Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για τον Παναθηναϊκό που αν θέλει να σβήσει την ποινή θα πρέπει να γυρίσει νικητής από την έδρα του ΠΑΣ.
Ο τίτλος του κειμένου από μόνος του φτάνει και περισσεύει για να περιγράψει την σκληρή πραγματικότητα. Καταρχήν η Ευρώπη μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί επί της ουσίας Ευρώπη δεν υπάρχει. Ακόμη κι αν βγεις πέμπτος δηλαδή, απλά σβήνεις την τιμωρία. Δεν θα παίξεις σε καμία διοργάνωση εκτός των συνόρων. Και από την άλλη ΑΝ υπήρχαν κανονικές συνθήκες δεν θα υπήρχε ποτέ και ένας τόσο… χαμηλός στόχος, ούτε καν με την μορφή εξιλέωσης. Γιατί θα ξεχάσουμε στο τέλος και για ποια ομάδα μιλάμε.
Ομως, επειδή η ζωή συνεχίζεται και δυστυχώς το κάνει πάνω σε πολύ δύσβατα και πρωτόγνωρα για το τριφύλλι μονοπάτια είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε με βάση αυτό που ζούμε και όχι αυτό που θα θέλαμε αλλά και που αξίζει στον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο. Μετά από αυτόν τον πρόλογο, που είναι απαραίτητος σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ποδοσφαιρική συζήτηση αφορά τον τωρινό Παναθηναϊκό, ώστε να μην κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, πάμε να εστιάσουμε σε αυτό που έρχεται: Το παιχνίδι του Σαββάτου στα Γιάννινα και την “Ευρώπη” που περνάει από εκεί.
Δεν χωρά αμφιβολία πως ότι “εύκολους” βαθμούς είχε να χάσει ο Παναθηναϊκός τους έχασε. Αν θέλει να συνεχίσει να ελπίζει για την πρώτη πεντάδα δεν νοείται να γυρίσει από τα Γιάννινα με οτιδήποτε άλλο πλην της νίκης. Τα τελευταία άσχημα αποτελέσματα δυσκόλεψαν πολύ το δρόμο προς το συγκεκριμένο στόχο και ουσιαστικά ήταν μια ελεύθερη πτώση σε σχέση με τον πρώτο γύρο. Αρκεί να δει κανείς ότι στα αντίστοιχα παιχνίδια με Ξάνθη, Λαμία, Λάρισα και Λεβαδειακό είχες πάρει δώδεκα ποντάκια και τώρα μόλις τρία για να καταλάβεις πως βρέθηκες έκτος πεντάδας και κάτω από τον Αρη. Μπορεί τα κόλπα της κλήρωσης να μετατρέπουν τον αγώνα αυτό ως τον τελευταίο εκτός Αθηνών και ΟΛΕΣ οι υπόλοιπες αναμετρήσεις να διεξαχθούν εκτός Αθηνών, πλην όμως ο βαθμός δυσκολίας παραμένει υψηλός και ανάλογες “ευκαιρίες” θα αργήσουν να σου δοθούν.
Ενδεχόμενη νίκη θα είναι παράλληλα και ψυχολογική ένεση σε μια περίοδο που η ομάδα ζορίζεται να πάρει τα πάνω της και που το διπλό στο Αγρίνιο ήταν απλά η εξαίρεση στον κανόνα. Αν υπάρχει κάτι χειροπιαστό που να σε κάνει να αισιοδοξείς για άμεση βελτίωση αυτό είναι η επιστροφή του “ένα ματς την εβδομάδα”. Με ένα τόσο επιβαρημένο ρόστερ, αρκετούς βασικούς παίκτες νοκ άουτ και πολλούς ακόμη στα όριά τους, δεν σε παίρνει να παίζεις σε πιο κοντινές αποστάσεις και ήδη το “τρία σε οκτώ μέρες” σε σκότωσε. Η ομάδα δεν είχε φρεσκάδα ούτε στο σώμα ούτε και στο μυαλό γι’ αυτό και βλέπαμε ένα ξενέρωτο και χωρίς ιδέες παιχνίδι. Αυτό λοιπόν μπορεί να το αλλάξει η έξτρα ξεκούραση ωστόσο και πάλι μιλάμε για ένα ματς με χοντρές απουσίες καθώς σε ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό παίκτες όπως τον Μακέντα, τον Κάτσε και τον Δώνη τους λες και αναντικατάστατους. Και θα σου λείψουν και οι τρεις μαζί, συν την κακή κατάσταση και πολλών άλλων.
Κλείνοντας καλό είναι να υπενθυμίζουμε και κάτι άλλο. Γιατί πολλοί το έχουν ξεχάσει αφού τον τελευταίο καιρό στα ρεπορτάζ κυριαρχεί το πόσα θα (ξανά) βάλει ο μεγαλομέτοχος. Δεν αποκλείεται στο τέλος να ξεχάσουμε και γιατί τραβάμε όλα αυτά και μπορεί να μας φταίνε ο Νταμπίζας, ο Δώνης και τα παιδιά. ΜΕΣΑ στο γήπεδο και χωρίς το -6 από τα περσινά πρωτοφανή ξεφτιλίκια που επέβαλε η στάση πληρωμών του Αλαφούζου ο Παναθηναϊκός είναι ένα πόντο πάνω από τον Ατρόμητο και τρεις κάτω από την ΑΕΚ.
Επίσης, με βάση τις χοντρές αλλοιώσεις που έχουν υπάρξει, σου έχουν φάει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ΟΚΤΩ βαθμούς. Εντάξει, δεν είπαμε ότι θα παίρναμε πρωτάθλημα, αλλά δεν θα συζητάγαμε κιόλας αν θα σβηστεί η ποινή της Ευρώπης. Για να μην συμβούν βέβαια όλα αυτά θα έπρεπε να έχεις και ιδιοκτήτη που τον σέβονται και τον υπολογίζουν και όχι όλο αυτό το διοικητικό ανέκδοτο που εξακολουθεί να βιώνει ο σύλλογος και που ολημερίς και ολονυχτίς τρέχουν να μαζέψουν 3-4 άνθρωποι…
