Ο Παναθηναϊκός δεν μας είχε συνηθίσει στο να μην χαμογελά στο τέλος, σε παιχνίδια που κρίνονται σε μία κλωστή και να χάνει ματς εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών του. Γράφει ο Γιάννης Αβραμίδης
Σίγουρα κανείς οπαδός-δημοσιογράφος-προπονητής δεν ξέρει καλύτερα την ομάδα από τον ίδιο τον προπονητή της. Κανείς μας δεν ξέρει τον Παναθηναϊκό καλύτερα από τον Ιβάνοβιτς, αλλά από την άλλη στα δύο τελευταία ευρωπαϊκά παιχνίδια του τριφυλλιού, οι επιλογές (ή μήπως τελικά είναι επιμονές) στα τελευταία λεπτά φαίνεται να κοστίζουν αρχικά δύο νίκες, αλλά ίσως και κάτι αρκετά χειρότερο από την δεύτερη θέση στον όμιλο του.
Οι πράσινοι μπορεί να πηγαίνουν παιχνίδι με παιχνίδι τo level των στόχων τους, αλλά είναι αδικία για την προσπάθεια που κάνουν να χάνουν δύο παιχνίδια στα τελευταία λεπτά με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο. Αυτό είναι και δείγμα που δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε και για αυτό μας ξενίζει. Ο Παναθηναϊκός ήταν ανέκαθεν η ομάδα που στο τέλος… θα χαμογελούσε και στα τελευταία ματς στο φινάλε δείχνει να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει όταν το παιχνίδι στραβώνει.
Στο ματς με την Ζαλγκίρις, το τρίτο δεκάλεπτο ήταν ιδεατό. Όχι μόνο γιατί μπήκαν τα σουτ αλλά γιατί η μπάλα γυρνούσε σωστά, τα ριμπάουντς δεν χανόντουσαν, στην άμυνα υπήρξαν σωστές περιστροφές, καλές προσωπικές άμυνες και η στρατηγική που ήθελε ο Ιβάνοβιτς με τα κάθετα χεντς άουτ απέδιδε καρπούς.
Το ότι ο Παναθηναϊκός δεν πέρασε και μπροστά στο σκορ, επιστρέφοντας από το -14 που έχανε στο 21 οφείλεται σε άτυχες στιγμές ή άστοχες βολές (0/3 σερί). Φαινόταν ότι στο ίδιο μοτίβο, οι πράσινοι κάποια στιγμή θα ξέφευγαν. Ο Γιάνκοβιτς πήρε τις ανάσες του, ο Μαυροκεφαλίδης αντικατέστησε επάξια και μάλιστα με το παραπάνω τον Μπατίστα, αλλά στα τελευταία λεπτά, έκανε λάθη στην αντιμετώπιση 2 εναντίον 2 των σκριν μένοντας περισσότερο στον τριπλέρ από όσο έπρεπε.
Από τον πάγκο δεν υπήρξε καμία αντίδραση σε αυτό.
Ο Διαμαντίδης έπαιζε τον λίμπερο, προσπαθώντας να είναι σε κάθε close out και ο Φώτσης που αντικατέστησε τον Γκιστ δεν είχε την ενέργεια που έβγαζε ο Αμερικανός στο παιχνίδι. Αλλά ο Γκιστ δεν ξαναμπήκε ποτέ στο παρκέ.
Το πιο παράδοξο από όλα όμως και αυτό σηκώνει αρκετή κουβέντα είναι η επιμονή στον Νέλσον στα τελευταία λεπτά. Κυρίως στην απόφαση να πάρει και αυτός κρίσιμη επίθεση στα 30” την ώρα που ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού, ο Παππάς ήταν καθισμένος στον πάγκο. Η δικαιολογία του ότι έψαχνε κάποιον παίκτη στο να δημιουργήσει για τους άλλους, αναιρείται από το ότι ο Νέλσον πήγε και τις δύο φορές που πήρε την μπάλα προς το καλάθι. Και όλοι γνωρίζουν πως ο Αμερικανός είναι κακός στις ελεύθερες βολές, όπως και αποδείχθηκε.
Το παιχνίδι βέβαια δεν χάθηκε εκεί. Χάθηκε στα δύο επιπόλαια τρίποντα των Γιάνκοβιτς και Μαυροκεφάλιδη, χάθηκε στις δύο κακές άμυνες στα τρίποντα του Μιλάκνις και χάθηκε στην αδικαιολόγητη παγίδα στο κέντρο του γηπέδου που έδωσε εύκολο λέι απ στον Τσέρι.
Μαζί με το ότι ο Γκιστ και ο Παππάς έμειναν για κάποιον άγνωστο λόγο στο πάγκο στα τελευταία λεπτά, οδήγησαν σε μία ήττα που δεν βγάζει τον Παναθηναϊκό από τον αρχικό του στόχο (την πρόκριση στους «8») αλλά τον αναγκάζει να παίζει πλέον με το «πρέπει».
Η Ζαλγκίρις έχει πρόγραμμα βουνό και δύσκολα θα απειλήσει, αλλά η Άλμπα μπορεί να θεωρεί ότι με νίκη στο ΟΑΚΑ θα είναι αυτή στην 4η θέση.
Για την 3η θέση θα χρειαστεί υπέρβαση. Ή απλά μία νίκη την άλλη εβδομάδα απέναντι στην Ρεάλ. Αλλά με τέτοια εικόνα είναι από δύσκολο ως απίθανο…
