Ζυγώνει η Κυριακή και σιγά – σιγά κάνουν όλοι και όλα στην μπάντα. Και οι άδειες και οι… Aλαφούζοι και το μαύρο μας το χάλι γενικότερα. Εννοείται πως δεν σβήνονται, ούτε ξεχνιούνται. Μακάρι να γινόταν τόσο εύκολα, αλλά η καθημερινότητα είναι πολύ σκληρή και μας δείχνει τι ζούμε, τι περνάμε και πόσο δύσκολα θα ξεμπλέξουμε από αυτό. ΟΜΩΣ, όταν παίζεις με “αυτούς” τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν. Εστω και για ένα βράδυ ρε αδερφέ. Γιατί… αυτή η νύχτα μένει!
Είναι αυτονόητο και αποδεδειγμένο εδώ και ένα κάρο χρόνια πως σε τέτοια ματς το… τελευταίο που μετράει είναι η αγωνιστική κατάσταση του καθενός. Σίγουρα δεν είναι κάτι αδιάφορο, ωστόσο συνήθως ΔΕΝ κρίνει ένα τέτοιο παιχνίδι στο οποίο χρειάζονται ΑΛΛΑ πράγματα. Πάθος, καρδιά, δίψα, θέληση, σωστό διάβασμα και άριστη τακτική προσήλωση, είναι κάποια από αυτά. Και ακολουθούν ένα σωρό ακόμα. Τα ξέρετε, τα ξέρουμε και περιμένουμε να τα θυμηθούν και τα “παιδιά” μας.
Μια μάτια μονάχα στα τελευταία ντέρμπι φτάνει και περισσεύει για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη χειρότερη φάση της ιστορίας του. Οχι φέτος, αλλά εδώ και καιρό. Δυστυχώς κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, όμως ακόμη και έτσι έχει τον τρόπο να στέκεται όρθιος. Γιατί είχε ΟΛΑ τα… τα υπόλοιπα.
Φάνηκε και φέτος στο Καραϊσκάκη, το είδαμε και πέρσι όταν ήσουν ένα βήμα από τις απεργίες, το είδαμε με τις τριάρες αλλά και τις συνεχόμενες νίκες στη Λεωφόρο. Είπαμε άλλωστε πως σε αυτά τα ματς δεν αρκεί να είσαι καλύτερος – και δεν αμφιβάλει κανείς για την διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων – αλλά να μπορείς να το δείχνεις κιόλας, να το θέλεις περισσότερο.
Αλλά και το ΟΑΚΑ την Κυριακή θα είναι αλλιώς. Θα έχει περισσότερο κόσμο και περισσότερο παλμό από κάθε άλλο φετινό παιχνίδι. Την θέλουν όλοι σαν τρελοί αυτή τη νίκη. Κι ας είναι η ομάδα σε κακό αγωνιστικό φεγγάρι κι ας μην έχει καμία σχέση με αυτό που θαυμάσαμε στον μαγικό πρώτο γύρο. Είπαμε όταν παίζει ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Ολυμπιακό τα πάντα πάνε για λίγο στην άκρη. Οχι μονάχα στη μπάλα, αλλά παντού. Σε όλα τα σπορ. Με αυτούς έχουμε “θέμα” και αυτοί με εμάς. Δεν λένε τυχαία πως δεν είναι απλά ένα ντέρμπι, αλλά η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων. Αυτό ακριβώς!
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός δεν είναι καλά αλλά πιστεύω ότι έχει τον τρόπο να βάλει δύσκολα στον αντίπαλό του και να τον ρίξει στο καναβάτσο. Ο Δώνης ψάχνει την πρώτη του μεγάλη φετινή νίκη και θεωρώ ότι τακτικά ξέρει τι πρέπει να κάνει ώστε να στήσει άριστα την ομάδα και να εξουδετερώσει τους λιμανίσιους. Σίγουρα θα επιθυμούσε καλύτερα “υλικά” αλλά ακόμα και έτσι ο Παναθηναϊκός έχει τον τρόπο να κοιτάξει στα μάτια τον Ολυμπιακό και να τον ρίξει κάτω.
Στην προσπάθεια αυτή θέλω να πιστεύω ότι δεν θα έχουμε και τους… γνωστούς – άγνωστους απέναντι. Με δεδομένη την πλήρη ανυπαρξία σου σε ότι αφορά τα κέντρα αποφάσεων και το παρασκήνιο, μόνο καλό μπορεί να θεωρηθεί ότι θα σφυρίξει ξένος διαιτητής. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, δεν είναι… φίλοι μας οι Γερμανοί. Μπορεί και να τα κάνει μαντάρα, αλλά ακόμη κι αν συμβεί αυτό… πιθανότατα δεν θα γίνει από πρόθεση.
Γενικότερα είναι μεγάλη ιστορία αυτό που συμβαίνει με τους ξένους διαιτητές καθώς οι δικοί μας αποτελούν καμμένα χαρτιά και υπάρχουν ράμματα για τις γούνες όλων. Τελειωμένοι είναι στα μάτια και την συνείδηση κάθε ανθρώπου που ασχολείται με τη μπάλα και ΟΥΔΕΙΣ θέλει να τους ξαναδεί να σφυρίζουν. Ούτε καν στα… τρένα, που είχε κάποτε ακουστεί. Και μόνο να δεις ποιος είναι ο ΜΟΝΟΣ που διαμαρτύρεται γι’ αυτούς και επί της ουσίας για την απομάκρυνση των “χιλιοτραγουδισμένων” και θα καταλάβεις…
