Δεν είναι η νίκη επί του Λεβαδειακού, η οποία θα ερχόταν και άλλες χρονιές. Είναι ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός παίρνει τα αποτελέσματα και ο χαρακτήρας μεγάλης ομάδας που ξαναβγάζει έπειτα από πολύ καιρό στο γήπεδο. Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας.
Για κάποιους ο ενθουσιασμός των φίλων του Παναθηναϊκού, μετά τα όσα είδαν και χθες, είναι δικαιολογημένος. Για άλλους, όπως και για τον Αντρέα Στραματσόνι, η μπάλα θα πρέπει να μείνει… χαμηλά. Αρχή είναι ακόμα, δεν έγινε και κάτι φοβερό και τρομερό που οι “πράσινοι” νίκησαν σε πρεμιέρα πρωταθλήματος τον Λεβαδειακό και υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος να διανυθεί. Είναι σωστή η δεύτερη άποψη. Μόνο που η κουβέντα δεν γίνεται για τους τρεις βαθμούς και το “διπλό” στη Λιβαδειά. Γίνεται για τη σταδιακή μεταμόρφωση που παρουσιάζει η ομάδα και γεμίζει με αισιοδοξία τον κόσμο της.
Κακός ο Λεβαδειακός, είναι αλήθεια. Να με συμπαθάτε, όμως. Κι άλλες φορές ήταν κακός ο “Χ” Λεβαδειακός, αλλά ο Παναθηναϊκός δυσκολευόταν να πάρει αποτέλεσμα. Πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε δει μια τέτοια εικόνα. Είχαμε, όμως, καιρό να δούμε έναν Παναθηναϊκό να μπαίνει μέσα στο γήπεδο με τον… αέρα της μεγάλης ομάδας και σε συνδυασμό με την ποιότητά που διαθέτει, να επιβάλλει από νωρίς τον δικό του νόμο. Και να “καθαρίζει” τα παιχνίδια.
Τα έχουμε χιλιοπεί και χιλιογράψει. Ο φετινός Παναθηναϊκός αποτελείται από κανονικούς ποδοσφαιριστές. Από ποδοσφαιριστές ικανούς να τον ανεβάσουν επίπεδο και να τον οδηγήσουν ξανά στον δρόμο των επιτυχιών. Το ρόστερ είναι γεμάτο, η ποιότητα “ξεχυλίζει” και το μόνο που απομένει είναι αυτό το σύνολο των εξαιρετικών ποδοσφαιρστών που έχουν συγκεντρωθεί στο Κορωπί, να γίνουν ομάδα. Βέβαια, κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει από νωρίς. Διότι, παρατηρώντας και τα ευρωπαϊκά ματς, αλλά και το χθεσινό στη Λιβαδειά, διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει απλά ένα σύνολο καλών παικτών και μέχρ εκεί.
Αντιθέτως, βγαίνουν συνεργασίες, πράγματα που έχουν δουλευτεί στην προπόνηση, ενώ υπάρχει μια εξαιρετική τακτική αντιμετώπιση από τον πάγκο και τον κόουτς. Συγχωρέστε με, μα στην παρούσα φάση δεν μπορώ να βρω κάτι το κακό σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό. Εναν Παναθηναϊκό που χτίστηκε για να κάνει πρωταθλητισμό. Το αν θα τα καταφέρει, θα το δείξει ο… μαραθώνιος. Το ευχόμαστε.
Υ.Γ.: Ολοι έπαιξαν πολύ καλά χθες, μα υπάρχουν ποδοσφαιριστές που ήταν ένα… κλικ παραπάνω. Πρώτος και καλύτερος ο Γουακάσο. Αυτός ο πολυθεσίτης, που έκανε τα πάντα στο γήπεδο. Ακολούθησε ο εξαιρετικός Χουλτ, που είχε άριστη συνεργασία με τον Γκανέζο, ο ποιοτικός Λεντέσμα, αλλά και ο εργάτης Λουντ. Στους διακριθέντες και ο Μπεργκ, που ήταν μέσα σε όλα τα γκολ.
