Κοίτα να δεις που ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης χαλάνε την… πιάτσα. Μα είναι δυνατόν αδελφάκι μου να παρακολουθούν οι «εχθροί» παρέα την εκδήλωση του Π.Σ.Α.Τ. και μετά από λίγο να ανεβαίνουν αμφότεροι στη σκηνή για να βραβευτούν; Τι μηνύματα στέλνουν στα παιδιά μας; Είναι δυνατόν; Και πώς θα ικανοποιηθεί το αρρωστημένο μυαλό που αρέσκεται στις ίντριγκες;
Όχι κύριες και κύριοι. Δεν υπάρχουν παντού «εχθροί» και «φαντάσματα»; Πόσες φορές δηλαδή πρέπει να το πουν για να το χωνέψετε; Δυστυχώς πολλές. Μα πάρα πολλές. Διότι όταν μας ντοπάρει περισσότερο η ήττα του αντιπάλου από τη δική μας νίκη, τότε υπάρχει πρόβλημα. Όταν, δεν έχουμε τα μούτρα και τα κότσια για να μην πω κάτι χειρότερο μέρες που είναι, να αναγνωρίσουμε την αγωνιστική ανωτερότητα του αντιπάλου, τις φορές που θα αποδειχθεί καλύτερος, τότε δεν έχουμε τύχη. Όταν ντρεπόμαστε να βγούμε έξω όταν έχει χάσει η ομάδα μας από τον αιώνιο «εχθρό» γιατί δεν θα αντέξουμε το κάζο που θα φάμε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Δεν αντέχει δυστυχώς το DNA του έλληνα οπαδού να δει μακριά από τα πράσινα, κόκκινα, κίτρινα γυαλιά του. Δεν γουστάρει. Θέλει να πετάξει και μια καρέκλα, μια φωτοβολίδα, μια κροτίδα να κάνει τη ζημιά του, αν κάτι τον χαλάσει. Πώς θα γίνει… ξεροσφύρι δεν έχει και γούστο βρε παιδί μου. Όλα λοιπόν ξεκινούν από τη νοοτροπία που έχουμε και την αθλητική παιδεία που δεν έχουμε. Και δυστυχώς δεν την έχουμε πρώτοι απ΄ όλους εμείς οι δημοσιογράφοι. Όταν μας νοιάζει να πάμε με το ρεύμα για να ευχαριστήσουμε τον οπαδό, διότι αυτό πουλάει και πουλάει τρελά, ε τότε καλά να πάθουμε. Συνηθίζουμε να κουνάμε το δάχτυλο σε όλους και σε όλα, λες και δεν έχουμε βάλει και μεις το χεράκι μας για να πυροδοτήσουμε το κλίμα άπειρες φορές. Μόνο όταν πάψει το υγιές και το φυσιολογικό να γίνεται πρώτη είδηση, θα υπάρξει… φως στο τούνελ. Μέχρι τότε, δυστυχώς όταν θα κάθεται ο Διαμαντίδης με τον Σπανούλη θα γίνεται πρώτο θέμα.
Όπως και η δήλωση του Κατσουράνη, όταν αντίκρισε τους αρχηγούς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να παρακολουθούν παρέα την τελετή βράβευσης. «Μακάρι να δούμε παρόμοια εικόνα και στο ποδόσφαιρο», είπε και έγινε τίτλος σε όλα τα δημοσιογραφικά μέσα. Αντί να νιώθουμε ευλογημένοι που διαθέτουμε δύο παίκτες που έχουν προσφέρει τα μέγιστα στο ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ ψαχνόμαστε να μειώσουμε και να πικάρουμε τον αντίπαλο. Λες και αν το κάνουμε θα αλλάξουμε την ιστορία και τα δεδομένα.
Εγώ αρνούμαι να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Όπως και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές που σε κάθε ευκαιρία, με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο, υποχρεώνονται να εξηγούν τα αυτονόητα, ότι «δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα πλην των 40 αγωνιστικών λεπτών που βρισκόμαστε στο παρκέ».
Και; Το είπαν αμφότεροι για πολλοστή φορά. Και θα το ξαναπούν. Εμείς θα το πάρουμε χαμπάρι κάποια στιγμή ή θα συνεχίσουμε να ζούμε το… μύθο μας; Και μια οι μέρες το επιτάσσουν εγώ θα την κάνω την ευχή μου και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Το 2016 να μας βρει όλους σοφότερους και το κυριότερο με λιγότερα κόμπλεξ!
