Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τον αξεπέραστο Θανάση Γιαννακόπουλο και τα μαθήματα που πρέπει να παίρνουμε όλοι από ανθρώπους σαν κι αυτόν.
Μαζί με τον Παύλο Γιαννακόπουλο, ο Θανάσης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Το πιθανότερο είναι ότι οι δυο τους ήταν οι κορυφαίοι. Πήραν τον Παναθηναϊκό και τον έκαναν κυρίαρχο, δημιούργησαν την πιο επιτυχημένη ομάδα στην Ελλάδα και μια από τις πιο επιτυχημένες στην Ευρώπη, έκαναν δυναστεία, σκόρπισαν ένα σκασμό λεφτά για να φέρουν τους καλύτερους στο τριφύλλι. Μοναδική τους ικανοποίηση; Να βλέπουν τον Παναθηναϊκό να μεγαλουργεί και τον κόσμο να χαμογελάει.
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο αυθεντικός, ο πιστός στρατιώτης (υπηρέτησε τον σύλλογο σχεδόν από όλα τα πόστα), ο αγνός, ο άνθρωπος, ο «ένας από εσάς» όπως συνήθιζε να λέει. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν αυτός που κάποιες φορές θα ξέφευγε, αλλά πότε δε θα το παράκανε. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν η επιτομή του μεγάλου Παναθηναϊκού, του τρομερού παράγοντα και του σπουδαίου ανθρώπου. Έβαζε το «τριφύλλι» πάνω απ’ όλα, έλεγε πάντα αυτό που πίστευε ακόμη κι όταν πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, έδωσε και την ψυχή του- και «δυο εμφράγματα» όπως τόνιζε- για τον Σύλλογο και ήθελε να βλέπει τον οποιονδήποτε φοράει πράσινο κασκόλ να είναι ευτυχισμένος, να είναι υπερήφανος. Το κατάφερε και με το παραπάνω.
Ήταν, επίσης, και η σπάνια περίπτωση ανθρώπου που θα σε βοηθούσε σε ό, τι χρειαζόσουν, που δε θα ξεχνούσε από πού ξεκίνησε την πορεία της ζωής του, που θα παρέμενε απλός ακόμη κι αν έκανε μαζί με τα αδέρφια του αμύθητη περιουσία. Η χαρακτηριστική του ατάκα άλλωστε πριν από λίγα χρόνια σε συνέδριο για το ελληνικό φάρμακο, είναι γνωστή. Απευθυνόμενος, τότε, σε αρμόδιο υπουργό, είπε: «Πάω στα Υπουργεία για τις δουλειές. Δε θέλω λεφτά, αλλά βοήθεια. Έχω λεφτά για να ζήσουν 15 γενιές. Γι αυτούς εκεί πάνω (τους εργαζόμενους) νοιάζομαι για να έχουν όλοι δουλειά». Δε θυμάμαι άλλον επιχειρηματία και μάλιστα πλούσιο να μιλάει έτσι δημοσίως και αυτά που λέει να τα εννοεί. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, άλλωστε, σύμφωνα και με τους ανθρώπους που τον έζησαν καλά, δεν μπορούσε να πει ψέματα. Ήταν πάντα ειλικρινής, ήταν πάντα ευθύς…
Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου θα πρέπει να θεωρείται μια από τις σημαντικότερες της Ελλάδας. Όχι για τα λεφτά που έκανε, ούτε γιατί ανακάλυψε κάτι. Αλλά για την τεράστιά της προσφορά στην ελληνική κοινωνία και τον αθλητισμό. Δεν ήταν απλοί εργοδότες, δεν ήταν απλοί παράγοντες του μπάσκετ. Ήταν κάτι το ξεχωριστό, κάτι το μεγαλειώδες. Ο μύθος λέει ότι παλαιότερα, τα τρία αδέρφια πήγαν από πολύ νωρίς στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ και περίμεναν τους εργαζόμενους στην πόρτα. Τους χαιρετούσαν και τους έλεγαν μια απλή καλημέρα και ένα «καλή δουλειά να έχετε». Πότε κανείς άλλος δεν μπόρεσε να τους ξεπεράσει και πολύ δύσκολα θα συμβεί αυτό. Όχι τόσο για τις επιτυχίες, όσο για το όραμα, το κίνητρο, την ανιδιοτέλεια, τη διάθεση, τη στάση ζωής.
Και κάτι τελευταίο: Αν αγαπούσατε όλοι τον Παναθηναϊκό όπως το έκανε ο Θανάσης, τότε η ιστορία μπορεί να γραφόταν διαφορετικά. Το σίγουρο είναι ότι το «τριφύλλι» δε θα περνούσε αυτές τις μαύρες μέρες που διανύει τώρα. Η κατάσταση δε θα έφτανε στο σημερινό σημείο. Βλέπετε, ο Θανάσης- με τα σωστά του και τα λάθη του- όπως αναφέραμε και παραπάνω, ήθελε να μοιράζει χαρά στον κόσμο. Όχι να τον βυθίζει στην κατάθλιψη.
