Αν παρασυρθούμε κι αντιμετωπίσουμε κυνικά την σημερινή εμφάνιση και ήττα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μικρό το κακό. Μπορεί πριν το ματς, το πιο πιθανό σημείο να μην ήταν ο άσσος, αλλά δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως πρόκειται για μια αναπάντεχη ήττα. Αν ο Παναθηναϊκός κατάφερνε να φύγει με το βαθμό της ισοπαλίας, μάλλον ικανοποιημένος θα ήταν, δεδομένου πως κανείς άλλος φέτος δεν πέρασε νικηφόρα από το Αγρίνιο.
Κυνικά λοιπόν, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι τέταρτος, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δυσκολευτεί να διατηρήσει ως το τέλος μια θέση εντός της πρώτης πεντάδας και μάλλον η ήττα στο Αγρίνιο δεν επιφέρει καταστροφικές επιπτώσεις.
Μια άλλη ανάγνωση της σημερινής ήττας είναι ότι ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από μια ομάδα, που στα «χαρτιά» τουλάχιστον, είναι χειρότερη απ’ αυτόν. Αυτό, δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει φέτος, αλλά οπωσδήποτε οι «γκέλες» είναι απόλυτα φυσικές σε μία κούρσα πρωταθλήματος.
Το προβληματικό κατά την άποψη μου – και το έχω ξαναγράψει- είναι ότι αυτό συμβαίνει συνήθως όταν η ομάδα έχει δύο-τρία συνεχή θετικά αποτελέσματα και καλές εμφανίσεις. Η απειρία της πλειονότητας των ποδοσφαιριστών του «τριφυλλιού» αυξάνει τα ελαφρυντικά, αλλά είναι μία πραγματικότητα που συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση.
Δεν αντιλέγω, ότι ο Γιάννης Αναστασίου κρίνεται θετικά για την ως τώρα δουλειά του αλλά νομίζω πως το ζήτημα αυτό είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα. Δεν θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω ότι το φαινόμενο «γκέλας» μετά από μια καλή εμφάνιση οφείλεται σε αλαζονεία. Ο προπονητής μας, πρέπει να διαχειριστεί άμεσα τον τομέα της ψυχολογίας και να εμφυσήσει το συντομότερο δυνατό τη σεμνότητα στους ποδοσφαιριστές. Δουλειά και σεβασμό σε κάθε αντίπαλο.
Ο Παναθηναϊκός φέτος είναι μια μέτρια ομάδα, που έχει την τύχη όμως να διαθέτει την πιο βαριά φανέλα στην Ελλάδα και τον πιο αφοσιωμένο λαό. Αυτές τις τρεις αλήθειες, πρέπει να τις εμπεδώσουν όλοι. Και παίκτες και προπονητής.
Το 2014 ξεκινά με ένα μάθημα κι ας είναι οδηγός η σημερινή ήττα για επιτυχίες στο μέλλον.
