Ο Δώνης είπε πως ο πρωταθλητισμός αγοράζεται και έχει απόλυτο δίκιο. Ο Παναθηναϊκός τούτη τη στιγμή έχει ανάγκη από λίγο “αγορά” ελπίδας, που θα τον οδηγήσει στην επόμενη μέρα. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος.
Ο Παναθηναϊκός τελειώνει μια σεζόν που ήταν ίσως η πιο δύσκολη της ιστορίας του. Και σίγουρα η πιο… παράξενη. Τα σκαμπανεβάσματα που είχε μάλλον θα έπρεπε να είναι αναμενόμενα, αλλά σε ένα περιβάλλον όπως το ελληνικό τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο.
Πολλοί θεωρούσαν πριν από ακριβώς ένα χρόνο πως η ομάδα δύσκολα θα παραμείνει στην κατηγορία. Είτε εξωαγωνιστικά, είτε αγωνιστικά. Η κουβέντα αφορούσε χρέη, απληρωσιές, διάλυση, είχε λίγο από εμπόριο… ελπίδας από Ταϊλάνδη μεριά και καθόλου ποδόσφαιρο. Ξεχάσαμε να μιλάμε ποδοσφαιρικά, ξεχάσαμε να αναλύουμε το τι θα γινόταν στο χορτάρι. Μια κατάσταση μίζερη και ένας σύλλογος περικυκλωμένος από γκρίνια, μαυρίλα και εσωστρέφεια.
Η πρόσληψη του Δώνη και του Νταμπίζα ήταν ίσως η καλύτερη κίνηση που έχει κάνει η συγκεκριμένη διοίκηση του Παναθηναϊκού όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι του συλλόγου. Δύο άνθρωποι “άρρωστοι” με το ποδόσφαιρο, που εργάζονται 24 ώρες το 24ωρο πάνω στο αντικείμενο, που δε σταματάνε ούτε λεπτό να ασχολούνται με το – κάθε – πρότζεκτ που έχουν μπροστά τους. Ετούτο που ανέλαβαν γνώριζαν από την αρχή πως θα είναι το δυσκολότερο στην καριέρα τους.
“Αποστολή αυτοκτονίας” χαρακτήρισε ο Δώνης την απόφασή του να έρθει στον Παναθηναϊκό με τις υπάρχουσες συνθήκες. Έτσι του έλεγαν και όσοι ήταν κοντά του τις ημέρες εκείνες που σκεφτόταν να κάνει αυτό το δύσκολο βήμα. Όμως η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό και όσα έχει ζήσει φορώντας τη φανέλα του ήταν πιο δυνατά από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να του βάλει φρένο. Και ήταν πολλά εκείνα που θα έβαζαν φρένο σε οποιονδήποτε προπονητή.
Το αν πέτυχε ο Δώνης στον Παναθηναϊκό είναι πολύ νωρίς για να το κρίνουμε. Αν η φετινή χρονιά ήταν το πρώτο του… ημίχρονο ως προπονητής του συλλόγου, τότε μια χαρά τα πήγε. Η ομάδα μάζεψε περισσότερους βαθμούς απ’ ότι πέρσι, έχοντας πολύ χαμηλότερης ποιότητας ρόστερ σε σχέση με πέρσι. Ούτε Μολέδο υπήρχε, ούτε Βιγιαφάνιες, ούτε Χίλιεμαρκ, ούτε Λουτσιάνο, ούτε Τσάβες, ούτε Χουλτ. Πρόχειρα είναι αυτά τα έξι ονόματα, αλλά εύκολα αποδεικνύουν πόσο μεγάλη είναι η διαφορά.
Αν ο Παναθηναϊκός ανεβάσει το μπάτζετ του και δώσει το δικαίωμα στον Δώνη και στον Νταμπίζα να πάρουν παίκτες ανάλογου βεληνεκούς, τότε θα τους κρίνουμε και πιο αυστηρά. Με τα “όπλα” που πάλευαν φέτος, έκαναν το καλύτερο που θα μπορούσαν. Απλά, κατά κάποιο τρόπο, τους έκατσε… ανάποδα η σεζόν. Κι όσα πέτυχε αυτή η ομάδα στο πρώτο μισό, κόντεψαν να ξεχαστούν και να σβηστούν λόγω της εικόνας της στον δεύτερο γύρο, στον οποίο έπαιξαν ρόλο πολλοί παράγοντες. Οι τραυματισμοί, η κούραση, το “κοντό” ρόστερ, εκείνη η περιπέτεια όλης της ομάδας τον Ιανουάριο, που στον κόσμο μπορεί να μη φαίνεται ως κάτι σημαντικό, αλλά επηρέασε πολύ (εννιά παίκτες μπήκαν στο νοσοκομείο σε λίγες μέρες).
Επί της ουσίας η σεζόν για τον Παναθηναϊκό τελείωσε στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό. Εκεί μπήκε η… ταφόπλακα των – όποιων – στόχων είχαν απομείνει, εκεί έσπασε και το τελευταίο γυαλί της σχέσης που είχε αναπτύξει η ομάδα με την εξέδρα. Ένα γυαλί που ήδη είχε αρχίσει να ραγίζει από τον αποκλεισμό από τη Λαμία. Ο κόσμος θέλει αποτελέσματα, νίκες, τίτλους. Και καλά κάνει. Δεν τον αδικεί κανείς. Κι όταν βλέπει τη Λαμία να κάνει… πλάκα στον Παναθηναϊκό για δεύτερη σερί σεζόν, ξενερώνει, χαλιέται και απομακρύνεται. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, συμβαίνει σε οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου.
Όπως δίκιο, όμως, έχει και ο Δώνης που είπε σήμερα ότι ο πρωταθλητισμός… αγοράζεται. Δυστυχώς δεν μπορείς να πολεμήσεις με “σφεντόνες” όταν ο αντίπαλό σου έχει “μπαζούκα”. Κι όσο… αγαπησιάρικο κι αν μοιάζει το πρότζεκτ των ακαδημιών, όταν υπάρχει μόνο αυτό θα αναγκάζεσαι να είσαι τεταρτοπέμπτος. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια του ποδοσφαίρου. Όσο κι αν σε γοητεύει να βλέπεις μια ομάδα γεμάτη νεαρά Ελληνόπουλα, που μπορεί να πονάνε και λίγο παραπάνω τη φανέλα σε ένα ποδόσφαιρο άκρως επαγγελματικό, ετούτα τα Ελληνόπουλα θα είναι οι “σφεντόνες” που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα “μπαζούκας”. Θα παλέψουν όσο μπορούν, μα στο τέλος θα λυγίσουν.
Για τον Παναθηναϊκό υπάρχει μονάχα ένας δρόμος από εδώ και πέρα. Να καταφέρει με κάποιον τρόπο να εξοικονομήσει χρήματα, ώστε να κάνει 3-4 “ενέσεις” αγωνιστικής ποιότητας, να βρει παίκτες από το εξωτερικό που θα μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να εμφανιστεί πιο ανταγωνιστικός την επόμενη σεζόν. Και αν δεν προκύψει κάτι απρόοπτο (όπως δηλαδή να βρεθεί κάποιος… Σαββίδης που θα επενδύσει) να πηγαίνει χρόνο με τον χρόνο προς την οικονομική του εξυγίανση, που θα φέρει μακροπρόθεσμα και την αγωνιστική του “ανάσταση”.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
