Για όλους και για όλα μίλησε ο Εργκίν Αταμάν σε μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε σε κυριακάτικη εφημερίδα.
Ο προπονητής του Παναθηναϊκού μίλησε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» της Κυριακής και αναφέρθηκε σε πολλά θέματα.
-Είναι Έργκιν ή Χαλίλ; «Έργκιν».
-Και το Χαλίλ τι είναι; «Είναι το όνομα του παππού μου. Στην Τουρκία συνηθίζεται να δίνουν ως παρατσούκλι το όνομα του παππού. Ο παππούς μου, από την πλευρά του πατέρα μου, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη».
«Όχι είμαι Τούρκος και είμαι περήφανος που είμαι Τούρκος. Αλλά αγαπώ και τους Έλληνες».
-Γεννήθηκες στην Ιστανμπούλ, εμείς τη λέμε Κωνσταντινούπολη. «Για μας είναι Ιστανμπούλ!»
-Και πήγες σε ιταλικό σχολείο; «Πήγα δημοτικό σχολείο στην Ιταλία, στην Μπρέσια, επειδή ο πατέρας μου είχε ένα εργαστήριο με κάλτσες στην Ιταλία. Έτσι, από τα 5 έως τα 10 μου χρόνια έζησα στην Ιταλία. Μετά επέστρεψα στην Ιστανμπούλ και σπούδασα σε ιταλικό κολέγιο. Μιλάω ιταλικά όπως τα τούρκικα».
-Και μετά το σχολείο; «Σπούδασα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Ιστανμπούλ».
«Οι Τούρκοι είναι φιλικοί και συναισθηματικοί γι αυτό στην Ελλάδα νιώθω σαν στο σπίτι μου»
-Και το μπάσκετ πώς προέκυψε στη ζωή σου; «Έπαιζα μπάσκετ στο λύκειο, στην ομάδα νέων ενός από τους πιο διάσημους συλλόγους στην Ιστανμπούλ, της Ετσζάτσιμπασι. Και ξεκίνησα να προπονώ στα είκοσί μου, τις μικρές ομάδες, στις ακαδημίες της Έφες. Εργάστηκα εφτά με οκτώ χρόνια σε όλες τις κατηγορίες: παίδων, εφήβων, νέων. Και κάθε χρόνο κέρδιζα τον εθνικό τίτλο, με τα παιδιά, τους νέους, με όλους. Έτσι ξεκίνησα την καριέρα μου και εν τω μεταξύ έγινα ο πρώτος βοηθός του θρυλικού Τούρκου προπονητή Αϊντίν Ερς στην Έφες».
-Όμως τώρα κέρδισες την Έφες . Πώς ένοιωσες; «Είναι σίγουρα συναισθηματικό. Η Εφές είναι σαν το σπίτι μου. Χάρηκα όμως πολύ γιατί είμαι επαγγελματίας και ξέρω ότι ήταν πολύ σημαντικό να κερδίσω και να πάμε στο Final Four στο Άμπου Ντάμπι. Γιατί στο δρόμο όλοι μου ζητούσαν να πάμε στο Άμπου Ντάμπι. Αυτή είναι τώρα η πιο διάσημη πόλη για τους Έλληνες. Όλοι μιλάνε για το Άμπου Ντάμπι».
-Και τι λένε στην Έφες για τον Αταμάν; Τον δικό τους Αταμάν; «Φυσικά, είναι λίγο αναστατωμένοι. Ήμουν όμως δίκαιος μαζί τους, δεν έκανα τίποτα κακό. Και ειδικά ο ιδιοκτήτης της Έφες είναι σαν οικογένειά μου. Είναι ιδιοκτήτης της ομάδας εδώ και 41 χρόνια».
-Τον ξέρεις πολύ καλά. «Τον ξέρω, μιλάμε, στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο, είμαστε πολύ κοντά. Είναι εβδομήντα έξι ετών, ξέρει πολύ καλά το μπάσκετ και σέβεται τη δουλειά μου. Μετά τον τελευταίο αγώνα εδώ, πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, μου είπε ότι περιμένει από μένα να βγω πρωταθλητής για μία ακόμα φορά».
-Ποια κοινά στοιχεία βρίσκεις ανάμεσα στους Τούρκους και τους Έλληνες; «Είναι πολύ φιλικοί και συναισθηματικοί. Γι’ αυτό και στην Ελλάδα πάντα νιώθω σαν στο σπίτι μου. Είναι το ίδιο. Έχω πολλούς φίλους».
-Δεν νιώθεις δηλαδή σαν ξένος εδώ. «Όχι, και στην Ιταλία που έζησα πολλά χρόνια, δεν ένιωσα ξένος».
-Είναι και οι Ιταλοί σαν τους Τούρκους και τους Έλληνες; «Οι Τούρκοι και οι Έλληνες είναι ίδιοι, ας πούμε ότι οι Ιταλοί είναι λίγο πιο αριστοκράτες, λίγο πιο σνομπ».
