Αν μας ρωτούσαν πριν από ένα μήνα τι να περιμένουμε από τον φετινό Παναθηναϊκό θα σφίγγαμε τα χείλη και θα σηκώναμε τους ώμους. Ούτε μια μεταγραφή, με πιθανότητες μάλιστα πωλήσεων κάποιων εκ των καλύτερων παικτών του (Χατζηγιοβάνης, Κουρμπέλης, Μακέντα), με την αίσθηση πως τα χρήματα που διαθέτει δε θα του φτάσουν για να ανέβει η ποιότητα του ρόστερ του. Με λίγα λόγια… μία απ’ τα ίδια.
Μέσα σε ένα μήνα αυτό το κλίμα άλλαξε ολοκληρωτικά. Σε όλα. Ξεκινώντας από τις ενδεχόμενες πωλήσεις. Κανένας παίκτης δεν πρόκειται να φύγει αν ο Παναθηναϊκός δεν πληρωθεί καλά. Ακόμα και… υπεραξία. Ο Μακέντα μπορεί να μην κοστίζει πάνω από 1,5 εκατομμύριο, όμως είναι το βασικό σέντερ φορ του Παναθηναϊκού. Και το βασικό σέντερ φορ του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να πουληθεί κάτω από 1,5-2 εκατομμύρια ευρώ. Τα λάθη άλλων εποχών, που ο Παναθηναϊκός πούλησε κοτζάμ Μπεργκ σε τιμή… ευκαιρίας για τον αγοραστή του, δεν πρόκειται να γίνουν πάλι. Το πιστώνεται αυτό ο Νταμπίζας, όπως πιστώνεται και την τακτική του στο θέμα των μεταγραφών.
Περίμενε μέχρι να ενδώσει η Ομόνοια στις πιέσεις του Κολοβού και τον πήρε όπως εκείνος ήθελε. Περίμενε μέχρι ο πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ να φτάσει στο απροχώρητο από τη… μουρμούρα του Ζαχίντ και τον έφερε στην Ελλάδα. Έπαιξε το παιχνίδι με τον Μολό, κάνοντας τον να έρθει στον Παναθηναϊκό με το μικρότερο συμβόλαιο που υπέγραψε ποτέ από τότε που έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι πλέον η ομάδα που της κάνουν… χάρη οι ποδοσφαιριστές για να έρθουν. Όποιος θέλει καλώς, όποιος όχι υπάρχουν κι άλλοι.
Στο γήπεδο η ομάδα βγάζει ένα πρόσωπο που σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου για την εποχή και για το τι μπορεί να μας δείξει όταν θα φτάσει στο οριστικό της μοντάρισμα, όταν θα δέσουν εντελώς τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα, όταν θα επιστρέψου οι πολύ σημαντικοί απόντες (Κουρμπέλης, Μπουζούκης) κι όταν θα έρθουν οι νέες μεταγραφές που θα κληθούν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Για παράδειγμα ένας στόπερ που θα καθαρίζει με περισσότερο αυτοπεποίθηση και δύναμη και ένας χαφ που θα “καταπίνει” χιλιόμετρα και… αντιπάλους. Χρειάζεται έναν aggressive μέσο ο Παναθηναϊκός, ιδιαίτερα απέναντι σε ομάδες με τα στοιχεία και την ποιότητα της Γαλατά.
Στην Πόλη ο Παναθηναϊκός έδειξε και πάλι πως βαδίζει σε πολύ σωστό δρόμο και πως χτίζεται σε ποδοσφαιρικές βάσεις πολύ γερές, εξαιρετικά υγιείς και με έμφαση στο ποδόσφαιρο. Με τον Κολοβό να δείνει πως σιγά – σιγά μπαίνει στην εξίσωση προκειμένου να γίνει σημαντικός για τους πράσινους, με τον Ζαχίντ να μας κάνει να πιστεύουμε πως θα δούμε σπουδαίες ποδοσφαιρικές στιγμές και θα στείλει όλους εκείνους που τον ειρωνεύονταν λόγω του… Πακιστάν (πόσο ρατσιστικό!) να απολογούνται για την αμπαλοσύνη που επιδεικνύουν.
Περιμένοντας τον Μολό να μπει και τις τελευταίες μεταγραφικές πινελιές, μοιάζει βέβαιο πως ο Παναθηναϊκός αγώνα με τον αγώνα θα δικαιώνει τον προπονητή του που μιλάει με σιγουριά για την καλή ομάδα που θα παρουσιάσει φέτος. Υπάρχουν ακόμα 20 μέρες για ην έναρξη του πρωταθλήματος, είκοσι μέρες που όλο το οικοδόμημα θα δουλεύετε ολοένα και περισσότερο.
Όσο γκρινιάξαμε, γκρινιάξαμε. Πλέον οφείλουμε να αισιοδοξούμε για την ομάδα που θα παρουσιαστεί στο γήπεδο τη σεζόν που έρχεται, δίχως να ασχολούμαστε με όλα πιθανόν μας χαλούσαν. Ας ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο, όπως ασχολούνται εκείνοι που έχουν την ευθύνη για το τμήμα. Με σεβασμό προς αυτό, με αγάπη προς τον σύλλογο και με φιλοδοξία να τον οδηγήσουν και πάλι σε στιγμές δόξας.
