Οσα χρόνια κι αν περάσουν, όποια κι αν είναι η συγκυρία, η νοοτροπία των πολλών στην Ελλάδα, αλλά και η τακτική, θα παραμένουν ίδιες. Στη χώρα της υπερβολής, η αποθέωση από τον μηδενισμό απέχουν ελάχιστα. Πρόκειται για ακραία συναισθήματα και εκφράσεις αυτών, τα οποία, φυσικά, ποτέ δεν συνοδεύονται από ουσιαστικά επιχειρήματα. Δεν γίνεται, άλλωστε, να συμβεί αυτό, όταν, όπως έγραψα και παραπάνω, πρόκειται για “συμπεριφορές” ακραίες.
Κάτι τέτοιο παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες με τον Γιάννη Αναστασίου. Όχι με τον ίδιο, φυσικά, αλλά με τις αναλύσεις και τις “κριτικές” σχετικά με το έργο του τεχνικού του Παναθηναϊκού και την κατάληξη ότι… “δεν κάνει”.
Η αντιμετώπιση σ’ αυτόν εδώ τον τόπο όταν μια ομάδα έχει 2-3 στραβά αποτελέσματα είναι λίγο – πολύ κλασική. Ο στόχος είναι ο προπονητής, ο οποίος δέχεται τα πυρά. Λογικό, θα πει κάποιος. Ένας άνθρωπος είναι πολύ πιο εύκολο να “φαγωθεί” απ’ ότι 25.
Παράλογο, θα πω εγώ. Όχι γιατί δεν πρέπει αυτός ο ένας να δέχεται κριτική και στα καλά, αλλά πολύ περισσότερο στα κακά. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί δεν γίνεται αυτός ο ένας να είναι τη μια στον… βασιλικό θρόνο και την άλλη στην… “καρέκλα που τρίζει”. Αυτό παρατηρούμε και τώρα για τον Γιάννη Αναστασίου.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο κόουτς έχει ευθύνες για την ομάδα. Κανείς δεν πρέπει να πει ότι δεν κάνει λάθη, όπως κάθε συνάδελφός του, σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου, όπως κάθε άνθρωπος σε οποιαδήποτε δουλειά του πλανήτη. Δεν πρόκειται για κάτι μεταφυσικό, αλλά για κάτι απολύτως πραγματικό – ανθρώπινο.
Έτσι συμβαίνει και με τον Αναστασίου. Κάνει σωστά, κάνει λάθη, διορθώνει, συνεχίζει και μπλα, μπλα, μπλα. Το θέμα είναι ποιο είναι το πρόσημο σε μια διάρκεια. Και να με συμπαθάτε, αγαπητοί… ακραίοι φίλοι μου, αλλά για τον Αναστασίου είναι θετικότατο, κάτι που φαίνεται ΜΟΝΟ σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Μιλάμε για τον προπονητή που παρέλαβε μια ομάδα, σχεδόν από το μηδέν και την έχτισε ή καλύτερα τη χτίζει σιγά σιγά. Τον τεχνικό, μεθοδικό, με συγκεκριμένο πλάνο και φιλοσοφία και με κάτι που δεν έχουμε και πολύ στην Ελλάδα: Υπομονή. Τον προπονητή που πέρυσι κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση του Κυπέλλου και μάλιστα με τεσσάρα στον τελικό (σ.σ. δεν θυμάμαι να το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν ο Παναθηναϊκός…).
Τον άνθρωπο που εξ’ αρχής δήλωσε ότι ο στόχος είναι η δημιουργία μιας ομάδας. Κι όταν πας για να δημιουργήσεις θα κάνεις σωστά και λάθη. Έλα, όμως, που η κοινή λογική λέει ότι τα σωστά είναι περισσότερα…
Προφανώς και έχουν γίνει και λάθη. Προφανώς και υπάρχουν αδυναμίες στην ομάδα, που από τη μια είναι “προϊόν” του περιορισμένου μπάτζετ, από την άλλη κάποιων άστοχων επιλογών. Δεν μπορούμε, όμως, όταν θέλουμε να κρίνουμε τη δουλειά κάποιου να προβάλλουμε είτε μόνο τα κακά, είτε μόνο τα καλά. Διότι στον Παναθηναϊκό του τελευταίου 1,5 χρόνου για κάθε “Χ” στα Γιάννενα ή στην Τρίπολη, υπάρχει κι ένα “διπλό” στο Καραϊσκάκης ή στην Τούμπα. Για κάθε κακή μεταγραφή, υπάρχει κι ένας Μπεργκ ή ένας Νάνο. Και πάει λέγοντας…
Ας σταματήσει, λοιπόν, η απαξίωση, όπως έπρεπε να σταματήσει και η αποθέωση πέρυσι. Κριτική χρειάζεται ο κάθε Αναστασίου στα άσχημα, όπως και αναγνώριση στα καλά. Διαφορετικά χάνεται το μέτρο και η λογική κι εκεί γυρνάμε στις παλιές “καλές” τακτικές. Εκτός κι αν δεν μας κάνει ο Αναστασίου και αναπολούμε τους κάθε λογής “Φάμπρι”…
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον Έλληνα τεχνικό να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του, με τον τρόπο του, τη μέθοδό του και ας μάθουμε να κρίνουμε με βάση τη διάρκεια. Και ας έχουμε στο μυαλό μας ότι οι “πράσινοι” είναι τυχεροί που βρήκαν έναν τέτοιο άνθρωπο να καθοδηγήσει το αγωνιστικό τμήμα, όταν όλα γύρω απ’ αυτό έμοιαζαν με καμμένη γη…