«Στην Τουρκία κάποιοι με μισούν, και το ξέρω, γιατί είμαι πολύ ευθύς»
-Πες μου και για τις ήττες της ζωής σου. Τις νίκες τις ξέρουμε, θα γράψω γι’ αυτές. Αλλά πες μου για τις ήττες, όχι στο γήπεδο, στην προσωπική σου ζωή. «Στην πραγματικότητα, είμαι πολύ “μαλακός” με τα παιδιά μου. Έχω τρία παιδιά, δύο δίδυμα κορίτσια και ένα αγόρι, τον Σαρπ, με τη δεύτερη σύζυγό μου. Όσον αφορά τις ήττες, είμαι πολύ ευθύς με τους άλλους, και αυτό μερικές φορές είναι πρόβλημα για μένα. Στην κατάστασή μου πρέπει να είμαι πιο διπλωμάτης. Στην Τουρκία κάποιοι με μισούν, και το ξέρω, γιατί είμαι πολύ ευθύς. Κυρίως οι οπαδοί αντίπαλων ομάδων».
-Καλά, έτσι γίνεται και στην Ελλάδα με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ποια είναι η γνώμη σου για τον Μπαρτζώκα; «Μου αρέσει ο Μπαρτζώκας. Έχει εντελώς διαφορετική προσωπικότητα από μένα, αλλά τον σέβομαι πολύ. Είναι πιο ήσυχος στην ιδιωτική του ζωή, είναι πιο επιθετικός στο γήπεδο. Δεν τον βλέπω ποτέ έξω τον Μπαρτζώκα, νομίζω ότι ζει κι αυτός στη Γλυφάδα, όπως κι εγώ. Αλλά δεν τον πετυχαίνω ποτέ. Βλέπω πολύ κόσμο, ποδοσφαιριστές και άλλους αθλητές αλλά εκείνον ποτέ. Κρατάει χαμηλό προφίλ, είναι πολύ ιδιωτικός στη ζωή του».
-Αλλά στο γήπεδο… «Στο γήπεδο είναι ένα μεγάλο όνομα και σέβομαι τη δουλειά του. Γιατί από τότε που ήρθε στον Ολυμπιακό η ομάδα είναι στις κορυφαίες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Ίσως οι οπαδοί μας να μην τον συμπαθούν, ίσως να έχει κάποιο πρόβλημα με τον Παναθηναϊκό, αλλά εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί του, και τον σέβομαι ως άνθρωπο και ως προπονητή. Η δική του κατάσταση είναι πιο δύσκολη γιατί είναι ντόπιος προπονητής και μαθαίνει όλα όσα λέγονται και γράφονται για εκείνον. Εγώ δεν διαβάζω εφημερίδες γιατί δεν γνωρίζω ελληνικά, και είμαι πιο ήρεμος».
-Αλλά σίγουρα θα σε πληροφορούν. «Όχι, δεν με πληροφορούν. Με πληροφόρησαν για παράδειγμα ότι είσαι ο καλύτερος δημοσιογράφος και γι’ αυτό δέχθηκα να μιλήσουμε, γιατί θέλω να είμαι με τους καλύτερους. Τον Μπαρτζώκα μια φορά τον έβριζαν στο γήπεδο του Παναθηναϊκού πριν από τον αγώνα, κι εγώ του είπα “σε λυπάμαι, το ίδιο πάθαινα κι εγώ στην Τουρκία όταν πήγαινα σε άλλα γήπεδα, αυτή είναι η ζωή μας”. Και μου είπε πως είμαι τυχερός γιατί είμαι ξένος και μπορώ να είμαι πιο ήρεμος».
«Η πρώην σύζυγός μου δεν ξαναπαντρεύτηκε μετά από μένα, την προστατεύω και αυτήν»
-Παντρεύτηκες από αγάπη; «Φυσικά, δεν θα μπορούσα να παντρευτώ αλλιώς. Στον πρώτο γάμο μου ήμουν πολύ νέος, τη γνώρισα στο πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα στα 24 μου. Έμεινα 17 χρόνια παντρεμένος, μετά χώρισα, ήμουν δύο χρόνια εργένης και το 2009 γνώρισα την Μπέρνα».
-Με την πρώτη σύζυγο έχεις καλές σχέσεις; «Βεβαίως, έχω πάντα καλή επικοινωνία μαζί της, γιατί είναι η μητέρα των κοριτσιών μου».
-Και πώς τα καταφέρνεις με την οικογένεια όταν είσαι τόσο απασχολημένος με το μπάσκετ; «Είμαι πολύ απασχολημένος, αλλά πάντα είμαι κοντά, βοηθάω σε όλα. Οι κόρες μου ζουν με τη μητέρα τους, τελειώνουν το πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ, στο Μαϊάμι, και κάνω τα πάντα για αυτές. Επίσης, η πρώην σύζυγός μου δεν ξαναπαντρεύτηκε μετά από μένα, την προστατεύω και αυτήν».
-Και ο Σαρπ; «Ο Σαρπ είναι ισχυρή προσωπικότητα. Πέρυσι αρνήθηκε να έρθει εδώ για σχολείο, για να μην αφήσει τους φίλους του».
-Σε ποιο σχολείο πηγαίνει τώρα; «Στο St. Catherine’s British School».
