Αν ποτέ μου έλεγαν ότι κάποιο παιδί που ονειρεύεται όταν μεγαλώσει να γίνει ποδοσφαιριστής θα είχε για πρότυπο τον Θανάση Κωστούλα, ομολογώ ότι δε θα το πίστευα. Θα μου φαινόταν μάλιστα ακόμη περισσότερο απίστευτο κάποιος να δήλωνε κάτι τέτοιο σε match program του Παναθηναϊκού, όντας βασικός ποδοσφαιριστής και εκ των αρχηγών του Τριφυλλιού. Και όμως συνέβη στη φετινή, θεότρελη από κάθε άποψη, πράσινη χρονιά. «Πρότυπό μου, όταν ήμουν μικρός, ήταν ο θείος μου ο Θανάσης ο Κωστούλας» δήλωσε ευθαρσώς ο Τάσος Λαγός προχτές. «Τον έβλεπα που έπαιζε μπάλα και τον ζήλευα».
Το ξανασκέφτομαι. Και καταλήγω πως πριν απ’ όλα μου φαίνεται θετικό –ως στοιχείο ωριμότητας- το ότι, απ’ όσο πήρε το μάτι μου, ο Λαγός δε σταυρώθηκε πουθενά κι από κανέναν για το γεγονός ότι αντί να (δηλώσει πως) είχε ως πιτσιρικάς για πρότυπο τον Δομάζο, τον Σαραβάκο ή κάποιον άλλον πράσινο ημίθεο προτίμησε έναν «κόκκινο», έστω και συγγενή του (προφανώς η περίπτωση του Νίκου Νταμπίζα και όσων τζάμπα του έσουραν στην αρχή της σεζόν –για να διαψευστούν πανηγυρικά στη συνέχεια από τις πράξεις και τις επιλογές του- έβαλε σε κάμποσους κάμποσο μυαλό). Από την άλλη, μου έρχεται να αναφωνήσω «ναι, ρε γαμώτο» για την ειλικρίνεια, την αυθεντικότητα και την ευθύτητα που η εν λόγω δήλωση αποκαλύπτει. Επιτέλους, αρκετά με όσους είχαν αφίσα στο δωμάτιό τους τον Μπέκαμ και τον Ζιντάν, τους Κριστιάνο των φτωχών, τους Έλληνες Μέσι και τους Ντιέγκο του κάμπου. Όπως αρκετά με τους Αλέξανδρους, τους Κωνσταντίνους και τους Ιωάννηδες με τους οποίους έχουν γεμίσει οι παιδικές χαρές, λες κι υπάρχει τίποτε το στραβό στο να είσαι εφτά χρόνων και να σε φωνάζει η μάνα σου Αλέξη, Κώστα ή Γιάννη.
Μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό, ελληνικό κι ανθρώπινο, ο Τάσος πιτσιρικάς να κοίταζε με δέος τον θείο του που γύρναγε κάθε απόγευμα από την προπόνηση ιδρωμένος μα ευτυχής που είχε καταφέρει να κάνει την τρέλα του επάγγελμα. Τον φαντάζομαι να λέει στον εαυτό του «να, σαν κι αυτόν θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω» και να κλωτσάει με περισσότερο πείσμα την μπάλα –και κανέναν αντίπαλο, άμα τύχει. Για τον Λαγό, ο Κωστούλας (by the way, ο εν ενεργεία ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές στην Α Εθνική ως επαγγελματίας) ήταν ο «μεγάλος» που ζούσε το όνειρό του. Ο κοντινός που είχε αρχίσει να ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει μακριά.
Η ειλικρίνεια με την οποία σήμερα αποδίδει τον δικό του προσωπικό φόρο τιμής στο παιδικό του πρότυπο (κι αφού στο μεταξύ έχει προλάβει να παίξει μαζί του αντίπαλος, στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός Βόλου) δεν είναι –στα δικά μου τουλάχιστον μάτια- άσχετη με την τιμιότητα και το φιλότιμο που ο ίδιος, ως ποδοσφαιριστής, βγάζει στο γήπεδο. Με τη συναίσθηση πως δεν είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει, ο δαντελένιος χαφ-πριμαντόνα κι ο σταρ της παραλίας, μα θα παραμείνει –και θα είναι ευτυχής γι αυτό!- ένα πολύτιμο για κάθε ομάδα σκυλί του πολέμου, που θα πρέπει να φτύσεις αίμα για να προσπεράσεις. Αν μπορείς…
Υ.Γ. 1 Πλάκα-πλάκα με τα δύο γκολ που πέτυχε ο Λαγός στη Λιβαδειά έχει ήδη ξεπεράσει τον θείο του (που σε κοντά 350 αγώνες στην Α Εθνική έχει πετύχει ένα μόλις γκολ)
Υ.Γ. 2 Και μια και πιάσαμε, έστω από σπόντα, τους Θανάσηδες, θυμάται αλήθεια κανείς τι άκουγε ο αποθεούμενος την τελευταία εβδομάδα Θανάσης Ντίνας και ο Αναστασίου που τον επέλεγε στην αρχική ενδεκάδα, στην αρχή της σεζόν;
