Προκαλεί τεράστια στεναχώρια η εικόνα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ιδιαίτερα σε όσους την έζησαν τα δύο προηγούμενα χρόνια, όπου κάθε ματς ήταν και μια παναθηναϊκή γιορτή, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Για παράδειγμα, στην προπέρσινη ήττα από τον Ολυμπιακό με το γκολ του Μήτρογλου στο φινάλε. Το ματς τελείωσε και ο κόσμος παρέμεινε όρθιος στις εξέδρες για να χειροκροτήσει παίκτες και προπονητή.
Αυτά τελείωσαν. Μοιάζουν μάλιστα – και αυτό είναι χειρότερο όλων – δύσκολο να επιστρέψουν. Σε κάθε λάθος πάσα ο κόσμος είναι έτοιμος να βρίσει, να σιχτιρίσει, να φωνάξει για τη φανέλα που είναι βαριά. Δεν έχει άδικο. Η Γκαμπάλα είναι σαν σημάδι άσχημο σημάδι στο κούτελο, ζωγραφισμένο με ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Η Γκαμπάλα είναι και ο λόγος που ο Αναστασίου δεν θα βρει ποτέ ξανά στην εξέδρα ένα στήριγμα για να ακουμπήσει. Μπορεί να τον στηρίξει ο Αλαφούζος, ο Φύσσας, ο Βόκολος, οι παίκτες, όμως αν σπάσει το γυαλί με τον κόσμο η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Αν ρωτήσετε δέκα φιλάθλους του Παναθηναϊκού τι φταίει, οι εννιά θα σου «δείξουν» τον προπονητή και ο ένας το… δοκάρι του Νίνη στο ματς με τη Γκαμπάλα.
Δύσκολα θα βρει στήριξη και εντός των αποδυτηρίων του ο Αναστασίου. Δυσκολεύομαι να βρω έστω και μια θετική σκέψη που μπορεί να κάνουν από το βράδυ της Κυριακής ο Μπεργκ, ο Ζέκα, ο Πράνιτς, ο Ταυλαρίδης, ο Στιλ, ακούγοντας τον να λέει πως ο Παναθηναϊκός στερείται ηγετών και ηγετικών προσωπικοτήτων, που θα φέρουν την ηρεμία και την τάξη. Καλά είναι τα «δουλεύουμε ως ομάδα», μα αυτό το «δεν υπάρχουν ηγέτες» είναι ξεκάθαρο άδειασμα σε όσους αγωνίστηκαν στο ματς με τον Πλατανιά. Ο Μπεργκ είναι παίκτης που τον ζηλεύει κάθε άλλη ομάδα της Ελλάδας, αλλά για τον προπονητή του δεν είναι ηγέτης. Ο Ζέκα είναι ικανός να δώσει και το ένα του… νεφρό προκειμένου να κερδίσει μια μονομαχία, αλλά για τον προπονητή του δεν είναι ηγέτης. Ο Πράνιτς έχει παίξει στην Μπάγερν Μονάχου, αλλά βάσει των λεγόμενων του Αναστασίου, στερείται προσωπικότητας.
Δεν προχωράω παρακάτω. Γίνεται σαφές πως ο Αναστασίου βάζει το ένα αυτογκόλ πίσω απ’ το άλλο. Ίσως είναι κάποιου είδους τακτική, ώστε να αποφορτίσει τους παίκτες από την τεράστια πίεση. Ίσως να λειτουργεί σαν κυματοθραύστης, προκειμένου να πέσει το «ανάθεμα» του κόσμου στις πλάτες του και να μείνει ήσυχη η ομάδα. Σίγουρο είναι πως δεν έχει κάποιον κακό σκοπό, ούτε υπάρχει στο μυαλό του η ιδέα να καταστρέψει την ομάδα και να αφήσει συντρίμμια πίσω του. Όμως όταν έξι μέρες πριν από ένα ματς – τελικό, όπως αυτό στην Ξάνθη, η προετοιμασία της ομάδας ξεκινά με το «δεν έχω ηγέτες», θα είναι ουτοπικό να περιμένεις πως οι παίκτες σου θα μπουν στο γήπεδο για να παίξουν – και – για τον προπονητή τους.
