Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την ερυθρόλευκη κωλοτούμπα που τους (ξανά) φέρνει στο στόμα του (πράσινου) λύκου.
Μπορεί κατά βάθος να γελάμε μαζί τους, αλλά τα πράγματα στο χώρο του μπάσκετ είναι πολύ σοβαρά. Το επικίνδυνο παιχνιδάκι που ξεκίνησαν τα “καλά παιδιά” κοντεύει να τινάξει στον αέρα ολόκληρο το οικοδόμημα και οι συνέπειες να είναι απρόβλεπτες. Γιατί μπορεί να ξεκίνησε ως αστείο, αλλά όταν στη μέση μπαίνουν τραμπουκισμοί και εγκληματικές ενέργειες το πράγμα χοντραίνει.
Θα έλεγε κανείς πως στην ουσία δεν μιλάμε για τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την κλασική ερυθρόλευκη τακτική του “όταν κάπου δεν μας παίρνει, επενδύουμε στη μπαχαλοποίηση και τα διαλύουμε όλα”. Το επιχειρούν ως ένα βαθμό την τελευταία διετία και στη μπάλα όπου έχοντας χάσει, δυστυχώς όχι από εμάς αλλά από ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, τις άκρες τους, ισοπεδώνουν τους πάντες και τα πάντα. Βέβαια στο ποδόσφαιρο τρακάρουν πάνω στη νέα τάξη πραγμάτων και στο μπάσκετ στον… Παναθηναϊκό. Δηλαδή σε τοίχο, στον οποίο και σπάνε τα μούτρα τους.
Τέτοιο χουνέρι που τους βρήκε δεν πρέπει να το φανταζόταν ούτε καν αυτός που τους το έκανε, δηλαδή ο Γιαννακόπουλος. Το “δεν κατεβαίνω με την Κύμη” μπορεί να χτύπησε άσχημα ακόμα και σε κάποιους δικούς μας, από την άλλη όμως είμαι σίγουρος πως οι συγκεκριμένοι θα είναι (δικαίως) και από τους πρώτους που θα τρέξουν να βρουν εισιτήρια για τα “ντέρμπι” που έρχονται.
Εκεί λοιπόν που οι Αγγελόπουλοι ήταν διατεθειμένοι να τρέξουν να… σωθούν μέχρι και την Αδριατιατική σε βλέπουν και πάλι μπροστά τους. Και από το mexritelous ετοιμαζόμαστε για… ξεβράκωμα χωρίς τέλος. Το χειρότερο δε γι’ αυτούς είναι πως δεν έχουν καμία ελπίδα διαφυγής. Από τη μία η Α2 και από την άλλη ο Πιτίνο με τα “σκυλιά” του. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα ή αλλιώς από τη σκύλα στη Χάρυβδη.
“Καλώς τα παιδιά” που γράφει και ο τίτλος. ΟΚ, δεν υπήρχε θέμα για το αν θα πάρουμε το πρωτάθλημα, απλά χωρίς αυτούς δεν θα είχε την ίδια γλύκα. Είμαστε βλέπετε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Εδώ μέχρι και στην Αδριατική… απειλήσαμε ότι θα πάμε να τους βρούμε για να ξανασμίξουμε. Και ξαφνικά μέσα από μια μεγαλοπρεπέστατη κωλοτούμπα να έρχονται και πάλι στην αγκαλιά σου. Στο στόμα του (πράσινου) λύκου.
Ηταν το απόλυτο ξεφτιλίκι τους όλο αυτό που συνέβη το τελευταίο διάστημα. Τους πήραν χαμπάρι και οι πέτρες, είδαν όλοι ποιος επενδύει στο άθλημα και ποιος στο… μπάχαλο. Γι’ αυτό και δεν βρήκαν ούτε την ψήφο τους, γι’ αυτό και κάθε τους (γελοίο) αίτημα απορρίφθηκε ως απαράδεκτο.
Είδαν το τυράκι, αλλά δεν πρόσεξαν τη φάκα. Και από εκεί που νόμιζαν ότι όλα αυτά θα περάσουν χωρίς να ανοίξει ούτε μύτη θα αναγκαστούν να υποστούν διπλό εξευτελισμό. Από τη μία στις εντυπώσεις που ήδη τις έχασαν και γελάει όλος ο ντουνιάς μαζί τους και από την άλλη στο παρκέ.
