Σαββατοκύριακο, για άλλους διήμερο ξεκούρασης, για άλλους διήμερο αγωνιστικών υποχρεώσεων και για άλλους διήμερο δουλειάς. Τι συμβαίνει όμως όταν καταφέρνεις και τα συνδυάζεις όλα; Όταν η ξεκούραση σου έρχεται από την αγωνιστική σου που είναι και η δουλειά σου; Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι αναρωτιέσαι αν και κατά πόσο θα είσαι έτοιμος να διαπρέψεις αγωνιστικά, πόσο θα σε κουράσει ο coach στην προετοιμασία, τι παπούτσια θα πας να πάρεις για να τα φοράς και να “πετάς”, πόσα φιλικά θα μας βάλει μέχρι να ξεκινήσει η σεζόν και κάπου πίσω πίσω στριμώχνεται και αυτή η ριμάδα η απορία θα με αντέξουν τα πόδια μου; Βλέπετε, αυτά είναι κοινά ότι άθλημα κι αν κάνεις.
Κάθε πρεμιέρα κι ένα κουτό, ανεξήγητο άγχος. Δεν υπάρχει εκεί θέμα εμπειρίας. Λέξη κλειδί, η ενέργεια, με τα στάδια της: άντληση – κατάθεση – υπομονή – επιμονή να είναι ο τροχός που δε σταματά να γυρίζει. Φυσικά όλα είναι και θέμα τύχης, γιατί αν σου κάτσει σου αλλάζει τη ζωή. Κι εδώ έρχεται η κατάρα των τραυματισμών, γιατί αν ξεκινήσει η χρονιά με το αριστερό, η ψυχολογία πάει βόλτα μαζί με τη τύχη σου την κορδελιάστρα κι αρχίζεις να τραγουδάς αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη! Εκεί περνάμε στα άλλα στάδια: άρνηση – θυμός – παζάρια με το χρόνο – μελαγχολία – αποδοχή.
Αυτή η μυρωδιά των αποδυτηρίων, ο χαβαλές μετά το τέλος της προπόνησης, η μάζωξη πριν τον αγώνα για καφεδάκι και φυσικά το απίστευτο συναίσθημα της προετοιμασίας. Έτσι ήταν και για μένα λοιπόν εκείνο το σαββατοκύριακο του Μαρτίου. Σάββατο προπόνηση πριν το μεγάλο αγώνα, χαβαλές στις διατάσεις στο τέλος και στα αποδυτήρια κανονίστηκε ο καθιερωμένος καφές πριν το ματς. Ξημέρωσε Κυριακή και πίναμε καφέ από το πρωί για να ακολουθήσει η συνοδεία με τα αμάξια να φτάνουν στο γήπεδο. Γέλια, εμφανίσεις, θερμαντικές και βουρ. Ο αγώνας ξεκινά και ξαφνικά η αυλαία πέφτει πριν καλά καλά ανοίξει. Μια κραυγή, ένα κλάμα, σιγή και ένα γιατί. Ανατριχίλα. Δε θυμάμαι κάτι άλλο για τις επόμενες μέρες, βδομάδες. Ήμουν χαμένη στο σκοτάδι. Μέσα σε μια στιγμή γαμώτο, έπρεπε να μπω στο κοστούμι μιας νέας ζωής. Μια στιγμή δυο ζωές λοιπόν.
Δε ξέρω τι είναι χειρότερο ειλικρινά. Να τραυματιστείς στην αρχή της χρονιάς και να έχεις την προσμονή τρώγοντας σίδερα, στη μέση για να κάνεις αγώνα δρόμου προκειμένου να τερματίσεις ή στα τέλη έτσι βρε αδερφέ για το Φώτο φίνις ; Ποιος δε θυμάται τον Έκι ( ναι σκέτο θα τον πω γιατί δε χρειάζονται επίθετα κι επεξηγήσεις) που από το πουθενά σε ένα φιλικό με τον Απόλλωνα είχε γνωριμία με τον χιαστό του; Αυτή ήταν μία περίπτωση που μάλλον το στάδιο 3 που προανέφερα το πήδηξε! Παζάρια με το χρόνο δε κάνεις με αυτά τα θέματα. Δε ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι έγινε κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μου, αλλά ο τραυματισμός του Σωτήρη Λεοντίου σε εκείνο το ματς της Λεωφόρου με τον αιώνιο αντίπαλο, ήταν μια τραγικά συγκλονιστική στιγμή. Με όλη την υπερβολή και τη σημασία. Όσκαρ γκαντεμιάς θα έδινα βέβαια στον Anderson de Lima Freitas, ο οποίος αφού πέρασε από χίλια κύματα για να γίνει πράσινο απόκτημα, μπήκε ο άνθρωπος να παίξει στο πρώτο ματς της χρονιάς που ήταν και ντέρμπι και έμελλε να είναι και το τελευταίο! Βέβαια υπάρχουν κι άλλοι που αγωνίστηκαν για σχεδόν είκοσι λεπτά με κομμένο τον χιαστό κι ακόμα κι εκεί μόνο τυπάρα και ψυχάρα αναφωνείς για τον κύριο Καραγκούνη. Τι να πει κανείς;
Στα δύσκολα ή χάνεσαι ή ξαναγεννιέσαι. Το εύκολο είναι να το βάλεις κάτω σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και να τα παρατήσεις πετώντας λευκή πετσέτα. Σημασία έχει όμως να μη σε αφήσουν και οι δικοί σου άνθρωποι, που πιστέψτε με είναι οι αφανείς ήρωες της ιστορίας. Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται όμως να σηκωθείς. Η δύναμη της θέλησης, η πίστη και η υπομονή κάνουν θαύματα. Τα δύσκολα άλλωστε είναι για τους δυνατούς.