Ο Παναθηναϊκός κέρδισε στο Αγρίνιο όχι γιατί έπαιξε κάποιο ποδόσφαιρο της προκοπής ή ήταν πολύ καλύτερος, αλλά γιατί σαν μεγάλη ομάδα οφείλει να κάνει και τέτοιες – επαγγελματικές που λέμε – νίκες. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος.
Όταν μια ομάδα περνάει από την κρίση που έχει περάσει ο Παναθηναϊκός τον τελευταίο μήνα – και δεν υπάρχει ομάδα στον πλανήτη που να μην την περνάει μέσα στη σεζόν – το μοναδικό που μπορεί να την επαναφέρει είναι οι νίκες. Οι νίκες χαρίζουν χρόνο και μαζί σου επιστρέφουν τη χαμένη σου αυτοπεποίθηση, σου επαναφέρουν την ψυχολογία και το αίσθημα του νικητή.
Για τον Παναθηναϊκό το παιχνίδι στο Αγρίνιο απέναντι στον Παναιτωλικό ήταν ίσως το πιο σημαντικό που έχει δώσει έως τώρα στη σεζόν, μαζί με εκείνο κόντρα στην Ξάνθη την πρώτη αγωνιστική. Διότι και στα δύο παιχνίδια το βάρος ήταν μεγάλο.
Τότε υπήρχε το -6 που έπρεπε να ξεσκονίσει από πάνω της η ομάδα το συντομότερο δυνατό. Ει δυνατόν και αμέσως, όπως και έκανε τελικά. Τώρα ήταν αυτό το αρνητικό σερί αποτελεσμάτων, σε συνδυασμό και με την κακή εικόνα που έβγαζε το «τριφύλλι» μέσα στο γήπεδο τις τελευταίες εβδομάδες. Ήταν φυσικά και η βαθμολογική θέση, ως αποτέλεσμα αυτών των κακών εμφανίσεων και των αρνητικών αποτελεσμάτων. Αν ο Παναθηναϊκός έχανε το χθεσινό ματς, θα υποχωρούσε ακόμα περισσότερο. Και θα πήγαινε με την πλάτη στον τοίχο την Κυριακή στη Λιβαδειά.
Φάνηκε από την παραμονή του αγώνα και από την επιλογή του Δώνη να πάρει 22 ποδοσφαιριστές στο Αγρίνιο πως τουλάχιστον όσον αφορά τη θέληση, οι «πράσινοι» θα έδειχναν ξανά στοιχεία που μας είχαν συνηθίσει. Και τα οποία τους είχαν χαρίσει βαθμούς στο φινάλε αγώνων, όπως στην Τρίπολη και στο Βικελίδης ή ακόμα – ακόμα στο ματς Κυπέλλου με την Ιεράπετρα στο Ολυμπιακό Στάδιο, που ισοφάρισαν στο φινάλε. Αυτή την ομάδα είδαμε στο Αγρίνιο. Μια ομάδα αποφασισμένη να «πεθάνει» στο γήπεδο, με παίκτες που κέρδισαν όλες τις προσωπικές μονομαχίες, είχαν πάθος και τσαμπουκά και κατάφεραν να περιορίσουν τα επιθετικά ατού του αντιπάλου, ο οποίος δε δημιούργησε ούτε… δείγμα κλασικής ευκαιρίες.
Τον πιο σημαντικό ρόλο σε αυτό τον έπαιξε η απόδοση που είχαν οι Κουρμπέλης και Κάτσε. Έχω ξανά πει πως το συγκεκριμένο δίδυμο είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει ο Παναθηναϊκός στη μεσαία του γραμμή. Με πολλά τρεξίματα, καλύπτουν όπως χρειάζεται τους χώρους, είναι εξαιρετικοί στον μεσοαμυντικό τομέα, πηγαίνουν πάνω στον αντίπαλο και το επιθετικό τους πρεσάρισμα βοηθάει όλη την ομάδα να ανεβάσει τις γραμμές της.
Φυσιολογικά όταν λείπει ένας από τους δύο ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα εκεί, κάτι όμως που δε φάνηκε στο Αγρίνιο όταν ο Αλβανός αποβλήθηκε. Και δε φάνηκε λόγω της σκέψης του Δώνη να παίξει με τριάδα Κουρμπέλη – Δώνη – Μπουζούκη, με τον τελευταίο να βοηθάει πάρα πολύ με τα τρεξίματά του.
Ο Δώνης αντιλήφθηκε πως πρέπει να μπει και παίκτης που θα βοηθήσει και στο πρέσινγκ από τη μέση και μπροστά, ώστε να μην επιτρέπει στον Παναιτωλικό να αλλάζει με ευκολία μπάλα και το πέτυχε με την είσοδο του Καμπετσή. Ο μικρός είχε καλή παρουσία, θα μπορούσε να σημειώσει και γκολ που θα κλείδωνε το ματς, όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανένας για το πλασέ που επιχείρησε και θέλησε να «κρεμάσει» τον Κυριακίδη. Με τη φόρα που είχε και βλέποντάς τον τόσα μέτρα έξω, ο καθένας το ίδιο θα έκανε.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε βαθμούς, ψυχολογία, ηρεμία και χρόνο. Είναι και τα τέσσερα απαραίτητα στην προσπάθεια που θα κάνει από εδώ και στο εξής για να βγει στην πρώτη πεντάδα.