-Α, πολύ καλό σχολείο, ένα από τα καλύτερα. «Ο Σαρπ είναι στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού και σύντομα θα είναι στο staff μας. Με βοηθάει πολύ με τα στατιστικά, ξέρει τα πάντα. Ξέρει το NBA καλύτερα από εμένα. Όταν πήραμε τον καλύτερο παίκτη μας, τον Κέντρικ Ναν, εκείνος τον είχε δει, τον ήξερε και μου είπε ότι πρέπει να τον πάρουμε».
-Σε προπονεί και σένα δηλαδή! «Είναι εξωτερικός βοηθός προπονητή!».
-Πόσων ετών είναι; «Δεκατεσσάρων».
-Πολύ δύσκολη ηλικία. «Και είναι και πολύ δημοφιλής εδώ. Όλοι θέλουν να βγάζουν φωτογραφίες μαζί του. Ακόμη και χωρίς εμένα. Έχει γίνει διασημότητα στην ομάδα, οι φαν ακολουθούν εκείνον περισσότερο απ’ ό,τι εμένα. Είναι πολύ διάσημος. Με αφορμή αυτό, να σου πω μια διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Εδώ οι άνθρωποι λατρεύουν να βγάζουν φωτογραφίες. Στην Τουρκία δεν είναι έτσι».
-Γιατί. «Ο κόσμος είναι λίγο πιο συντηρητικός. Δεν έρχονται να σου ζητήσουν να βγάλετε φωτογραφία. Στην Ελλάδα τους αρέσει πολύ».
«Έχει καλή καρδιά, ο Ερντογάν, αλλά… εντάξει, έχει διαφορετικό στυλ στην πολιτική»
-Είσαι μουσουλμάνος, σωστά. «Ναι, αλλά δεν είμαι πολύ φανατικός».
-Στην Ελλάδα αντιμετώπισες κανένα πρόβλημα; «Τίποτα απολύτως».
-Είχες κάνει μια πολύ συγκινητική, ουμανιστική δήλωση το 2018 με τη μεγάλη τραγωδία στο Μάτι, το θυμάσαι; «Ναι, προπονούσα την Έφες τότε. Είχα έρθει πολλές φορές στην Αθήνα για τους αγώνες και συμπαθούσα τους Έλληνες γιατί σέβονται τους ανθρώπους του αθλητισμού, και σέβονταν τη δουλειά που έκανα στην Έφες. Και όταν με ρώτησε ένας δημοσιογράφος για έναν αγώνα που είχαμε δώσει, του απάντησα ότι ο αγώνας δεν ήταν σημαντικός, το σημαντικό ήταν ότι είχε συμβεί μια μεγάλη τραγωδία στην Ελλάδα, με πολλούς νεκρούς. Για μένα οι άνθρωποι είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Σε έναν αγώνα μπορεί να χάσεις, μπορεί να κερδίσεις, αλλά τίποτα δεν είναι πάνω από τους ανθρώπους. Και αγαπώ πολύ την ειρήνη».
-Κι εμείς αγαπάμε την ειρήνη! Αλλά έχουμε πρόβλημα με τον Ερντογάν! «Άκουσέ με. Εγώ συμπαθώ πολύ τον Ερντογάν, ως άνθρωπο. Είναι καλός άνθρωπος».
-Τον γνωρίζεις προσωπικά; Τον έχεις συναντήσει; «Ναι, τον έχω συναντήσει πολλές φορές. Και όταν ήρθε εδώ στην Αθήνα, με κάλεσαν και συναντηθήκαμε, ήπιαμε μαζί καφέ, συζητήσαμε. Έχει καλή καρδιά, ο Ερντογάν, αλλά… εντάξει, έχει διαφορετικό στυλ στην πολιτική. Και δεν θέλω να εμπλακώ σε αυτά γιατί είμαι άνθρωπος του αθλητισμού. Το σημαντικό για μένα είναι ότι υποστηρίζει πάρα πολύ τον τουρκικό αθλητισμό. Είναι απίστευτες οι επενδύσεις που έχουν γίνει. Σε κάθε πόλη της Τουρκίας βλέπεις σύγχρονα στάδια, σύγχρονες αρένες, είναι πραγματικά απίστευτη η υποστήριξη του κράτους. Και ως άνθρωπος του αθλητισμού πρέπει να το σεβαστώ αυτό. Αλλά πέρα από αυτό, δεν θα ήθελα να κάνω κανένα σχόλιο για την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία».
-Συμφωνούμε όμως ότι χρειαζόμαστε την ειρήνη. «Βεβαίως. Και νομίζω ότι τώρα ο Ερντογάν έχει πολύ καλή επικοινωνία με τον κ. Μητσοτάκη. Και χάρηκα πολύ που πέρυσι, όταν κερδίσαμε την Ευρωλίγκα, ο κ. Μητσοτάκης με κάλεσε στο κινητό όχι μόνο για να με συγχαρεί, αλλά – και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα – για να με ευχαριστήσει γιατί βοηθώ στις καλές σχέσεις μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού λαού».
