Η σεζόν ότι και να γίνει στους τελικούς δεν μπορεί να μην θεωρείται αποτυχημένη. Και δεν χάθηκε στο ντροπιαστικό πέμπτο ματς στην Μόσχα, αλλά πολύ νωρίτερα. Γράφει ο Γιάννης Αβραμίδης.
Το χειρότερο φινάλε που μπορούσε να σκεφτεί κανείς… Μία ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα, ο αποκλεισμός ήταν πιθανός, αλλά ο διασυρμός με 30 πόντους στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της σεζόν, δείχνει δυστυχώς πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή την αλήθεια κατάματα… Την αλήθεια που η αμυντική διάσταση αυτή της ομάδας έκρυψε περίτεχνα στα τρία από τα τέσσερα ματς.
Αυτός ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κοντράρει τα μεγάλα φαβορί της φετινής διοργάνωσης, έτσι όπως δημιουργήθηκε το καλοκαίρι και αξιοποιήθηκε καθ’ όλη την σεζόν. Μπορεί να τους δυσκολέψει, να τους πιέσει με αμυντικά τεχνάσματα αλλά στην επίθεση που πλέον κρίνεται το σύγχρονο μπάσκετ, είναι πολύ πίσω. Σε ένα ματς τόσο κρίσιμο, οι πράσινοι πίστεψαν ότι θα κερδίσουν με την καλή τους άμυνα. Όμως κανένα παιχνίδι στο μπάσκετ δεν λήγει 0-0. Πάμε να τα δούμε ένα ένα κάνοντας και την αυτοκριτική μας και προσπαθώντας να μην μηδενίσουμε τα πάντα, όπως κάνουν ελαφρά την καρδιά όλοι σχεδόν οι Έλληνες. Πριν όμως να ξεκαθαρίσουμε κάτι σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο. Η σεζόν για φέτος είναι αποτυχημένη.
Ακόμα και αν ο Παναθηναϊκός κατακτήσει το πρωτάθλημα στο τέλος. Αυτή η ομάδα δεν μπορεί να μένει εκτός Final Four και να λέει ότι πέτυχε τον στόχο της, όταν το καλοκαίρι έχει χτιστεί για το κάτι παραπάνω από φέτος. Σαφώς και όλοι θα χαρούμε έναν ακόμα τίτλο –αν κατακτηθεί- επί του Ολυμπιακού στο τέλος, αλλά θαρρώ πως αυτό δεν ήταν ο βασικός στόχος.
Ο βασικός στόχος ήταν το ταξίδι στο Μιλάνο και φαινόταν ότι θα χαθεί πολύ πριν το ντροπιαστικό ματς στην Μόσχα. Χάθηκε όταν ο Παναθηναϊκός παίζοντας το ίδιο μονότονο μπάσκετ και με μοναδικό του όπλο την άμυνα, έχανε από υποδεέστερους αντιπάλους. Χάθηκε όταν έβλεπε τον έναν παίκτη του μετά τον άλλο να τραυματίζεται από το καλοκαίρι και δεν έκανε καμία διορθωτική κίνηση, μέχρι την άφιξη του Ράιτ στο τέλος.
Χάθηκε όταν έβλεπε τον Διαμαντίδη να είναι σε μία εξαιρετικά μέτρια σεζόν και δεν άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού του, για να του ελευθερώσει τα χέρια. Χάθηκε όταν έχανε έναν μετά τον άλλο τους παίκτες που πήρε το καλοκαίρι, αφήνοντας τους στο βάθος του πάγκου. Χάθηκε όταν άλλαξε προπονητή, υπερβολικά αργά σε σημείο που να μην έπρεπε ίσως και να αλλάξει. Χάθηκε όταν ο νέος προπονητής του, είδε πως το επιθετικό του πλάνο δεν ταιριάζει απόλυτα στους παίκτες που έχει και έκανε το μεγαλύτερο λάθος… δεν στήριξε το πλάνο του, αλλά επέστρεψε στον παλιό τρόπο παιχνιδιού. Χάθηκε –τέλος- στον σχεδιασμό του καλοκαιριού, που ήθελε τον Παναθηναϊκό να έχει μόλις δύο παίκτες κάτω των 30 (άντε τρεις με έναν εκ των Παππά και Γιάνκοβιτς που δεν παίζουν ποτέ), σε μία σεζόν που από πέρυσι ήξερε πως κρατάει περισσότερο και έχει πολύ περισσότερες απαιτήσεις.
