Ομοιογένεια αναζητείται

Τίποτα απ΄ όσα είδαμε χθες δεν μας έκανε εντύπωση. Ο Παναθηναϊκός από τη μέση και μπροστά έχει μακράν τους ποιοτικότερους ποδοσφαιριστές της λίγκας, ο Λεντέσμα ξεχωρίζει με το αρχοντικό του στυλ, οι στόπερ έχουν θέματα άμα βρεθούν ένας εναντίον ενός με φορ χαμηλού κέντρου βάρους και ταχυδυναμικούς. Καλά κάνει η ΠΑΕ και συζητά με τον «Σίφο» (μαζί με Μολέδο και τον υγιή Τελάντερ θα «σκοτώνονται» στις προπονήσεις για τις θέσεις των βασικών έχοντας τον Πορτογάλο, τον Κουτρουμπή, τον Ιβανόφ σε ρόλους μπακ-απ) όμως πραγματικά ΓΡΗΓΟΡΟ στόπερ έχουμε να δούμε στον σύλλογο από την εποχή του Νασίφ Μόρις.

Ο κόουτς απέναντι σε γερό αντίπαλο δοκίμασε να παίξει με τρεις στόπερ (πρώτη φορά φέτος), σύστημα που ενδεχομένως χρησιμοποιηθεί εκ νέου όταν το τριφύλλι περάσει στους ομίλους και χρειαστεί να αντιμετωπίσει βαρβάτη ομάδα. Το 4-4-2 που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον πέρσι βλέπουμε να έχει εγκαταλειφθεί αφού για να χωρέσουν τόσοι μεσοεπιθετικοί στα νώτα του Μπεργκ, ο Μάρκους πρέπει να είναι μόνος μπροστά.

Υπήρξαν φάσεις με τον Λεντέσμα, αλληλοκαλύψεις στα μαρκαρίσματα, παιχνίδι χωρίς μπάλα που φανέρωσαν ότι γίνεται δουλίτσα στις προπονήσεις όμως το κακό με τον Ιταλό είναι ότι κρίνεται με το καλησπέρα και τα περσινά δεν έχουν αφήσει δράμι υπομονής στον κόσμο που βρίσκεται απέναντί του με ισχυρή προκατάληψη. Μόνο προκρίσεις και σερί νίκες θα καταλαγιάσουν τα πράγματα αν κι ήδη η μια αγωνιστική τιμωρία κεκλεισμένων των θυρών φανερώνει ότι για μια ακόμα σεζόν μπαίνεις στην εκκίνηση ως «πειραματόζωο».

Ο κόσμος αναγνωρίζει ότι για ένα ακόμα καλοκαίρι έγιναν ποιοτικές μεταγραφές (σούπερ ήταν κι οι  Εσιέν, Σάντσεθ, ασχέτως αν τα παιδιά δεν μπόρεσαν ν’ αποδώσουν για σειρά από λόγους) αλλά φυσιολογικότατα είναι «σφιγμένος», περιμένει πρώτα να «δει», ίσως γι αυτό η κίνηση στα διαρκείας είναι υποτονική. Ο χρόνος είναι ο πραγματικός αντίπαλος του προπονητή που δεν σταματά να ζητά ποδοσφαιριστές φορτώνοντας στους εννιά που πήρε τον Γενάρη άλλους τόσους  (Ιμπάρμπο, Χουλτ, Λεντέσμα, Ιβάνοφ, Γουακάσο, Ρέις, ενώ ο ΠΑΟ βγάζει πως θέλει τερματοφύλακα, αναπληρωματικό φορ, «Σίφο», Λάζαρο ή Κονέ).

Ομοιογένεια αναζητείται, ως τότε θα βασιστείς στην ατομική ποιότητα των παικτών σου που από το κέντρο και μπροστά περισσεύει, στο κάτω-κάτω δεν πρόκειται να προκύψει κάποιο  «θηρίο» στις ευρωκληρώσεις, με στοιχειώδη σοβαρότητα εκπληρώνεις τον πρώτο στόχο και κοιτάς αργότερα να δουλέψεις στη φυσική κατάσταση. Πρόσφατα ο κόουτς παραδέχθηκε ότι η δουλειά στις προπονήσεις ήταν χαλαρή για να είναι φρέσκοι οι παίκτες σε λίγες μέρες όμως η σεζόν είναι μεγάλη. Επί Αναστασίου η ομάδα έβγαζε φωτιές από τον Γενάρη, σε οποιοδήποτε φυσιολογικό πρωτάθλημα θα μπορούσε να είχε πάρει την πρωτιά αλλά στη λίγκα της Ε.Ο, των «προσκυνημένων» και των «πιστολιών» θες απαραιτήτως 30 (!) νίκες για να …ελπίζεις! Ή να περιμένεις την Δικαιοσύνη να λάμψει την ώρα που οι άλλοι  «σύμμαχοι» έχουν κάνει εδώ και μήνες τα κουμάντα τους, δίχως να τολμά κανείς να τους «ακουμπήσει». Ας μην κάνουμε σύγκριση γιατί θα κλαίμε με μαύρο δάκρυο και στερέψαμε πια, ο οργανισμός πρέπει πάση θυσία να προσφέρει ικανοποίηση στον κόσμο!