«Δεν με νοιάζει το μέλλον μου, θέλω να ζω τη στιγμή. Του χρόνου μπορεί να με απολύσουν αν δεν πετύχω. Οι καλύτεροι προπονητές στον κόσμο μπορούν να απολυθούν»
«Πολλοί Τούρκοι έρχονται στην Ελλάδα αλλά μην ανησυχείς δεν πρόκειται για εισβολή»
-Είσαι κάτι σαν πρεσβευτής. Ενας Τούρκος που προπονεί μια μεγάλη ελληνική ομάδα, και ο κόσμος σε σέβεται. Αλήθεια, πηγαίνεις καθόλου σινεμά; Το σινεμά στην Τουρκία είναι πολύ μπροστά, έχετε πολύ καλούς σκηνοθέτες. Ένας από αυτούς είναι ο Γιλμάζ Γκιουνέι, έχεις δει ταινία του; «Ξέρω τον Γιλμάζ, αλλά δεν είμαι πολύ φαν του σινεμά. Απ’ ό,τι ξέρω, ο Γιλμάζ Γκιουνέι έχει πολλή πολιτική εικονογραφία στις ταινίες του».
-Οι ταινίες του είναι πολύ καλές όμως. «Ήταν πολλά χρόνια πριν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω δει ταινίες του».
-Τον άλλον, τον Τσεϊλάν τον ξέρεις; Είναι πιο νέος αυτός. «Ναι, τον ξέρω».
-Η ταινία του «Τρεις πίθηκοι» είναι ένα αριστούργημα. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν ότι η Τουρκία βρίσκεται στις πρώτε θέσεις των ελίτ στον κινηματογράφο, στην τέχνη, στην επιστήμη. «Όντως στην επιστήμη είναι ελίτ, έχει εξαιρετικούς γιατρούς. Και στην τέχνη επίσης. Υπάρχουν εξαιρετικοί τραγουδιστές, για παράδειγμα. Έχεις δίκιο, οι Έλληνες δεν το γνωρίζουν. Οι Τούρκοι ας πούμε, ξέρουν τον Ρέμο. ίσως κάποιοι Ελληνες γνωρίζουν τον Ταρκάν Τεβέτογλου που είναι πολύ διάσημος».
-Πολλοί Έλληνες τραγουδιστές πηγαίνουν στην Τουρκία. «Ναι, πολλοί Έλληνες, επειδή οι Τούρκοι αγαπούν την ελληνική μουσική. Και πολλοί Τούρκοι έρχονται στην Αθήνα για τα μπουζούκια. Και στα νησιά επίσης για τα μπουζούκια. Στον Αργυρό, στον Ρέμο είδα πολλούς Τούρκους».
-Πολλοί Τούρκοι έρχονται στην Αθήνα και αγοράζουν ακίνητα σε πολύ ακριβές περιοχές, όπως το Κολωνάκι. Τους βλέπω κάθε μέρα. Και αναρωτιέμαι γιατί έρχονται εδώ και αγοράζουν. «Πρώτα απ’ όλα, μην ανησυχείς για εισβολή (γέλια). Αστειεύομαι. Για κάποιον που ζει στην Ιστανμπούλ, το να πάει στην Άγκυρα ή στη Σμύρνη ή στην Αθήνα είναι το ίδιο, μια ώρα πτήση».
-Έργκιν σου μιλάω για πολλούς Τούρκους. Κάθε πρωί στις 9 που πίνω καφέ πριν τη δουλειά, τους βλέπω. Πάρα πολλοί. Και ωραίες γυναίκες. «Σου αρέσουν οι Τουρκάλες, ε; (γέλια). Ο βασικός λόγος που έρχονται είναι η golden visa».
-Ίσως να νιώθουν πιο ελεύθεροι εδώ παρά στην Κωνσταντινούπολη. «Όχι, όχι, δεν ισχύει αυτό. Ειλικρινά, το ξέρω γιατί έχω πολλούς φίλους, έρχονται εδώ για να πάρουν βίζα. Γιατί για εμάς, το μεγάλο πρόβλημα στην Τουρκία είναι ότι αν και η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει υποσχεθεί ότι θα γίνουμε μέλος της, αυτό δεν έχει γίνει. Και πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να επισκεφθούν τις ευρωπαϊκές χώρες επειδή πρέπει να πάνε στην πρεσβεία και να περιμένουν δύο με τρεις μήνες για να πάρουν τη βίζα».
-Η Ελλάδα υποστηρίζει την είσοδό σας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ξέρεις αυτό. «Το ξέρω, ναι. Και δίνει και αυτή την ευκαιρία σε όσους έχουν χρήματα να αγοράσουν ένα διαμέρισμα εδώ, να πάρουν golden visa και να ταξιδεύουν στην Ευρπώπη χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν την πρεσβεία. Αυτός είναι ο κύριος λόγος».
-Επομένως η Ελλάδα είναι σαν μια είσοδος στην Ευρώπη. «Ναι, αλλά όχι μόνο αυτό. Είναι ωραία στην Ελλάδα. Η θάλασσα, το φαγητό, ο κόσμος, η ιστορία».
