Στην Ελλάδα όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε προπονητές στα δύσκολα. Το θέμα είναι όμως τι κάνουν οι προπονητές μέσα στο παρκέ. Και στο συγκεκριμένο παιχνίδι το πλάνο του Ιβάνοβιτς για το ματς φάνηκε να έχει ρίσκο, φάνηκε να αποδίδει με τις αλλαγές στην τέταρτη περίοδο και τα πολλά φάουλ που φορτώθηκαν στην ρακέτα τους οι Καταλανοί, αλλά στο τέλος του αγώνα, ουσιαστικά φάνηκε ότι δεν υπήρχε καθαρή σκέψη από τον πάγκο.
Με άλλα λόγια το να κυνηγάει κάποιος παίκτης όλη την ώρα τους Ναβάρο και Χουέρτας απέδωσε. Το να πηγαίνει η μπάλα στο ποστ για να φορτωθούν με φάουλ οι Τόμιτς, Νάχμπαρ και Πλέις επίσης έπιασε τόπο, με την στρατηγική στην άμυνα, να μοιάζει με «αν είναι να χάσω από κάποιον ας χάσω από τα σουτ του Ντούελμαν». Και ο Παναθηναϊκός με πίστη στο να πατάει η μπάλα στην ρακέτα και οι Γκιστ με τον Μπατίστα να γυρίζουν επιθετικά το ματς ήταν στο παιχνίδι.
Ήταν στο παιχνίδι και με τον Νέλσον να κάνει μεγάλη τέταρτη περίοδο τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά. Αλλά στο τελευταίο λεπτό σαν να κόλλησε το μυαλό του Ιβάνοβιτς μιας και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί διαφορετικά, το ότι μετά την χαμένη βολή του Γκιστ δεν έδωσε εντολή για να πιεστική άμυνα και κάποιο φάουλ στα 40” ώστε να έχει πολύ χρόνο μαζί του. Και αν για το ρίσκο του αυτό, δικαιώθηκε με το χαμένο σουτ των Ισπανών μετά από αυτό που η μπάλα καταλήγει εκτός αγωνιστικού χώρου, με το -3 στις πλάτες του, δεν ζητάει ταίμ άουτ (είχε δύο τουλάχιστον γιατί τα πήρε και αργότερα), δείχνει σύστημα για να πάει η μπάλα στον Γκιστ και χάνει και πολύτιμο χρόνο αλλά και την μπάλα μετά το φάουλ του μοιραίου όπως εξελίχθηκε Νέλσον.
Του Νέλσον τον οποίο θα μπορούσε να είχε αποσύρει όταν έκανε και άλλο λάθος λίγο πριν και να περάσει στο παρκέ τον Παππά για παράδειγμα που ήταν καλός όσο έπαιξε.
Προπονητές του Παναθηναϊκού δεν επιδιώκουμε να γίνουμε μέσα από ένα κείμενο. Αλλά 32” πριν το τέλος και με τρεις πόντους πίσω, ο καθένας νομίζω θα προτιμούσε να σχεδιάσει μία επίθεση που θα καταλήξει η μπάλα στο καλάθι, ώστε να έχει πολύτιμο χρόνο σε περίπτωση λάθους ή άστοχου σουτ να πάει το ματς στις βολές από τα 20-25” και όχι στα 13”.
Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς το οποίο πάλεψε ως το τέλος αλλά δεν έχασε από μια καλύτερη του ομάδα. Ότι δύσκολο έβαζε η Μπαρτσελόνα είχε την απάντηση του είτε από τον Διαμαντίδη ή από τον Γκιστ από την περιφέρεια. Ότι σπόντα έδινε πόντους, ή ότι καλή φάση έβγαζαν οι Καταλανοί, στο δεύτερο ημίχρονο, είχε την απάντηση της με στοχευμένες επιθέσεις και καλή περιστροφή της μπάλας.
Και ο Παναθηναϊκός έπαιξε και άμυνα. Σκυλίσια και ηρωική σε κάποια σημεία κυρίως από τους περιφερειακούς. Αλλά στο τέλος. Μετά την μεγάλη επιστροφή από το -10 του ημιχρόνου, ο ίδιος έχασε το παιχνίδι…
Κρίμα…
