Ο Ομπράντοβιτς παραδοσιακά δυσκολεύεται από τις ομάδες του Ιβάνοβιτς. Και οι ομάδες του Ιβάνοβιτς παραδοσιακά ενώ είναι ικανές για μεγάλα πράγματα, έχουν τάσεις αυτοχειρίας. Ελπίζω και εύχομαι, όπως επιβεβαιώθηκε το πρώτο σκέλος… να ΜΗΝ επιβεβαιωθεί το δεύτερο. Γιατί είναι κρίμα για κάτι τόσο καλό που χτίζεται φέτος και έχει κερδίσει τους πάντες με το μπάσκετ που μας προσφέρει!
Ο Παναθηναϊκός δεν μας έδειξε το βράδυ της Πέμπτης, κόντρα στην πολύ καλή και δυνατή Φενέρ, το τι μπορεί να κάνει. Μας το δείχνει από το πρώτο ουσιαστικά παιχνίδι του. Γρήγορο μπάσκετ, γρήγορες πάσες, σκριν μακριά από την μπάλα και κυρίως εμπιστοσύνη στο σουτ από την περιφέρεια. Με αυτό το μενού πορεύεται ως τώρα και έτσι κέρδισε και την Φενέρ.
Το ποσοστό του στα τρίποντα, μέχρι να φτάσουμε στο 35’ που με την διαφορά στους 30 πόντους ήταν φυσιολογικό να επέλθει χαλάρωση, ήταν μεν απίστευτο, αλλά προερχόταν από καλές συνεργασίες, έξτρα πάσα και σουτ υπό καλές προϋποθέσεις. Όχι όλα, αλλά τα περισσότερα.
Και όταν στην ομάδα έχεις τόσους πολλούς και καλούς σουτέρ όπως είναι ο Διαμαντίδης, ο Σλότερ, ο Μπλουμς, ο Φώτσης αλλά και οι Γιάνκοβιτς και Παππάς που έχουν αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά, είναι πολύ πιο εύκολο να αναγκάσεις τον αντίπαλο σου να τρέχει στην άμυνα στην περιφέρεια.
Αυτό έκανε ο Παναθηναϊκός, που μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι και παρά τις αλλαγές του Ιβάνοβιτς δεν φαινόταν σε καμία περίπτωση ότι υστερούσε σε κάποια θέση. Όταν βελτίωσε δε και τις περιστροφές του στην άμυνα, η Φενέρ έχασε κάθε έλεγχο και πήγαινε σε βιαστικές επιθέσεις, παίζοντας ουσιαστικά το παιχνίδι στο οποίο ήθελε να την οδηγήσει ο Παναθηναϊκός.
Προσθέστε και την άμυνα πάνω στον Γκάουτλοκ, ο οποίος έμεινε πολύ πιο κάτω από τα στάνταρ του και θα φτάσετε στο πως ο Παναθηναϊκός επέβαλλε στην Φενέρ τα «θέλω» του, χωρίς να την αφήσει ούτε για λίγο να παίξει το κοντρόλ μπάσκετ που της έχει επιβάλλει ο Ομπράντοβιτς.
Η σεζόν βέβαια δεν θα τελειώσει σε αυτό το παιχνίδι για να πάμε όλοι ευτυχισμένοι σπίτια μας. Και αυτή η ομάδα, με τον τρόπο που παίζει ανεβάζει τον πήχη των προσδοκιών μας. Είναι φυσιολογικό να περιμένουμε ακόμα περισσότερα. Και να βρει και άλλες εναλλακτικές λύσεις σε περίπτωση που τα σουτ δεν μπουν (βλέπε αγώνα στο Μόναχο).
Το σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα που περνάει στο ΟΑΚΑ χτίζεται μία νέα ομάδα με πολύ όρεξη για δουλειά και για διακρίσεις. Την ίδια ώρα που όλοι οι δύσπιστοι ή οι επιφυλακτικοί για αυτό το νέο εγχείρημα του τριφυλλιού αρχίζουν να γίνονται οι πιο πιστοί οπαδοί της ομάδας.
Αυτή η νέα ομάδα όμως, έχει ανάγκη μόνο από σκληρή δουλειά, κίνητρο σε κάθε… φάση και το μέλλον της ανήκει, αρκεί να μείνει συγκεντρωμένη στο στόχο της. Ποιος είναι αυτός; Η επόμενη άμυνα, η επόμενη επίθεση…
ΥΓ. Υπέροχος κόσμος… Να μην λέτε μόνο ότι κράζω. Μεγάλο πράγμα να παίζεις και να μάχεσαι μπροστά σε τέτοιο κοινό.
ΥΓ2. Έχω την εντύπωση πως αν δεν προκύψει κάποιο διαφορετικό θέμα ή πρόβλημα, σε λίγο καιρό που ολοκληρώνονται τα συμβόλαια των Ράιτ και Μπλουμς, ίσως να παραμείνουν και οι δύο. Και αυτό γιατί Νέλσον και Μαυροκεφαλίδης δεν είναι έτοιμοι να παίξουν στους ρυθμούς του Ιβάνοβιτς.