«Οι παίκτες πρέπει να ξέρουν ότι εγώ είμαι ο αρχηγός της ομάδας»
-Μένεις στα νότια, έτσι; «Μένω στα νότια γιατί μου αρέσει η θάλασσα. Είμαι χειμερινός κολυμβητής, κολυμπάω δώδεκα μήνες το χρόνο. Έχω και πολλούς φίλους στην παραλία, που με ξέρουν».
-Πού αυτό; «Στη Βουλιαγμένη».
-Και είσαι εκεί κάθε πρωί; «Όχι κάθε πρωί, αλλά όταν βλέπω ότι έχει ήλιο, θα πάω να κολυμπήσω. Ακόμη κι αν η θερμοκρασία του νερού είναι στους δεκατρείς βαθμούς».
-Πίνεις, καπνίζεις; «Όχι, δεν καπνίζω. Και πίνω μόνο με φίλους, αν βγω για φαγητό, θα πιώ λίγο κρασί. Αλλά δεν είμαι τύπος που πηγαίνει για ποτό, δεν μου αρέσει πολύ».
-Όταν προπονείς τους παίκτες, ποια είναι η βασική σου αρχή; «Η βασική μου αρχή είναι η πειθαρχία. Επειδή όλοι τους είναι αστέρες. Όλοι αυτοί οι τύποι έχουν εγωισμό. Αλλά για να επιτύχεις πρέπει να τους κρατήσεις μαζί, σαν ομάδα. Εγώ θεωρώ όλους τους παίκτες μου ίσους. Ακόμα και τον πιο νεαρό παίκτη μου, ακόμα και τον πιο έμπειρο. Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί τους. Όποιος είναι καλός μπορεί να παίξει. Για τους παίκτες, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να παίζουν, να τους δίνεις λεπτά. Γιατί στο παρκέ «πατάνε» μόνο πέντε παίκτες και όλοι θέλουν να είναι στο παρκέ και όχι στον πάγκο. Όλοι θέλουν να παίξουν τριάντα όχι πέντε λεπτά. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής μαζί τους. Και στους καλούς να δίνω την ευκαιρία να παίζουν περισσότερο στο παρκέ».
-Κάνεις το ίδιο και με τους νέους Έλληνες παίκτες; «Είναι το ίδιο για μένα, δεν με νοιάζει το διαβατήριο. Έχουμε έναν νεαρό Έλληνα παίκτη που τον λατρεύω, τον Σαμοντούροφ. Είναι 19 ετών, στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος πήρε χρόνο, έπαιξε είκοσι λεπτά κατά μέσο όρο. Και πιστεύω ότι του χρόνου θα μπορεί να παίξει και στην Ευρωλίγκα και να πάρει και πολλά λεπτά γιατί είναι καλός».
-Δεν έχεις καμία διαμάχη με τους παίκτες; «Όχι, όχι. Πάντα κρατάω κάποια απόσταση από όλους τους παίκτες. Είμαι φιλικός μαζί τους, αλλά πρέπει να ξέρουν ότι είμαι ο αρχηγός της ομάδας. Πρέπει να σέβονται τους κανόνες μου. Κι εγώ σέβομαι πολύ την ιδιωτική τους ζωή».
«Αν κάνεις τη δουλειά σου μόνο για τα χρήματα, δεν θα έχεις επιτυχία. Πρέπει να απολαμβάνεις τη ζωή. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου».
-Ελέγχεις καθόλου τη ζωή τους, τι ώρα πρέπει να κοιμούνται, τι πρέπει να τρώνε; «Όχι, δεν με νοιάζει. Για μένα, σημαντικό είναι όταν ο παίκτης έρχεται στην προπόνηση, να είναι σε καλή κατάσταση. Ακόμα κι αν έχει κοιμηθεί στις πέντε το πρωί, αν έρθει και κάνει καλή προπόνηση, δεν με νοιάζει. Επειδή μερικοί παίκτες είναι καλύτεροι όταν ζουν όπως θέλουν. Είναι πολύ επαγγελματίες και δεν μου αρέσει να ανακατεύομαι στην προσωπική τους ζωή. Αν χρειάζονται βοήθεια, είμαι εκεί γι’ αυτούς. Αλλά δεν τους ελέγχω. Απλά κάνω κάποιες συστάσεις πριν τον αγώνα. Την ημέρα πριν από κάθε αγώνα τους λέω “να είστε έτοιμοι γιατί έχουμε ένα δύσκολο παιχνίδι. Σωματικά, ψυχολογικά, πρέπει να είστε έτοιμοι”».
-Είχες αντιμετωπίσει ποτέ περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης με τους παίκτες σου και γυναίκες, ως προπονητής; «Όχι, ποτέ. Για τους παίκτες μου είμαι ο δάσκαλος».
-Είσαι δάσκαλος, λοιπόν. Σαν γκουρού. Τους μιλάς και για άλλα πράγματα; «Πολλές φορές στα ρεπό τους, τους λέω να μη μένουν στο σπίτι, να έρθουν στην παραλία να κολυμπήσουν, να διασκεδάσουν. Θέλω να απολαμβάνουν τη ζωή. Είναι πολύ σημαντικό οι παίκτες να μην έρχονται εδώ μόνο για τα χρήματα, μόνο ως επαγγελματίες, αλλά για να απολαύσουν τη ζωή. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα για να είσαι επιτυχημένος. Αν κάνεις τη δουλειά σου μόνο για τα χρήματα, δεν θα έχεις επιτυχία. Πρέπει να απολαμβάνεις τη ζωή. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου».
