Αχ! Αυτά τα παιδιά... Μας έβγαλαν τα Τελ-άντερα χθες με τα χαΐρια τους! Πώς να γίνεις πιστευτός για τον Βοσκάκη, όταν πάς για βοσκή στην Ξάνθη κι ευτυχώς φεύγεις στο τέλος με το διπλό; Πως να μην αγαπήσεις παίκτη που πετυχαίνει καθοριστικό γκολ στο 80+ και με ματωμένο πρόσωπο; Γράφει η greenιάρα.
Την νίκη θα έλεγα ότι την κέρδισαν δυο. Αφενός η θύρα 13 που ήταν εκεί και στήριξε με το παραπάνω την ομάδα και ο Αναστασίου που κράτησε τον Τελάντερ στην ενδεκάδα και δεν έβαλε τον έτοιμο πια Σάντσεθ των 900.000 ευρώ. Και κάπως έτσι μέσα στην παράνοια, σε ένα ανύπαρκτο αγωνιστικά παιχνίδι ήρθε η νίκη. Επιτρέψτε μου να πω πως ήταν κομβικής σημασίας αυτή η νίκη για πολλούς λόγους.
Γιατί αλήθεια δε θα άντεχα γι’ άλλη μία φορά να ακούσω “συγγνώμη από τον υπέροχο κόσμο μας που τον στενοχωρήσαμε, αναλαμβάνω την ευθύνη” και μπλα μπλα μπλα από τον προπονητή. Όλα αυτά λίγο πολύ, μου θυμίζουν τις κλασσικές ατάκες ελλήνων αθλητών στίβου που σε κάθε μίτινγκ που πάνε και δεν καταφέρνουν να γυρίσουν με κάποιο μετάλλιο αρχίζουν τα “εντάξει προέρχομαι από τραυματισμό” ή “το προηγούμενο βράδυ ανέβασα πυρετό” και κουραφέξαλα. Δε λέω, σπουδαία λέξη το φιλότιμο και σπάνια (ούτε στα αγγλικά δεν υπάρχει ακριβής μετάφραση της λέξης) όμως πρέπει να καταλάβετε τις υποχρεώσεις σας και να δείτε λίγο που βρίσκεστε. Πληρώνεστε για να κάνετε αυτό που αγαπάτε κύριοι.
Η ομάδα είναι φανερά χωρίς ψυχολογία και παίκτες βαρόμετρα δεν κάνουν τη διαφορά, δείχνοντας εμφανώς ξενερωμένοι (Μπεργκ). Την προηγούμενη βδομάδα με τον Πλατανιά είδα κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έβλεπα στη δική μου την ομάδα. Κάναμε αλλαγή στο 90, χωρίς να έχει προκύψει λόγος τραυματισμού. Με τον Πλατανιά! Όποια νίκη κάνουμε ,όπως και να την κάνουμε αυτήν την στιγμή είναι καλοδεχούμενη για να αρχίσει να ρολάρει η κατάσταση. Μην ακούω όμως “αποκλείστηκε από την Καμπάλα αρά δε μπορεί να διαμαρτύρεται για την κακή εμφάνιση στη Ξανθή” γιατί δε θα βγάλουν ποτέ νόημα, σε κανέναν πλανήτη αυτά.
Η Ευρώπη μας πονάει. Και μάς πονάει περισσότερο όταν δεν μπορούμε τρία χρόνια τώρα να είμαστε ανταγωνιστικοί, όχι με καμιά με Μπάρτσα, Ίντερ, Σάλκε, Άρσεναλ κλπ που ήμασταν παλιότερα, αλλά απέναντι στις Γκαμπάλες και τα Εστορίλ. Σα να έχουν χαθεί οι ισορροπίες. Διαβάζοντας πάντως τη συνέντευξη του Νταμπίζα κράτησα μία πρόταση: «λέω στον Κάρλος (Ζέκα) είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από την προσφορά σου, θέλουμε να σε επιβραβεύσουμε αλλά μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε. Είναι τρέλα να πάω να δώσω στον Φορτούνη το ίδιο συμβόλαιο με τον Ζέκα. Θα βούλιαζε το πλοίο μετά!».
Τροφή για σκέψη… Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος κι επειδή πολλά έχουν δει τα καταπράσινα ματάκια μου κι έχει ψωμί ακόμα το πράγμα, μη σας κάνει εντύπωση αν πάρουμε το πρωτάθλημα με τον Γιάννν στον πάγκο.
United we stand…