Ουφ… με μία ανάσα 200 λέξεις που περιγράφουν τα λάθη της φετινής σεζόν. Και θα μπορούσαν να γραφτούν για κάθε περίπτωση ξεχωριστά άλλες τόσες. Ο Παναθηναϊκός δεν άντεξε στην Μόσχα και η ήττα στο τέλος με τόσο μεγάλες διαστάσεις δημιουργήθηκε και από την απογοήτευση στο τέλος. Σε ένα ματς, που η επιστροφή του Τεόντοσιτς, ανάγκασε τους πράσινους να ανοιχτούν στην άμυνα αλλά το μεγάλο πρόβλημα ήταν στην αλλαγή της τακτικής του Μεσίνα.
Η ΤΣΣΚΑ έπαιξε άμυνα σαν τον… Παναθηναϊκό, με όλους τους παίκτες να αλλάζουν στα σκριν και τα χέρια των αμυντικών να είναι συνεχώς στην μπάλα. Αυτό όχι μόνο βραχυκύκλωσε τους πράσινους, αλλά τους ανάγκασε να ξεφεύγουν πάντα από το σύστημα τους και να πάνε σε επιθέσεις ένας εναντίον ενός στο τέλος του χρόνου και μπερδεμένοι στο τι πρέπει να κάνουν.
Προσοχή εδώ… Η φαντασία και η ελεύθερη δημιουργία στο παιχνίδι τους, ήταν το μεγάλο όπλο των πρασίνων στα προηγούμενα ματς. Μόνο που αυτό έβγαινε μέσα από φάσεις που δημιουργούσαν και φαινόταν πως δεν μπορεί να βάλει 70-80 πόντους αλλά θα έδινε την επιθετική συγκομιδή που χρειαζόντουσαν για να νικήσουν. Στο πέμπτο ματς όμως, όχι μόνο οι επιθέσεις τους ήταν τραβηγμένες και γεμάτες λάθη ή δύσκολα σουτ, αλλά δεν είχαν την συγκέντρωση και την ψυχραιμία που χρειάζονταν για να βάλουν καλάθι ακόμα και όταν η αντίπαλη άμυνα έκανε λάθος.
Το 20 σε ranking που είχαν οι πράσινοι ήταν το χειρότερο, μάλλον στην ιστορία της Euroleague και σε ένα σύστημα αξιολόγησης που επιβραβεύει την επίθεση, ένα τόσο χαμηλό νούμερο δείχνει το τι… είδαμε όλοι μας στο ματς.
Ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον εαυτό του στο αμυντικό κομμάτι, όταν έχανε όλα τα ριμπάουντ στο τρίτο δεκάλεπτο (και όχι μόνο) αλλά στο επιθετικό κομμάτι φάνηκε ότι ήταν σε πλήρη σύγχυση. Η στεναχώρια για τον αποκλεισμό είναι σίγουρα μεγάλη. Δεν είναι ώρα όμως για να τους βγάλουμε όλους άχρηστους. Δεν είναι σωστό ούτε ηθικά, αλλά ούτε και βάση αναλύσεων. Απλά χρειάζεται φρεσκάρισμα… Χρειάζονται περισσότερες επιλογές και σε παίκτες και σε τακτικές και χρειάζεται σιγά σιγά να απαγκιστρώνεται από τον ρόλο που έχει ο Δημήτρης Διαμαντίδης.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν είναι σε διαρκή ντεφορμάρισμα αλλά δεν είναι και άχρηστος. Απλά στην ηλικία του, ο ρόλος του πρέπει να αλλάζει. Να μην κουβαλάει συνέχεια την μπάλα, να μην χρειάζεται να τρώει όλο το ξύλο αυτός, να μην περνάνε όλες οι επιθέσεις από τα χέρια του. Τι μένει τώρα;
Το πρωτάθλημα θα πουν πολλοί. Οκ… σίγουρα είναι μεγάλο κομμάτι. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται ο Παναθηναϊκός να τα χάσει όλα. Απλά μέχρι να αρχίσουν οι τελικοί ίσως να πρέπει να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε και να σχεδιάζουμε τι μπορούμε να κάνουμε το καλοκαίρι για να μην έχουμε τα ίδια και του χρόνου…