-Εξαιρετική φιλοσοφία. «Εγώ απολαμβάνω τη ζωή μου στην Αθήνα, είμαι πολύ ευτυχισμένος, απολαμβάνω τη δουλειά μου. Και αυτό λέω και στους παίκτες μου να κάνουν. Ακόμα και στους αγώνες. Για παράδειγμα όταν παίζαμε τον πέμπτο αγώνα με την Έφες πριν το Final Four, στα αποδυτήρια τους είπα “απολαύστε το παιχνίδι”. Γιατί ήταν φανταστική η ατμόσφαιρα στο γήπεδο. “Μπορεί να κερδίσουμε, μπορεί να χάσουμε. Αλλά απολαύστε το παιχνίδι”».
-Αυτός θα είναι ο τίτλος της συνέντευξης. Απόλαυσε τη ζωή, απόλαυσε το παιχνίδι. Υπάρχει ένα πρόβλημα με την οικονομία. Όταν οι άνθρωποι είναι πολύ φτωχοί – το 20% των Ελλήνων είναι πολύ φτωχοί, ξέρεις τις στατιστικές. «Ναι, έτσι είναι και στην Τουρκία».
-Όταν λοιπόν είναι φτωχοί και ο παίκτης παίρνει δύο, τρία, πέντε εκατομμύρια το χρόνο, αυτό δεν είναι κάπως περίεργο; «Αυτή είναι η ζωή όμως. Όχι μόνο οι παίκτες, οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές, ακόμη και οι τραγουδιστές – κάποιοι πάνε να τραγουδήσουν για τρεις ώρες και παίρνουν 100.000 ευρώ και περισσότερα».
-Και πώς νιώθεις γι’ αυτό; «Ακόμη και οι φτωχοί άνθρωποι μερικές φορές είναι πιο ευτυχισμένοι από μένα, πιο ευτυχισμένοι από τους πλούσιους. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι υγιής. Αν έχεις δισεκατομμύρια και δεν είσαι υγιής ή έχεις οικογενειακά προβλήματα, δεν είσαι ευτυχισμένος. Υπάρχουν φτωχοί άνθρωποι που απολαμβάνουν τη ζωή τους. Εγώ ποτέ δεν κρίνω τους ανθρώπους από το αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί. Είναι σημαντικό να είσαι έντιμος και να είσαι καλός άνθρωπος. Γι’ αυτό είμαι πάντα πολύ φιλικός με όλους. Μερικές φορές, για παράδειγμα, πηγαίνω για κολύμπι στο Four Seasons, μερικές φορές πηγαίνω για κολύμπι στην παραλία της Βουλιαγμένης, όπου πληρώνω πέντε ευρώ για την είσοδο και είμαι ευτυχισμένος με έναν φθηνό καφέ και ένα σάντουιτς. Και πολλές φορές βλέπω ότι οι άνθρωποι εκεί είναι πιο χαρούμενοι από εκείνους στο Four Seasons. Γιατί όταν είσαι σε αυτό το μέρος, πρέπει να έχεις μια καλή τσάντα, μια καλή ξαπλώστρα, ένα καλό μαγιό για να σε βλέπουν οι άλλοι. Ενώ στην πλαζ της Βουλιαγμένης μπορώ να πάω με σορτσάκι του Παναθηναϊκού, στο Four Seasons πρέπει να είμαι πιο συντηρητικός. Επομένως, αν κάποιος έχει πολλά λεφτά μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή, αλλά και κάποιος που είναι φτωχός μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή. Έτσι έχουν τα πράγματα».
«Συναισθηματικά, δεν μπορώ να πάω στον Ολυμπιακό. Δεν είναι ο εαυτός μου αυτός»
-Ας πούμε ότι μετά από δύο χρόνια, σου ζητήσει ο Ολυμπιακός να γίνεις προπονητής του, τι θα κάνεις; «Αυτό είναι το ελάττωμά μου. Ως επαγγελματίας θα έπρεπε να πω ναι, γιατί αυτό αυτόματα θα ανέβαζε το συμβόλαιό μου με τον Παναθηναϊκό. Αλλά όχι. Συναισθηματικά, δεν μπορώ να πάω στον Ολυμπιακό. Δεν είναι ο εαυτός μου αυτός. Δεν μπορώ να το κάνω, με όλους αυτούς τους ανθρώπους που τώρα με λατρεύουν στον Παναθηναϊκό. Το ίδιο ήταν για μένα στην Τουρκία. Μου ζήτησαν να πάω στην Φενέρ, ενώ ήμουν μέλος της Γαλατασαράι. Αυτές οι δύο ομάδες έχουν μεγάλη αντιπαλότητα, όπως με Ολυμπιακό –Παναθηναϊκό. Δεν υπήρχε πρόβλημα όμως να πάω στην Έφες. Στην Ελλάδα ας πούμε, θα μπορούσα να πάω στον Προμηθέα, κανείς δεν θα μπορούσε να μου πει τίποτα. Ή θα μπορούσα να πάω σε άλλη ομάδα, στην Ευρώπη. Αλλά δεν μπορώ να πάω στον Ολυμπιακό. Δεν είμαι εγώ αυτός».
