Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει στο panathinaikos24.gr για τον αξεπέραστο Γιάννη Κυράστα, το έργο του και όλα όσα έκαναν αυτό τον άνθρωπο ξεχωριστό.
Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει στο panathinaikos24.gr για τον αξεπέραστο Γιάννη Κυράστα, το έργο του και όλα όσα έκαναν αυτό τον άνθρωπο ξεχωριστό.
Πέρασαν 16 χρόνια, αλλά μου μοιάζει σαν να ήταν χθες όταν έμαθα, ότι ο Γιάννης έφυγε από την ζωή από μία σπάνια αρρώστια. Την πρωταπριλιά του 2004, σαν να ήταν ψέμα και μακάρι να ήταν ψέμα. Και 106 χρόνια να περάσουν ο Γιάννης δεν θα ξεχαστεί. Διότι η μία γενιά μεταλαμπαδεύει στην άλλη, πόσο σπουδαίος ήταν πρώτα σαν άνθρωπος και μετά σαν ποδοσφαιριστής και σαν προπονητής.
Εγώ είχα την ευλογία να γνωρίσω τον Γιάννη αρχικά ως ποδοσφαιριστή και μετά ως προπονητή. Στην πορεία γίναμε φίλοι και ομολογώ, ότι οι ατέλειωτες κουβέντες μαζί του με έκαναν να νιώθω σοφότερος και πιο πλούσιος σε αισθήματα και ποδοσφαιρικές γνώσεις. Ήταν εγωιστής, δεν το έκρυβε, πεισματάρης και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Για αυτό το 1986 μετά από ένα παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό και παρότι ήταν στην αποστολή δεν αγωνίστηκε ανακοίνωσε στον τότε προπονητή Βασίλη Δανιήλ, ότι σταματάει το ποδόσφαιρο. Και σταμάτησε.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα και όταν είδε, ότι το πρωτάθλημα παίζεται εκτός γηπέδου και ότι και αν κάνει πρώτος δεν θα είναι, προτίμησε να σταματήσει και την προπονητική του καριέρα. Μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ, όπου δεν είχε δοθεί ένα καθαρό πέναλτι στον Μικάελσεν και αντί να νικήσει η ομάδα τότε, έχασε. Και ενώ είχε προηγηθεί η ξέφρενη πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ η τότε διοίκηση (Βαρδινογιάννη-Φιλιππίδη), αντί να τον μεταπείσει, να κάνει τα πάντα να μείνει στην ομάδα, με ευκολία έκανε δεκτή την παραίτησή του. Ο ίδιος με δήλωσή του τότε είχε πει, ότι «τέρμα για μένα το ποδόσφαιρο, ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με την οικογένειά μου και το ψάρεμα». Kαι αυτό ήταν.
Ο Γιάννης δεν κάθισε ξανά σε πάγκο, αλλά μπορεί να γινόταν, αν δεν έφευγε τόσο άδικα και τόσο πρόωρα στην ζωή στα 52 του χρόνια. Όλοι όσοι μιλούν για τον Γιάννη έχουν να λένε τα καλύτερα. Και αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση είναι, ότι έχουν περάσει 16 χρόνια και όλοι μα όλοι σήμερα τον θυμούνται. Αυτό σημαίνει, ότι ο Γιάννης δεν έχει φύγει. Είναι εδώ μαζί μας . Εξάλλου λένε, ότι κάποιος φεύγει από την ζωή, όταν πλέον όλοι τον ξεχνάνε . Και αυτό με τον Γιάννη, δεν έγινε και δεν θα γίνει.
Όλοι λένε, ότι ήταν μπροστά από την εποχή του και ισχύει. Όλοι λένε ότι ήταν δίκαιος και ισχύει. Όλοι λένε ότι ήταν αυστηρός, όταν έπρεπε και ισχύει. Οικογενειάρχης με όλη την σημασία της λέξης. Η σύζυγός του Ρούλα και οι οι δυο κόρες του Εβελίνα και Βέρα ήταν πάνω από όλους. Ήταν αυστηρός, αλλά και στοργικός μαζί τους. Τα κορίτσια του, όπως τα έλεγε. Και όλες σήμερα είναι περήφανες για τον Γιάννη. Και αυτός από ψηλά τις βλέπει και καμαρώνει. Για την Ρούλα, την Εβελίνα και την Βέρα. Και για τον Γιάννη, τον διάδοχο, τον ένα από τους τρεις γιους της Εβελίνας με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου. Μία σχέση που εξελίχθηκε, όπως αναμενόταν και οι δυο τους τώρα έχουν τον Γιάννη, τον Ανδρέα και τον Νίκο. Ο Μιχάλης ήταν από τις αδυναμίες του Γιάννη. Τον πίστευε πολύ, για αυτό και τον μάλωνε ,όπως έκανε με όλους τους παίκτες που πίστευε.
Ετσι ήταν ο Γιάννης. Για τα «παιδιά» του ήταν πιο αυστηρός, διότι είχε απαιτήσεις. Για αυτό και όσοι τον έχουν ζήσει λένε ότι ήταν δίκαιος. Γιάνναρε σε ευχαριστούμε για όλα. Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά, που βρίσκεσαι και ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να γίνει ο Παναθηναϊκός, όπως τον ονειρευόσουν. Δηλαδή πρώτος!
