Ο Τάσος Νικολογιάννης θυμάται τον Γιάννη Κυράστα και γράφει για τον σπουδαίο άνθρωπο, ποδοσφαιριστή και προπονητή που σαν σήμερα το 2004 έφυγε από τη ζωή.
Αληθινός, παντελονάτος, ψυχάρα, διορατικός, πρωτοπόρος και σαν ποδοσφαιριστής και σαν προπονητής. Αυτές είναι οι λέξεις, με τις οποίες θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Γιάννη Κυράστα. Τον Γιάνναρο που θα είναι πάντα στην καρδιά μας, στην καρδιά κάθε Παναθηναϊκού, για όλα όσα πρόσφερε στην ομάδα και για όλα όσα η παράγκα δεν τον άφησε να κερδίσει. Δηλαδή τίτλους. 15 χρόνια πέρασαν από εκείνο το απόγευμα της 1ης Απριλίου 2004, που ο Γιάννης πλήρωσε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΛΑΘΟΣ και άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Δίπλα στην σύζυγό του Ρούλα και τις κορούλες του Εβελίνα και Βέρα.
Ο αληθινός Γιάννης έφυγε την ημέρα του ψέματος! Απίστευτο. Μοίρα. Σαν ψέμα ήταν και τότε μα ήταν αλήθεια. Τζάμπα και άδικα έφυγε από την ζωή ένας άνθρωπος, που είχε να δώσει πολλά στο ποδόσφαιρο και στην κοινωνία. Δυστυχώς μέσα σε λίγο καιρό… έφυγε. Και το γεγονός, ότι 15 χρόνια μετά ο περισσότερος κόσμος τον θυμάται τέτοια ημέρα δείχνει πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω και σαν ποδοσφαιριστή και σαν προπονητή. Σαν ποδοσφαιριστής ήταν μπροστά από την εποχή του, διότι δίδαξε πως παίζεται η θέση του λίμπερο, εκεί που έπαιξε στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια της καριέρας του. Σαν προπονητής ήταν επίσης μπροστά από την εποχή του, διότι δίδαξε πως παίζεται η ζώνη στην άμυνα.
Τον «έφαγαν» στον Παναθηναϊκό ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και ο Αγγελος Φιλιππίδης (μετά του έκαναν αγιογραφίες οι γύρω –γύρω, αλλά η αλήθεια είναι, ότι μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ τον ΕΦΑΓΑΝ). Δεν τον στήριξαν μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ, όταν πήγε να παραιτηθεί, για να δει αν τον θέλουν, η όχι και μόνο που δεν άνοιξαν σαμπάνιες ο τότε μεγαλομέτοχος και ο τότε πρόεδρος. Δεν στήριξαν τον προπονητή, με τον οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο την περίοδο 1999-2000 και δεν πήρε το πρωτάθλημα λόγω της παράγκας του Μπαρμπά-Θωμά, και την περίοδο 2001-02 έγινε η μοναδική ομάδα, που πέρασε πρώτη από όμιλο τσάμπιονς λιγκ από την προτελευταία αγωνιστική και πήγε για …τουρισμό στην Μαγιόρκα στο τελευταίο ματς. Η Σάλκε και η Αρσεναλ ήταν οι άλλοι αντίπαλοι.
Ο Γιάννης είχε φτιάξει μία ομάδα –μοντέλο, έβγαζε μάτια στην Ευρώπη, είχε πει στην διοίκηση ότι εκείνη την χρονιά θα μείνει πίσω στο πρωτάθλημα λόγω των συνεχόμενων αγώνων στο τσάμπιονς λιγκ και ότι θα επανέλθει η ομάδα και στο πρωτάθλημα μετά τον Δεκέμβριο, αλλά δεν τον άφησαν να το ζήσει. Εκαναν αποδεκτή την παραίτησή του και ουσιαστικά τον …έφαγαν. Αυτά τα λέω, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε. Μπορεί το 2001 ο Γιάννης να μην είχε φύγει από τον πάγκο του Παναθηναϊκού, να ήταν διαφορετικές εξελίξεις κυρίως για τον ίδιο, αλλά και για την ομάδα. Τώρα ο Γιάννης μας βλέπει από ψηλά.
Είμαι σίγουρος, ότι βλέποντας έτσι τον Παναθηναϊκό από ψηλά σαν να ακούω τη φωνή του να λέει: «Πως τον καταντήσατε έτσι τον Παναθηναϊκό; Δεν ντρέπεστε; Λίγη τσίπα δεν έχετε;». Ετσι ήταν και είναι από ψηλά ο Γιάννης . Αληθινός. Ελεγε πάντα αυτό, που πίστευε χωρίς να φοβόταν, ποιον θα ενοχλήσει. Δεν συμβιβαζόταν με το ψέμα. Για αυτό και τον αγάπησε και συνεχίζει να τον λατρεύει ο κόσμος. Εγώ μόνο ένα πράγμα θα λέω πάντα τέτοια ημέρα: «Γιαννάρα σε ευχαριστούμε για όλα, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Μας δίδαξες ανθρωπιά, αλλά και ποδόσφαιρο».