-Ποιες είναι οι καλύτερές σου αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια; «Η καλύτερη ανάμνησή μου είναι όταν ήμουν δέκα χρόνων ο πατέρας μου με πήγε να παίξω μπάσκετ. Γιατί μέχρι τότε έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο στο σχολείο. Και από τότε άλλαξε η ζωή μου».
-Γιατί ο πατέρας σου ήταν τόσο υπέρ του μπάσκετ; «Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν τόσο υπέρ του μπάσκετ ο πατέρας μου. Αλλά ο θείος μου – ο σύζυγος της αδελφής της μητέρας μου – ήταν ένας πολύ διάσημος προπονητής του μπάσκετ. Πολύ διάσημος γιατρός, ορθοπεδικός, και προπονητής μπάσκετ. Ως παιδί πάντα παρακολουθούσα τους αγώνες του και μερικές φορές πήγαινα στις προπονήσεις του, όταν ήμουν εφτά ετών».
-Επομένως ήταν η πρώτη σου επιρροή. «Ακριβώς. Ο Ορχάν Γκιργκίν. Τώρα είναι 85-86 ετών. Και ο γιος του, ο ξάδερφός μου, ήταν επίσης διάσημος παίκτης του μπάσκετ, με πολλές συμμετοχές στην εθνική ομάδα της Τουρκίας».
-Και η πιο λυπηρή ανάμνηση της παιδικής σου ηλικίας; «Όταν έπρεπε να φύγουμε από την Ιταλία επειδή χρεωκόπησε η επιχείρηση του πατέρα μου. Επιστρέψαμε στην Τουρκία χωρίς τίποτα. Εκείνη την περίοδο ο παππούς μου, από την πλευρά της μητέρας μου, ήταν πολύ διάσημος πολιτικός. Ήταν υπουργός Άμυνας, ο Σεμί Εργκίν. Το όνομά μου προέρχεται από το επώνυμό του. Ήταν στη κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές από το 1950 ως το 1960 ως υπουργός Άμυνας και υπουργός Μεταφορών Μας βοήθησε πολύ, όταν γυρίσαμε στην Τουρκία ζήσαμε στο σπίτι του για δύο χρόνια. Είχε τελειώσει με την πολιτική και ήταν δικηγόρος. Μου έμαθε πολλά πράγματα για τη ζωή και για την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία. Ήταν καταπληκτικό για μένα, που ήμουν 17-18 ετών, να μένω μαζί του και να μου μαθαίνει τόσα πράγματα».
(Σημείωση σχετικά με Αντνάν Μεντερές: Το 1960 συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον τέως Πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και άλλους υπουργούς οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σεπτεμβιανά». Τελικά καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, Και εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά)
«Ναι, λατρεύω την πολιτική. Όταν ήμουν στο λύκειο ήθελα να γίνω διπλωμάτης»
-Έχεις λοιπόν πολλά κοινά με την πολιτική. «Ναι, λατρεύω την πολιτική. Όταν ήμουν στο λύκειο, δεν ήθελα να γίνω προπονητής μπάσκετ, ήθελα να γίνω διπλωμάτης. Δεν κατάφερα όμως να περάσω τις εξετάσεις για τη σχολή, και πέρασα στο οικονομικό πανεπιστήμιο. Μου αρέσει πολύ η πολιτική.. Αγαπώ πολύ τη χώρα μου. Και επειδή ως παιδί ζούσα στην Ιταλία, την αγαπούσα ακόμη περισσότερο. Ήξερα τη δύναμη της χώρας μου και ήθελα να είναι όπως οι ευρωπαϊκές χώρες, όπως, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Γαλλία. Γιατί έχουμε περισσότερη οικονομική δύναμη από πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
-Έχετε ισχυρή οικονομία στην Τουρκία; «Φυσικά. Αν έρθεις στην Ιστανμπούλ, θα δεις τη δύναμη της χώρας μας. Τα καλύτερα ξενοδοχεία της Ευρώπης βρίσκονται στην Τουρκία αυτή τη στιγμή. Ο Ερντογάν είχε κάποια προβλήματα με την οικονομία για μια περίοδο, αλλά έκανε πολλές επενδύσεις. Όταν έρθεις στην Τουρκία θα δεις απίστευτους αυτοκινητόδρομους. Η Turkish Airlines είναι μία από τις τρεις καλύτερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο. Το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Αυτά σημαίνουν ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα και το ότι δεν είμαστε Ευρωπαίοι είναι ένα ερώτημα για μένα. Θέλω να παλέψω για αυτό σε όλη μου τη ζωή».
