Ο Άρης Ασβεστάς, σε μία συνέντευξη εφ” όλης της ύλης, περιγράφει με λεπτομέρειες τα περιστατικά βίας που δέχτηκε ο ίδιος για τη δουλειά του, ομολογεί τις σκέψεις του να εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία ενώ αναφέρεται στον ρόλο του ΠΣΑΤ και της πολιτείας.
Περιέγραψε μου το συμβάν του 2012.
Γύρναγα από τη δουλειά μου, από το Sport fm. Είχα εκπομπή ως τις 12 τα μεσάνυχτα και γύρισα σπίτι περίπου 12:45. Με περίμεναν δύο τύποι απέναντι από το σπίτι μου. Εγώ μπήκα μέσα στη πυλωτή, πάρκαρα τη μηχανή και όπως κατευθύνθηκα προς την είσοδο μπούκαραν μέσα στην πυλωτή κι εκείνοι και με χτύπησαν με σιδερογροθιά στο πρόσωπο.
Πώς το αντιμετώπισες;
Πήγα στην αστυνομία και κατέθεσα μήνυση κατά αγνώστων και μετά πήγα στο νοσοκομείο για να μου κάνουν ράμματα.
Έμαθες ποτέ ποιοι ήταν;
Επισήμως όχι δεν έμαθα ποτέ. Το ποιος τους έστειλε όμως το φαντάζομαι. Δεν μπορώ να το πω αλλά το φαντάζομαι.
Ο ΠΣΑΤ εκτός από την ανακοίνωση που εξέδωσε έκανε κάτι άλλο;
Έβγαλε μια ανακοίνωση και ο ΠΣΑΤ και η ΕΣΗΕΑ, πάρθηκε μια απόφαση σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να υπάρχει μία δεκαπεντάλεπτη αποχή στις περιγραφές των αγώνων, την αμέσως επόμενη αγωνιστική. Και βεβαίως έγιναν ενέργειες από κοινού με τον ΠΣΑΤ, προς τις εισαγγελικές αρχές. Πήγαμε στον εισαγγελέα. Ό,τι ενέργειες έπρεπε να είχαν γίνει σε νομικό επίπεδο, είχαν γίνει, με τη συνδρομή του ΠΣΑΤ. Δεν είχε όμως κανένα αποτέλεσμα.
Είχες κι άλλο περιστατικό, πρόσφατα, υπήρξε η επίθεση από τον Αχιλλέα Μπέο στα δικαστήρια.
Ήταν μια φραστική επίθεση. Μου συμβαίνει πολύ συχνά, ειδικά από παράγοντες που θίγονται κατά καιρούς, από το ρεπορτάζ μου, από τη δουλειά μου και από τις αποκαλύψεις που κάνουμε. Πλέον δεν δίνω καμία σημασία, δεν μου κάνει ιδιαίτερη αίσθηση.
Όλα αυτά σε έκαναν να δεις τη δημοσιογραφία διαφορετικά; Σε πείσμωσαν ώστε να κάνεις ακόμα καλύτερα τη δουλειά σου;
Ήταν ανάμεικτο το συναίσθημα. Σκέφτηκα και να τα παρατήσω τελείως, να εγκαταλείψω τη δημοσιογραφία. Αλλά από την άλλη, αισθάνθηκα ότι δεν πρέπει να φύγω ηττημένος από όλο αυτό. Και επειδή το δίκαιο είναι με το μέρος μου, με την έννοια ότι εγώ τη δουλειά μου κάνω, ούτε παραπληροφόρηση προς τον κόσμο κάνω, ούτε ψέματα έγραψα, απλώς κάποιοι θίγονταν από όλο αυτό αντιδρούν με αυτό τον τρόπο, αποφάσισα να μην τα παρατήσω και να συνεχίσω.
Σκέφτεσαι περισσότερο, μετά από όλα αυτά, τι γράφεις και τι λες;
Έπιανα τον εαυτό μου – ακόμα και τώρα πολλές φορές- να αυτολογοκρίνομαι. Δεν το κάνω βέβαια αλλά πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν σκέφτομαι και δεύτερη και τρίτη φορά αυτά που γράφω, τις λέξεις που χρησιμοποιώ, τους τίτλους που βάζω. Χωρίς να είμαι πιο συγκροτημένος αλλά το μετράω περισσότερο.
Ήταν αυτός και ένας από τους λόγους που παραιτήθηκες από τον ΠΣΑΤ;
Ναι ένας από τους λόγους ήταν και αυτός. Γιατί δεν υπήρχε καμία διάθεση, όχι από το Δ.Σ του ΠΣΑΤ, γενικότερα από το χώρο. Διαπίστωνα με τον καιρό, μέρα με τη μέρα ότι δεν υπάρχει καμία πραγματική και ειλικρινής διάθεση να αλλάξουν τα πράγματα. Ήμουν σε θέση να γνωρίζω ότι υπήρξαν συνάδελφοι που είπαν «καλά του έκανε». Επίσης υπάρχουν συνάδελφοι, οι οποίοι από όλη αυτή την ιστορία έχουν τρομοκρατηθεί, έχουν λυγίσει και δεν θέλουν να σηκώσουν κεφάλι, δεν θέλουν να αντιδράσουν, από φόβο ενδεχομένως. Εμένα όλο αυτό με απογοήτευσε πάρα πολύ και ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους που αποφάσισα ότι δεν έχει κανένα νόημα και καμία ουσία να παλεύω τουλάχιστον μέσω του ΠΣΑΤ.
