Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τα πέτρινα χρόνια που βιώνει ο Παναθηναϊκός, την απαξίωση, τη μιζέρια και την ελπίδα που αναζητείται, αλλά δεν έρχεται.
Τα χρόνια περνούν και πολλοί μπορεί να μην το καταλαβαίνουν. Δεν είναι, πλέον, μικρό το διάστημα της απαξίωσης του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Χθες συμπληρώθηκαν 9 έτη από τη σπουδαία εκτός έδρας νίκη και πρόκριση επί της Ρόμα. Ποιος να περίμενε τότε, ότι μέσα σε μια δεκαετία θα είχαν συμβεί τόσα πολλά και δυσάρεστα για το «τριφύλλι». Την ομάδα που προερχόταν από ένα νταμπλ και από δυο μεγάλες προκρίσεις σε Τσάμπιονς Λιγκ (με διπλό στο Μεάτσα) και Europa League, αντιστοίχως. Εκείνο το ματς στο Ολίμπικο ήταν και η τελευταία μεγάλη βραδιά της πιο επιτυχημένης ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη. Έκτοτε, υπάρχουν μόνο προβλήματα, πέτρινα χρόνια και παρακμή…
Μην αναλύσουμε ξανά το τι έχει συμβεί από το 2011 και μετά και που πάνε οι ευθύνες. Λίγο – πολύ, ο κάθε άνθρωπος που ανακατεύτηκε με την πράσινη ΠΑΕ, έχει το δικό του μερίδιο. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ολοι όσοι ανακατεύτηκαν χρεώνονται την αποτυχία κι αυτή είναι η πραγματικότητα. Εγιναν λάθη. Λάθη που κόστισαν και έπειτα από μια σειρά γεγονότων και απερίγραπτων καταστάσεων οδήγησαν στο φρικτό «μετά». Αρχικά, ο Παναθηναϊκός έχασε μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει επίπεδο με την πολυμετοχικότητα. Όμως, οι κόντρες Βαρδινογιάννη, Βγενόπουλου (κυρίως), Πατέρα και Γιαννακόπουλου και μια σειρά από αστοχίες κυρίως από τους δυο πρώτους, διέλυσαν αυτή τη μεγάλη ιδέα, με τα σωστά της και τα λάθη της. Ακολούθησαν οι ακαταλαβίστικες κινήσεις από τη διοικητική ηγεσία και φυσικά τα παιχνιδάκια με τους Αμερικανούς, τους Άραβες, τα… παρκαρίσματα.
Το μεγαλύτερο κομμάτι των ευθυνών πηγαίνει στον Γιάννη Βαρδινογιάννη που ήταν τότε ο μεγαλομέτοχος όταν άρχισε να ξεσπάει η μεγάλη κρίση, οι αποχωρήσεις και ο εμφύλιος πόλεμος. Αυτός είχε το 55% της ΠΑΕ. Δυστυχώς, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να αποτελέσει εγγύηση για πολλά χρόνια στον σύλλογο, έπεσε θύμα των φρικτών λαθών του για αρκετά χρόνια και των… συμβούλων που μόνο κακό του έκαναν. Ακολούθως, οι ευθύνες πηγαίνουν στον Γιάννη Αλαφούζο, ο οποίος ξεκίνησε το 2012 όταν δεν υπήρχε κανείς άλλος με ένα πλάνο διάσωσης και εξυγίανσης, λοξοδρόμησε 2-3 φορές και φτάσαμε στην τωρινή κατάσταση των χρεών, της προσπάθειας μείωσης του μπάτζετ, του αγώνα για αδειοδότηση. Σε μια κατάσταση τρομερά δυσάρεστη και με αβέβαιο μέλλον.
Αφήνουμε έξω απ’ όλο αυτό τη μεγάλη και σημαντική προσπάθεια που γίνεται στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Δώνης και Νταμπίζας παλεύουν με σκοπό να φτιάξουν κάτι που θα εξελιχθεί, κάνοντας σωστά και λάθη. Η προσπάθεια είναι πραγματικά σπουδαία και πολύ μεγάλη. Αν, όμως, ο Παναθηναϊκός θέλει άμεσα να επιστρέψει στην απόλυτη κανονικότητα και να γίνει αυτός που ήταν, αυτά δεν αρκούν. Αν οι «πράσινοι» πορευτούν με το πλάνο που υπάρχει τώρα, το πιθανότερο είναι να αρχίσουν από νέα βάση οικονομικά, έχοντας «στρώσει» μια ομάδα, σε 2-3 χρόνια. Κανείς, όμως, δεν μπορεί και να διασφαλίσει κάτι τέτοιο. Στο ποδόσφαιρο τίποτε δεν είναι δεδομένο, ειδικά όταν βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Η μοναδική πιθανότητα να βγει άμεσα από την κρίση το κλαμπ είναι να βρεθεί, επιτέλους, επενδυτής. Επενδυτής αληθινός και όχι κάποιος που θα εμφανίζεται και μετά θα τον ψάχνουμε. Επενδυτής που θα τα «σκάσει», θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση, θα εμπνεύσει, θα φέρει ξανά ενότητα και το κυριότερο: Θα έχει όραμα! Όραμα για τη δημιουργία ενός μεγάλου Παναθηναϊκού αγωνιστικά, διοικητικά (στελέχη, μάρκετινγκ κλπ) και με πλάνο για το πλέον σημαντικό ζήτημα, το γήπεδο. Εν ολίγοις με σχέδιο προκειμένου να βγει απ’ αυτή τη δυσάρεστη και καταθλιπτική κατάσταση αυτό το τεράστιο σωματείο, που ζει τα χειρότερα χρόνια της ιστορίας του.
Θα ρωτήσει κάποιος «υπάρχει κάποια ένδειξη για κάτι τέτοιο»; Δυστυχώς, η απάντηση είναι «όχι». Ο Παϊρότζ και οι ταλιμπάν του εξαφανίστηκαν πριν καν εμφανιστούν, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος περιμένει αν και εφόσον γίνει κάτι με το Athens Alive. Άλλη πληροφορία ή έστω κάτι σε επίπεδο φημών δεν υπάρχει. Μέχρι, λοιπόν, να συμβεί κάτι, δυστυχώς ο Παναθηναϊκός είναι αναγκασμένος να ζει με τα λίγα. Μέχρι να μηδενίσει τα χρέη. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Εκτός και αν βρεθεί, επιτέλους, ο επόμενος ηγέτης…