-Εμείς πάντως το υποστηρίζουμε αυτό. Και θέλουμε και ειρήνη με την Τουρκία. «Και οι Τούρκοι το ίδιο, θέλουν ειρήνη. Και οι Τούρκοι δεν επισκέπτονται μόνο την Αθήνα, αλλά και τα ελληνικά νησιά. Αν πας στα ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στην Τουρκία, το 90% της οικονομίας τους προέρχεται από Τούρκους επισκέπτες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εντάξει, υπάρχουν φανατικοί και στις δύο πλευρές, ένα 10% στην Ελλάδα, ένα 10% στην Τουρκία. Αλλά το 90% – το βλέπω και εδώ στην Ελλάδα – είναι φιλικοί».
-Ναι, πολύ φιλικοί. Και πολλοί Έλληνες πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη. «Ναι, και πολλοί Έλληνες που έχω γνωρίσει και είναι πάνω από εξήντα ετών, μου λένε ότι οι γονείς, οι παππούδες τους ήρθαν από Τουρκία. Και στην Τουρκία υπάρχουν πολλοί Έλληνες. Ο παππούς μου, όπως σου είπα, ήταν από τη Θεσσαλονίκη».
«Με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων πέντε χρόνων εγώ είμαι το Νο. 1»
-Ποια ομάδα φοβάσαι περισσότερο στο Final Four; Αν πας στον τελικό; «Για μας πρώτα πρώτα είναι δύσκολο να κερδίσουμε τη Φενέρ, είναι καλή ομάδα. Αν πάμε στον τελικό, θα ήθελα να παίξω εναντίον του Ολυμπιακού. Γιατί τον γνωρίζω καλύτερα, έχουμε παίξει πολλά παιχνίδια. Η άλλη ομάδα, η Μονακό, είναι πιο επικίνδυνη για μένα. Έχουν κάποιους επικίνδυνους μεμονωμένους παίκτες, όπως τον Μάικ Τζέιμς, τον Οκόμπο. Και ο Ολυμπιακός είναι εξαιρετική ομάδα, αλλά την γνωρίζω καλά».
-Επομένως αν κερδίσετε την Φενέρ… «Θέλω τον Ολυμπιακό».
-Πιστεύεις ότι αυτές οι τέσσερις ομάδες ήταν οι καλύτερες; «Ναι».
-Η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα; «Όχι φέτος. Άκου, στο μπάσκετ, για να προκριθούμε στο Final Four παίξαμε 39 παιχνίδια. Δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο που παίζεις δέκα παιχνίδια και αν βρεθείς σε καλή μέρα μπορεί να φτάσεις στον τελικό. Μετά από 39 παιχνίδια, αυτές οι τέσσερις ομάδες που πήγαν στο Final Four αξίζουν σεβασμό. Η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, πολλές μεγάλες ομάδες φέτος δεν ήταν τόσο καλές».
-Η Αρμάνι… «Η Αρμάνι κάθε χρόνο είναι μεγάλη ομάδα, μεγάλη επένδυση, ο Τζιόρτζιο Αρμάνι λατρεύει το μπάσκετ, έχει έναν εξαιρετικό προπονητή, τον Μεσίνα».
-Ναι, ο Μεσίνα είναι ο Νο.2. Εσύ είσαι ο Νο. 4. «Νο.1 είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς».
-Μετά ο Μεσίνα, ο Λάσο και τέταρτος εσύ. «Στην ιστορία, ναι. Αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια εγώ είμαι το Νο. 1. Με βάση τα αποτελέσματα».
-Ο Μπαρτζώκας; «Όχι ο Μπαρτζώκας. Εγώ τα τελευταία πέντε χρόνια έχω κερδίσει τρεις Ευρωλίγκες. Ο Μπαρτζώκας κέρδισε πριν από πολλά χρόνια, νομίζω το 2013».
-Άρα τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Αταμάν είναι Νο. 1. «Με βάση τα αποτελέσματα, ναι».
-Ας ξεχάσουμε για λίγο το μπάσκετ. Ποια είναι η μεγάλη επιθυμία σου; «Η επιθυμία μου είναι η οικογένειά μου και όλοι οι άνθρωποι που ξέρω να είναι υγιείς, χαρούμενοι και επιτυχημένοι».
-Για να είσαι επιτυχημένος, θα έκανες τα πάντα; «Για να είμαι επιτυχημένος, μπορώ να κάνω τα πάντα αρκεί να είμαι δίκαιος. Δεν μπορώ να κάνω κάτι που δεν είναι δίκαιο, που δεν είναι σωστό».
-Ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη αρετή σου; «Η αυτοπεποίθησή μου. Η πίστη στον εαυτό μου με χαλαρώνει και μου επιτρέπει να είμαι φιλικός με όλους, να μη με νοιάζει τίποτα στη ζωή. Δεν με νοιάζει το μέλλον μου. Είμαι προπονητής μπάσκετ. Του χρόνου μπορεί να με απολύσουν αν δεν πετύχω. Οι καλύτεροι προπονητές στον κόσμο μπορούν να απολυθούν. Δεν με νοιάζει, θέλω να ζω τη στιγμή. Φυσικά νοιάζομαι για την οικογένειά μου, τη φροντίζω. Σημασία όμως έχει η πίστη στον εαυτό μου».
Πηγή: protothema.gr
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