Έχεις σκεφτεί να γυρίσεις και να βοηθήσεις την κατάσταση;
Όχι καθόλου. Δεν νομίζω ότι έχει διαφοροποιηθεί η κατάσταση μεταξύ των συναδέλφων. Να πω δηλαδή ότι υπάρχει μια τάση, μια διάθεση από τον δημοσιογραφικό κόσμο να πάρει πρωτοβουλίες και να κάνει πράγματα, ώστε να πω και εγώ ας πούμε ότι και εγώ θα μπω μέσα σε αυτό και να βοηθήσω με τον τρόπο μου. Εγώ προσπαθώ να βοηθήσω ατομικά. Με πράγματα που κάνω εγώ προσωπικά, μέσα από συλλογικές δράσεις δεν γίνεται τίποτα δυστυχώς. Γιατί δεν υπάρχουν συλλογικές δράσεις ουσιαστικά. Τα περιστατικά είναι πάρα πολλά. Είναι πάνω από δέκα την τελευταία τετραετία-πενταετία και είναι πολύ περισσότερα, γιατί μερικά από αυτά δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ. Υπάρχουν περιστατικά, όπου δημοσιογράφοι έχουν ξυλοκοπηθεί και δεν έγινε γνωστό. Δεν το ξέρει ο κόσμος, δεν το ξέρει κανείς. Γιατί, επέλεξαν τα ίδια τα θύματα να μην δώσουν δημοσιότητα.
Είναι τώρα η στιγμή για να γίνει κάτι πιο ουσιαστικό; Το να κινηθεί ο ΠΣΑΤ προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης είναι η μόνη λύση;
Πάντα είναι η στιγμή για να γίνουν πράγματα. Δεν είναι ότι ήρθε τώρα η στιγμή. Ακόμα και όταν είχαν έξαρση τα κρούσματα ακόμα και όταν υπήρχαν επεισόδια σε βάρος δημοσιογράφων ακόμα και μέσα στα γήπεδα. Τώρα πολλά πρέπει να γίνουν όχι μόνο σε επίπεδο δικαιοσύνης και σε επίπεδο αστυνομίας και σε επίπεδο πολιτείας, υπουργείο αθλητισμού δηλαδή και σε δημοσιογραφικό επίπεδο. Πρέπει επιτέλους να κινητοποιηθεί ο ίδιος ο χώρος. Έπειτα να γίνουν πράγματα και στο ποδόσφαιρο. Γιατί όλο αυτό ξεκινάει από τους παράγοντες του ποδοσφαίρου. Είναι οι παράγοντες τέτοιοι που παράγουν αυτά τα φαινόμενα. Αν καθαρίσει ο χώρος του ποδοσφαίρου θα υπάρξει βελτίωση και σε αυτό το κομμάτι.
Μιας και μιλάμε για παράγοντες. Πιστεύεις ότι αυτοί υποκινούν τελικά τα πρόσωπα για τις επιθέσεις;
Αυτό χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο κομμάτια. Υπάρχουν τα περιστατικά, τα περισσότερα δηλαδή, όπου είναι κατ’ εντολή παραγόντων και υπάρχουν τα τυχαία και τα αυθόρμητα. Όπου οπαδοί, οι οποίοι έχουν παροξυνθεί από τη στοχοποίηση που έχουν δεχτεί κάποιοι δημοσιογράφοι, που είναι ψέματα τις περισσότερες φορές, έχουν παρασυρθεί και έχουν δημιουργήσει επεισόδια σε βάρος συναδέλφων. Δηλαδή είναι τα κατ’ εντολή και τα αυθόρμητα. Τα αυθόρμητα είναι συνήθως από οπαδούς. Τα κατ’ εντολή είναι με επαγγελματίες μπράβους.
Μετά από ένα τέτοιο περιστατικό με ποιο τρόπο συνεχίζεις τη δουλειά σου;
Αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα του καθενός. Όσο αντέχει ο καθένας. Έχει να κάνει με τη φιλοσοφία του σε σχέση με τη δημοσιογραφία. Η δική μου φιλοσοφία είναι αυτή. Ότι σε κάθε περίπτωση πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και να μην σε λυγίζουν αυτά τα περιστατικά. Υπάρχουν και οι συνάδελφοι, οι οποίοι λυγίζουν, κάνουν πίσω, υποχωρούν, που διαφοροποιείται και η δουλειά τους η ίδια προκειμένου να μην μπλέξουν ξανά και να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ο καθένας επιλέγει το δρόμο που νομίζει.
