Η τελευταία ευκαιρία του υγιούς οπαδισμού χάθηκε στον Βόλο

Ήταν πολύ γοητευτική εκείνη η εποχή που σε κάθε ντέρμπι έβλεπες στο ένα πέταλο του γηπέδου τους οπαδούς των φιλοξενούμενων. Ακόμα εξιτάρει η σκέψη ενός γηπέδου που θα υπάρχουν αντικριστά οπαδοί και των δύο ομάδων οι οποίοι θα προσπαθούν να “επιβληθούν” στη… μάχη της εξέδρας. Να επιβληθούν μόνο με τη φωνή τους, να εντυπωσιάσουν με τα coreo τους, να αναγκάσουν τα φλας να γυρίσουν προς το μέρος τους. Ήταν όμορφη, για παράδειγμα, η ατμόσφαιρα στο Αλεξάνδρειο στον πρόσφατο τελικό Κυπέλλου μπάσκετ. Μακριά από τις καφρίλες του Ελληνικού στους τελικούς Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού.

Ο υγιής οπαδισμός έχει χαθεί προ πολλού στην Ελλάδα. Κι αν είχε μία ευκαιρία να επιζήσει, ετούτη χάθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στο Βόλο. Όταν γνωρίζεις και έχεις ακούσει πως το συγκεκριμένο παιχνίδι θα είναι ένα τεστ για το ενδεχόμενο της επαναφοράς της μετακίνησης οπαδών και πας στον τελικό μόνο για να σκοτωθείς, βγάζοντας μαχαίρια, είσαι και ηλίθιος και άξιος της μοίρας σου. Δεν είσαι οπαδός, δεν είσαι φίλαθλος, δεν αγαπάς ούτε στάλα την ομάδα σου, δεν σε ενδιαφέρει αν θα κερδίσει ή θα χάσει, δεν θα χαρείς αν πάρει το Κύπελλο. Είσαι εκεί για έναν και μοναδικό λόγο. Για να σκοτώσεις. Τελεία και παύλα.

Εκείνοι που κάνουν το γύρο της Ευρώπης με τις φωτογραφίες πάνω στη γέφυρα, αμφιβάλλω αν γνωρίζουν έστω έναν παίκτη της ομάδας που – λένε ότι – υποστηρίζουν. Αμφιβάλλω αν έχουν δει έστω και μισό αγώνα στη ζωή τους. Δεν πρόκειται για αγάπη στην ομάδα τους. Πρόκειται για κάποιου τύπου “τζιχαντιστές”. Οι τελευταίοι σκοτώνουν στο όνομα της θρησκείας. Οι κάφροι σκοτώνουν στο όνομα του συνδέσμου τους.

Τον Έλληνα χούλιγκαν τον ενδιαφέρει περισσότερο αν θα χάσει στη “μάχη του δρόμου” παρά αν θα χάσει η ομάδα του στη “μάχη του γηπέδου”. Αν χθες οι ΠΑΟΚτζηδες μέτρησαν λιγότερες “απώλειες” πάνω στη γέφυρα απ’ ότι οι ΑΕΚτζηδες, σήμερα θα είναι περήφανοι γι’ αυτό και όχι για το Κύπελλο που πήρε η ομάδα τους (μιλώ για εκείνους που βρίσκονταν στη γέφυρα και αποτελούν τη μειοψηφία του κόσμου σε κάθε ομάδα).

Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει “κανονικός οπαδισμός” στην Ελλάδα. Η μαγκιά όλων αυτών εξαντλείται στο τράβηγμα ενός μαχαιριού. Μαζί με το αίμα του “απέναντι” χάνεται και η ελπίδα για να υπάρξει μια κάποια κανονικότητα όπως εκείνη τη γοητευτική εποχή που υπήρχε ακόμα κάτι αντρικό στο πέταλο κάθε γηπέδου.

Όχι, φίλε, το να τραβάς μαχαίρι δεν σε κάνει ούτε μάγκα, ούτε άντρα. Δολοφόνο σε κάνει.