Χάσαμε και από τον Πανιώνιο λοιπόν. Με το “και” να είναι απαραίτητο και δυστυχώς να δείχνει κάτι που εσχάτως συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση. Σε ένα παιχνίδι κομβικό, έστω και γι’ αυτόν τον… ρημαδοστόχο της πεντάδας, δεν κατέβηκες ποτέ, δεν ήσουν πουθενά και μοιραία έφυγες με το κεφάλι σκυμμένο.
Αντί να κερδίσεις και να πιάσεις τον Αρη, έχασες με τα χέρια κάτω, την ίδια ώρα που ένας ακόμη διαιτητής ασέλγησε στο πτώμα σου και εσύ δεν έβγαλες άχνα. Αν και το χειρότερο και ίσως και το πιο άδικο είναι πως με όλα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες κοντεύει να ξεχαστεί το μαγικό ξεκίνημα αυτών των παιδιών, με την απαξίωση για όλους και για όλα να χτυπάει ξανά την πόρτα σου. Είναι τέτοιο το ξενέρωμα για τους πάντες και τα πάντα που κανείς δεν θέλει να ακούσει κουβέντα. “Ολα μοιάζουν καλοκαίρι” που λέει και το τραγούδι και όσοι επιμένουν να ασχολούνται ακόμα βιώνουν την απόλυτη κατάθλιψη.
Ηταν ίσως το χειρότερο φετινό παιχνίδι της ομάδας, η οποία μακριά από το ΟΑΚΑ εξακολουθεί να παρουσιάζεται αγνώριστη και να μην μπορεί να δει κανέναν αντίπαλο στα μάτια. Εντελώς ακίνδυνος στη δημιουργία, με μια ψευτοφάση του Μακέντα από πλάγια όλη κι όλη και με τρικυμία στα μετόπισθεν, ήταν αδύνατον να διεκδικήσεις οτιδήποτε από το συγκεκριμένο ματς.
Με μια απλή και… εκνευριστική κατοχή και πέραν τούτου ουδέν καθώς περιοχή δεν πάταγες με τίποτα. Στην πρώτη υποψία ευκαιρίας του αντιπάλου δέχτηκες (ως συνήθως) γκολ και από εκεί και πέρα δεν αντέδρασες ποτέ, με το 2-0 να έρχεται ως φυσικό επακόλουθο και να σε κρατάει κολλημένο εκτός πεντάδας.
Την ίδια ώρα κάποιος Κουμπαράκης σε είδε όπως και τόσοι άλλοι σαν νάνο, αρνούμενος να σε σεβαστεί και να σου δώσει αυτό που δικαιούσαι. Ειμαι ο τελευταίος που μπορεί να κατηγορηθεί ότι δεν μιλάει για διαιτησία και συνήθως όταν το έκανα στο παρελθόν, η πλειοψηφία αρνούνταν να λερώσει τα χέρια της και μίλαγε για μπαλίτσα και συστήματα κάνοντας ποδοσφαιρική κριτική ενώ το αίμα έτρεχε, αλλά κουράστηκα να λέω τα ίδια.
Και κουράστηκα γιατί εδώ όμως τώρα δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Δεν σε βλέπουν καν. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν υπήρχε τέτοια απαξίωση. ΠΡΟΣΟΧΗ για να μην παρεξηγηθούμε: Εννοείται πως όταν πήγαινες για πρωτάθλημα έτρωγες πιο χοντρό κυνηγητό γιατί σε υπολόγιζαν. Τώρα είσαι παντελώς ανύπαρκτος, δεν απειλείς κανέναν και δεν παίρνεις και πάλι ούτε τον… πυρετό τους. Γιατί; Γιατί κανείς δεν υπολογίζει τον ιδιοκτήτη σου. Εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν ΟΛΑ.
Ακολουθούν τρία ματς – φωτιά στο ΟΑΚΑ. Με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Ντέρμπι δεν μπορείς να τα πεις, όχι γιατί ντέρμπι είναι μόνο με τον Ολυμπιακό, αλλά γιατί οι αντίπαλοί σου έχουν ξεφύγει σε όλα τα επίπεδα. Θέλω να πιστεύω ότι η ομάδα θα φανεί πιο συγκεντρωμένη και υποψιασμένη στα ματς αυτά (το έκανε στα δύο από τα τρία και στον πρώτο γύρο), θέλω να αποφύγω τις… κακές σκέψεις, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν έχουμε κάτι να πιαστούμε. Οταν χάνεις με κάτω τα χέρια από τον Πανιώνιο, έχεις αποκλειστεί στο Κύπελλο από τη Λαμία και έχεις να κάνεις δεύτερη σερί νίκη από τον Σεπτέμβρη, αν μη τι άλλο δεν είναι να ανοίγεσαι και πολύ…
