προπονητές, έχουν αλλάξει παίκτες σαν τα πουκάμισα και παρά του πακτωλού των εκατομμυρίων που δόθηκαν, η ομάδα αντί να κάνει βήματα προς τα μπροστά, έκανε προς τα πίσω. Το κυριότερο όλων είναι ότι βγήκαν ξανά στον αφρό τα δομικά προβλήματα που είχαν καλυφθεί κάτω από το χαλάκι εξαιτίας της παρουσίας, της φυσιογνωμίας και της εμπιστοσύνης που εξέπεμπε ο Σέρβος.
Αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού οι παίκτες που υπάρχουν, αυτοί που ήρθαν ή αυτοί που δεν ήρθαν ενώ θα έπρεπε, διότι πριν από 15 μήνες το ρόστερ ήταν ποιοτικά υποδεέστερο. Χειρότερο και ελλιπέστερο. Ούτε μπορεί κανείς να πει ότι ο ευθύνεται ο νυν προπονητής που παρέλαβε την ομάδα σε μαύρα χάλια, στη μέση της βαθμολογίας, να χάνει τα αβγά και τα καλάθια από ομάδες σαν την Καλλιθέα κι έκανε δέκα νίκες σε δεκαπέντε ματς, πάλεψε στην Ευρώπη διορθώνοντας σε σημαντικό βαθμό το συνονθύλευμα που προϋπήρχε.
Στη μεγάλη εικόνα, το πρόβλημα είναι δομικό. Ο τρόπος διοίκησης δείχνει πανικό και άγνοια. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική συνέχεια σε τίποτα. Δεν υπάρχει υπομονή σε τίποτα. Δεν υπάρχει λογική, ούτε άνθρωπος να την επιβάλλει και να εμπνεύσει. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να υπάρχει μπόλικη δόση αφέλειας για να νομίζει κανείς ότι θα αλλάξει ο… γυαλός με μακιγιαρίσματα.
Τα δομικά προβλήματα απαιτούν δομικές αλλαγές. Δομικές ανακατατάξεις. Σεβασμό στο ποδόσφαιρο. Λύσεις. Κι αν αυτές οι δομικές αλλαγές, επί παντός επιστητού, δεν γίνουν το καλοκαίρι, κλάψ’ τα Χαράλαμπε.
