Εχουν περάσει τρεις μέρες από το ντέρμπι «αιωνίων». Σε μια νορμάλ χώρα, με νορμάλ Τύπο, νορμάλ παράγοντες και όλο το «περιτύλιγμα», οι συζητήσεις που θα γίνονταν σήμερα θα ήταν πάνω κάτω οι εξής: Πως κατάφερε και πήρε ο Παναθηναϊκός ένα ιστορικό «διπλό», γιατί ο Αναστασίου «έδεσε κόμπο» τον Μίτσελ, ποια η δουλειά που γίνεται στο Κορωπί, γιατί ο Ολυμπιακός ήταν σχεδόν σκασμένος και μπλα, μπλα, μπλα. Κουβέντες περί αγωνιστικών θεμάτων, δηλαδή. Φυσιολογικά πράγματα… Όχι, όμως, για εδώ…
Το τι διαβάζεις και το τι ακούς από τη Δευτέρα και μετά είναι, πραγματικά, το λιγότερο θλιβερά. Με έναν Τύπο να οργιάζει, με τα «παπαγαλάκια» να… κελαηδούν στους ρυθμούς των διοικούντων, με την ΠΑΕ Ολυμπιακός να δίνει θέσεις στον Τύπο αποκαλώντας τον Γιάννη Αναστασίου θεατρίνο, αλλά… ψάχνοντας και τον ένοχο που «δεν θα ξαναπατήσει στο Καραϊσκάκη» (το ένα παίζει «μπουνιές» με το άλλο, κύριοι της ερυθρόλευκης ΠΑΕ). Και κάποιους δύσμοιρους να κάνουν συγκρίσεις και να διεκδικούν τα… πρωτεία στο αήττητο! Απίθανα πράγματα, σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που όλο ένα και απαξιώνεται…
Στον Ολυμπιακό θα πρέπει να μάθουν να χάνουν. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, που παίζεται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και ο καλύτερος ή αυτός που θα βρεθεί σε καλύτερη μέρα, νικάει. Απλά πράγματα. Κάτι ανάλογο έκαναν οι «ερυθρόλευκοι» κόντρα στη μεγάλη, αλλά σε κακή κατάσταση, Γιουνάιτεντ. Αυτό έκανε και ο Παναθηναϊκός την Κυριακή, στο «Γ. Καραϊσκάκης»…
Το ξαναγράφω: Είναι ποδόσφαιρο! Ένα παιχνίδι με χιλιάδες πιστούς. Μια θρησκεία, για αρκετούς. Όλα τα υπόλοιπα, με τις ανακοινώσεις, τους «κύκλους» και τα «τετράγωνα», αλλά και τα «θέατρα» του παραλόγου, ανήκουν αλλού. Όχι στον αθλητισμό. Κι’ αν συνεχιστούν, το βέβαιο είναι ένα: Ολο και περισσότερος κόσμος θα γυρίζει την πλάτη σ’ αυτούς τους «πρωταγωνιστές». Σ’ αυτούς που επιλέγουν κάθε λίγο και λιγάκι να βάζουν «φωτιά» στο άθλημα και να «σβήνουν» κάθε ελπίδα για κάτι το υγιές…
