Ακουγα έναν ακροατή του ΣΠΟΡ FM, βράδυ Σαββάτου, να λέει στον Δεσύλλα: «Δεν υπάρχει λογική στον αθλητισμό. Αν υπήρχε, η Πατουλίδου δεν θα έπαιρνε το χρυσό και η Ελλάδα δεν θα έπαιρνε το EURO. Αν ο Παναθηναϊκός έχει 50% στα τρίποντα, δεν χάνει από καμία Ελλάδα στην Ευρώπη». Όλα αυτά επειδή ειπώθηκε στην εκπομπή πως η λογική λέει πως ο Ολυμπιακός θα είχε στεφθεί πρωταθλητής τούτη την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.
Ομολογώ πως περισσότερο συμφωνούσα με τη λογική της… λογικής. Δύσκολα θα έβρισκες τρόπο που ο Παναθηναϊκός θα πετούσε από πάνω του αυτή την άσχημη μάσκα που μας είχε δείξει στα τελευταία του παιχνίδια. Εμοιαζε σαν να του την ζωγράφισαν πάνω του με ανεξίτηλο μαρκαδόρο, που όσο κι αν προσπαθείς, δεν φεύγει. Ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες του Αλβέρτη σου έδιναν την εντύπωση πως δεν το πιστεύουν. Κι όμως. Την ώρα που ο Ολυμπιακός έστηνε πάρτι πρωταθλήματος και κανόνιζε τις λεπτομέρειες της φιέστας, ο Αλβέρτης και οι παίκτες του χώθηκαν στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ. Εσκυψαν το κεφάλι. Κοιτάχτηκαν. Βγήκαν στο παρκέ και είδαν τον κόσμο τους να τους περιμένει παραμονές του αγώνα στο ΣΕΦ. Κρυφοκοίταξαν ψηλά και αντίκρισαν τα λάβαρα.
Στον «πόλεμο» πρέπει να είσαι γενναίος. Να παλέψεις γενναία και αν πεθάνεις, να πεθάνεις γενναία. Ο Παναθηναϊκός δεν πέθανε. Πήγε στο ΣΕΦ με το μαχαίρι στα δόντια. Κάθε καλάθι και μια σφιγμένη γροθιά. Κάθε τρίποντο και ένα επιπλέον σημάδι άγχους στα πρόσωπα των αντιπάλων. Κάθε καλή άμυνα και ένας εφιάλτης που ξυπνούσε στο μυαλό της εξέδρας. Απόλυτος κυρίαρχος από το 1ο μέχρι το 39ο λεπτό.
Με παίκτες που το έλεγε η καρδιά τους. Μα πάνω απ’ όλα, ο εγωισμός τους. Δεν θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να τους πάρει το πρωτάθλημα με τρόπο εύκολο. Ακόμα κι αν ο τίτλος χανόταν στο τελευταίο λεπτό του ματς, που από μόνος του ο Παναθηναϊκός πήγε να τον χαρίσει στον αντίπαλο, ο κόσμος θα ήταν εκεί, στο γνωστό σημείο, στο Caravel, για να χειροκροτήσει την ψυχή και την άρνηση στην ήττα.
Αντί επιλόγου, οι δηλώσεις του Αλβέρτη: «Κάποια πράγματα και στη ζωή και στον αθλητισμό μετράνε περισσότερα από τις τακτικές. Αυτά είναι η αυτοπεποίθηση, η πίστη και ο αυτοσεβασμός. Ηταν πραγματικά μαχητική ψυχή, όπως λέει και ο κόσμος μας. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήρθαν στο ξενοδοχείο δύο μέρες και μας στήριξαν. Στα εύκολα και στις φωτογραφίες είναι όλα καλά. Όταν όμως κάποιος χρειάζεται μια βοήθεια στα δύσκολα και υπάρχει κάποιος που του τη δίνει, αυτό μετράει».
ΥΓ: Αμέσως μετά τον Αλβέρτη, μίλησε ο Μπαρτζώκας. Εκανε παράπονα για τη διαιτησία. Πάλι. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, όπως φαντάζομαι και όλοι όσοι τον άκουσαν. Οσο ο προπονητής του θα συνεχίζει να ρίχνει τις ευθύνες μόνο στη διαιτησία και δεν θα ψάχνει να βρει το γιατί σε δύο χρόνια δεν έχει πάρει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ματς τίτλου με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, η ομάδα του θα παραμένει εγκλωβισμένη και θα αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό με ηττοπάθεια. Τα σημερινά παράπονα του Μπαρτζώκα μοιάζουν περισσότερο με προσπάθεια να δικαιολογήσει την πιθανότατη πλέον απώλεια του τίτλου και να βρει άλλοθι και είναι σχεδόν βέβαιο πως και ο υγιής κόσμος του Ολυμπιακού διαφωνεί μαζί του…
