Φυσικό κι επόμενο το ξέσπασμα του κόσμου στο φινάλε του αγώνα με τον ΠΑΟΚ: πήγε στο γήπεδο κόντρα στο… ρεύμα. Γεμάτος πίκρα από τις επιδόσεις της ομάδας του καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν και από τα αποτελέσματα σε πρωτάθλημα, Κύπελλο κι Ευρώπη. Χωρίς νίκη σε ντέρμπι. Η κατάσταση με την οποία κατέβαινε ο ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο έδινε την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να διασκεδάσει το κοινό του και τον ίδιο του τον εαυτό. Το έκανε μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο του αγώνα. Εξαιρετικό πρέσινγκ ψηλά, γρήγορο παιχνίδι όταν έκανε κατοχή, ιδανική «γνωριμία» του Βλαχοδήμου στον κόσμο (πάντα τα νέα πρόσωπα μεταφέρουν «ηλεκτρισμό» στην εξέδρα), γκολ νωρίς από τον αγαπημένο του κόσμου, ελάχιστη έως καθόλου απειλή από τον αντίπαλο, έλεγχος του αγώνα. Το πρώτο ημίωρο στο «Απόστολος Νικολαϊδης» ήταν ιδανικό.
Όπως και το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Γκολ σε κόντρα επίθεση, με δύο πάσες όλες κι όλες και με δημιουργό και πάλι το φρέσκο πρόσωπο: τον Παναγιώτη Βλαχοδήμο. Στο 50’ έμοιαζαν όλα αισιόδοξα. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, τα ματς τελειώνουν στο 90’. Σαράντα λεπτά αργότερα όλοι είχαν διαγράψει μονομιάς ό,τι είχε συμβεί στα πρώτα 50 λεπτά. Ασχολούνταν, ασχολούνται και θα ασχολούνται για μέρες ακόμα με οτιδήποτε συνέβη από το 2-0 κι έπειτα. Λογικό κι επόμενο. Δεν συναντάς κάθε μέρα ομάδες να μην κερδίζουν στην έδρα τους παιχνίδια στα οποία προηγούνται με 2-0 στο ξεκίνημα του β’ μέρους. Που προηγούνται σε κλίμα πανηγυρικό και η σκέψη «γέρνει» περισσότερο εκείνη τη στιγμή στο 3-0 και στο 4-0, παρά στο ενδεχόμενο της ισοπαλίας κι ας μην έπαιζε ο Παναθηναϊκός πειστικό κι εντυπωσιακό ποδόσφαιρο.
Δεν συνηθίζω να στέκομαι σε ένα μέρος του παιχνιδιού. Δεν είναι δίκαιο. Ένα ματς τελειώνει στο 90’. Κρίνεις όλα όσα είδες στα 90, 93 ή 95 λεπτά. Θα υπάρχει πάντα ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Μπάγερν και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να μας θυμίζει να περιμένουμε τη λήξη. Όπως κι εκείνος της Λίβερπουλ με τη Μίλαν στη Κωνσταντινούπολη. Για πρώτη και ίσως τελευταία φορά με τη λήξη ενός ματς που θα έπρεπε να σου φέρει προβληματισμό, κατάλαβα πως το ποτήρι απ’ το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν μπορείς να το δεις μονάχα μισοάδειο.
Προτίμησα να το δω μισογεμάτο. Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό. Πρώτος και καλύτερος ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος. Ξεσήκωσε τη Λεωφόρο. Ανυπομονούσε ο κόσμος για παίκτη τέτοιου είδους. Κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα ο 24χρονος, σηκώνονταν δεκάδες και φώναζαν «πέρασε τον». Διψάει η Λεωφόρος για λίγο θέαμα. Ο ίδιος ο Βλαχοδήμος, που μοιάζει γεννημένος για να ξεσηκώνει την εξέδρα, δείχνει πως διψάει και για ουσία. Φαντάζει πιο ώριμος από ποτέ άλλοτε. Στο πρώτο γκολ περίμενες πως θα σουτάρει, έχοντας στρώσει τη μπάλα στο δεξί του πόδι, αλλά είδε τον Μπεργκ και του έδωσε «πάρε – βάλε». Στο δεύτερο γκολ παίζει με τη μία τον Καλτσά και τον βγάζει σε θέση τετ α τετ. Τίποτα το περιττό. Δύο ασίστ, που έρχονται μια εβδομάδα μετά το πρώτο του γκολ στα Γιάννενα.
Το ακόμα πιο σημαντικό είναι η συνεργασία του με τον Μπεργκ. Ο ένας έψαχνε τον άλλον από το ξεκίνημα του αγώνα και η χημεία τους φτιάχνεται σε γερές και εξαιρετικά ποδοσφαιρικές βάσεις. Έβλεπα από ψηλά τον τρόπο με τον οποίο είχαν παραταχθεί οι τρεις της επίθεσης του Παναθηναϊκού (Καλτσάς – Μπεργκ – Βλαχοδήμος), σκεφτόμουν τον Μπουμάλ αντί του Καλτσά και τον Βιγιαφάνιες λίγα μέτρα πιο πίσω. Πρέπει να γυρίσεις χρόνια πίσω για να συναντήσεις τόση ποιότητα μαζεμένη. Θα πει κάποιος, που είναι ο Βιγιαφάνιες και γιατί προτιμήθηκε ο Μαμούτε αντί αυτού;
Εδώ είναι που τελειώνει η κουβέντα του… 50λεπτου και ξεκινάει εκείνη του 90λεπτου. Θα την κάνουμε κι αυτήν. Όμως το δείγμα των αγώνων του Αντρέα Στραματσόνι είναι ακόμα ελάχιστον είτε για να τον βγάλουμε άχρηστο, είτε για να τον βγάλουμε τον καλύτερο προπονητή που έχει περάσει από τον πάγκο του Παναθηναϊκού.
