Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για την εποχή Λυμπερόπουλου στον Παναθηναϊκό και το σχέδιο από το οποίο θα καθοριστεί και το μέγεθος της όποιας επιτυχίας του νέου τεχνικού διευθυντή.
Πριν από λίγους μήνες, ο κόσμος πανηγύριζε με την επιστροφή του Ζιλμπέρτο Σίλβα στον Παναθηναϊκό. Ο Βραζιλιάνος, που κατά πολλούς αποτελεί το μεγαλύτερο όνομα που φόρεσε την πράσινη φανέλα στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας, ερχόταν ξανά στη χώρα μας με στόχο να αναλάβει τον δύσκολο ρόλο της τεχνικής διεύθυνσης σε μια εποχή που η αλλαγή επιπέδου ήταν πιο αναγκαία από ποτέ. Λίγους μήνες μετά έφυγε ως αποτυχημένος. Ως ο άνθρωπος που «δεν το έχει». Μέσα στην όλη συμφορά που βρήκε το «τριφύλλι» τους τελευταίους δυο μήνες με τα πολλά αρνητικά αποτελέσματα, τα απανωτά λάθη σε διοικητικό και τεχνικό επίπεδο, ο Ζιλμπέρτο «κάηκε», αφού πρώτα είχε μετατραπεί σε… βοηθός του Στραματσόνι, αντί να κάνει τη δουλειά που έπρεπε. Αυτή του τεχνικού διευθυντή, δηλαδή, με τη χάραξη ενός συγκεκριμένου πλάνου για την αγωνιστική άνοδο του «τριφυλλιού».
Πλέον, μπαίνουμε στην εποχή του Νίκου Λυμπερόπουλου. Ενας παλιος βιρτουόζος των γηπέδων, ένας από τους… χορευτές της προηγούμενης ποδοσφαιρικής γενιάς κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Ισως και το πιο δύσκολο. Εχοντας ακόμη κάπως… νωπές τις μνήμες του ποδοσφαιριστή και αναμφίβολα αυτές του μάνατζερ, ο «Λύμπε» παίρνει ένα από τα πιο δύσκολα και πολυσυζητημένα πόστα στην πράσινη ΠΑΕ. Το αν θα καταφέρει να αντέξει ή όχι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Είναι θέμα και του ίδιου, αλλά και της ομάδας. Πολύ περισσότερο έχει να κάνει με το πλάνο που θα τεθεί, αλλά και με τον τρόπο λειτουργίας όλου του Παναθηναϊκού οργανισμού.
Ο Λυμπερόπουλος δεν επέστρεψε στον Παναθηναϊκό για να (μην) κάνει ότι και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Διότι, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε και ο ίδιος θα αποτύχει και ο Παναθηναϊκός δεν θα βγει από το αδιέξοδο. Εδώ απαιτούνται σοβαρές πρωτοβουλίες από έναν ενεργό τεχνικό διευθυντή που μαζί με τον νέο προπονητή θα καταλήξουν σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Ένα πλάνο που θα είναι ξεκάθαρο και θα πρέπει να τηρηθεί. Με απόλυτη σαφήνεια, βασισμένο στις πραγματικές ανάγκες της ομάδας και στον μεγάλο στόχο που είναι να ξαναγίνει, επιτέλους, ο Παναθηναϊκός πρωταγωνιστής.
Με τα χρήματα να είναι λίγα, με αρκετούς παίκτες να μην υπολογίζονται και να πρέπει να βρεθεί η φόρμουλα για λύση της συνεργασίας και με την ανάγκη 4-5 ποιοτικών μεταγραφών, το έργο του «Λύμπε» (πάντα σε συνεργασία με τον Μαρίνο Ουζουνίδη) δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Το καταλαβαίνει κι ο ίδιος. Εδώ δεν μιλάμε για ένα ωραίο γκολ ή ένα βολ πλανέ, που ήταν η… σπεσιαλιτέ του Λυμπερόπουλου. Εδώ μιλάμε για ποδοσφαιρικό σχεδιασμό μεγάλης ομάδας. Μιας ομάδας που έχει καιρό να λειτουργήσει ως τέτοια. Ο ποδοσφαιράνθρωπος, άφθαρτος μα και άπειρος, Νίκος Λυμπερόπουλος μπαίνει σε αυτά τα δύσκολα μονοπάτια. Ευχή όλων μας να τα βαδίσει σωστά και στο τέλος να καταφέρει να δημιουργήσει και αυτός και οι υπόλοιποι έναν Παναθηναϊκό, σαν εκείνο που γνώρισε ο ίδιος όταν ήταν ποδοσφαιριστής. Μακάρι. Η όποια επιτυχία θα εξαρτηθεί και από τον ίδιο και πολύ περισσότερο από το σχέδιο που πρέπει να χαραχτεί στο «τριφύλλι», αποφεύγοντας μια και καλή τις «κακοτοπιές» του παρελθόντος…
