Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την δεδομένηανωτερότητα της Ρεάλ αλλά δεν ξεχνά πως το… 0-1, έγινε 1-0.
Όνειρο ήταν λοιπόν το φάιναλ φορ και πάει. Η “ανάγνωση¨του αποτελέσματος μοιάζει απλή στη λογική του “πέρασε ο καλύτερος” και στο “η πρόκριση χάθηκε στο πρώτο ματς” είναι όμως και συνάμα σύνθετη. Πρέπει να δούμε δηλαδή και ΤΙ έγινε σε αυτό το πρώτο ματς για να φτάσουμε στον άσσο. Αλλωστε, το ότι η Ρεάλ είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό το ξέραμε και πριν το τζαμπολ. Λέει πολλά αυτό από τη μία, από την άλλη όμως δεν λέει και τίποτα. Βλέπετε δεν γίνεται να κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Αν ήταν έτσι θα μας έλεγαν να μην κατεβαίναμε κιόλας, έτσι δεν είναι;
Αν και αουτσάιντερ ο Παναθηναϊκός πήγε να το κάνει κανονικά και με το νόμο το ριφιφί την προηγούμενη Τετάρτη. Και εκεί που γύρισες ένα φαινομενικά χαμένο παιχνίδι και πάνω που πήγες να το κάνεις δικό σου δεν άντεξες αφενός στην πίεση των αντιπάλων και αφετέρου στα σφυρίγματα των γκρίζων λύκων. ΟΚ, μπορεί η Ρεάλ να περνούσε και από 0-1, όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ διότι δεν μας άφησαν. Και αυτό είναι ένα ΘΕΜΑ. Από εκεί και μετά δυστυχώς ο Παναθηναϊκός δεν στάθηκε στο ύψος του και δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα που θαυμάσαμε το τελευταίο δίμηνο.
Εχασε με κάτω τα χέρια το δεύτερο παιχνίδι και στο τρίτο τα έδωσε όλα αλλά υποτάχτηκε στην ανωτερότητα του αντιπάλου ή αν θέλετε καλύτερα στην ποιότητα και στο κρύο αίμα των τελευταίων λεπτών. Δεν έδειξε έτοιμος για να ολοκληρώσει την υπέρβαση και αποκλείστηκε με ένα βαρύ σκορ, το οποίο για μένα δεν αποτυπώνει και την πραγματική διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων. Ναι, φυσικά και δεν θα πω ότι ο Παναθηναϊκός είναι ισοδύναμος με τη Ρεάλ, δεν είναι όμως και για 3-0 ρε αδερφέ. Αδικεί την προσπάθεια των πρασίνων, όχι τόσο στα τρία αυτά ματς αλλά γενικότερα τον τελευταίο καιρό. Η υπέρβαση πάντως εν μέρει έγινε κι αυτό γίνεται αντιληπτό και μόνο γυρίζοντας το χρόνο στην προ Πιτίνο εποχή.
Εκεί που αν τολμούσες να πεις τίποτα για οκτάδες και τα λοιπά θα σε έκλειναν στο Δαφνί. Εγιναν φοβερά και τρομερά πράγματα το διάστημα που ακολούθησε, υπήρξε μια εκπληκτική μεταμόρφωση η οποία πιστώνεται στον προπονητή ωστόσο και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό. Το παραπάνω δεν είναι προσωπικό συμπέρασμα αλλά θα λέγαμε πως εκφράζει και το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου και είναι κάτι που αποτυπώθηκε μετά την… αποδοχή της ήττας.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού ΞΕΡΕΙ μπάσκετ και επειδή ξέρει έχει μάθει να είναι και ρεαλιστής. Οσο κι αν μας πονάει δεν είμαστε ακόμα σε φάση για να δούμε στα μάτια τη Ρεάλ γι’ αυτό και χειροκροτήθηκε τόσο θερμά η ομάδα για την προσπάθεια. Το θέμα είναι ότι ακόμα και έτσι έχει γίνει “δουλειά” και υπάρχει έδαφος για να πατήσεις πάνω και να χτίσεις. Σε μεγάλο βαθμό αυτά που πρέπει να γίνουν είναι εμφανή και εκκρεμεί η υλοποίησή τους ώστε την επόμενη σεζόν να μπεις “αλλιώς” στη διοργάνωση και να φτάσεις ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ στο φάιναλ φορ το οποίο είναι και πιθανό να γίνει στην Ελλάδα.