Κάθε 3/4 είναι μια ξεχωριστή μέρα για κάθε μέλος της πράσινης οικογένειας… Η 3η του Απρίλη του 1996, είναι αναμφίβολα μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου και η πιο όμορφη στιγμή της παιδικής μου Παναθηναϊκής αθωότητας.
Δεκάχρονο παιδάκι, «αρρωστάκι πράσινο» από τότε, ούτε που περίμενα να έχει τέτοια εξέλιξη εκείνο το βράδυ, έζησα ένα όνειρο, μια παράνοια μια ανείπωτη χαρά και υπερηφάνεια. Ο Παναθηναϊκός με τον Χουάν Ρότσα στο τιμόνι και τον Γιώργο Δώνη να κάνει τρελή πορεία και να εντοπίζει τον ετοιμοπόλεμο Βαζέχα, εκτελεί κυριολεκτικά την εστία του μεγάλου Άγιαξ, την κούρσα αυτή επί μέρες πάλευα να κάνω με τους φίλους μου, προσπαθώντας να πετύχω το πλασέ του Κριστόφ…
Κλαίω, γελάω, δε θυμάμαι έτρεξα και αγκάλιασα την τηλεόραση δεν θυμάμαι πόσο κράτησε η στιγμή, θυμάμαι ότι δεν ξημέρωνε με τίποτα, όμως και εγώ σαν τρελός ήθελα να έρθει το πρωί για να φορέσω τη φανέλα και να πάω στο σχολείο, να φωνάξω με όση δύναμη είχα, ότι οι παίκτες του Ρότσα άλωσαν το Άμστερνταμ και έστειλαν αδιάβαστους τους αδερφούς Ντε Μπουρ και την υπόλοιπη παρέα του μεγάλου εκείνη την εποχή Άιαντα.
Επόμενη κίνηση, ήταν να πείσω τη μάνα μου να πάμε Λεωφόρο στη μπουτίκ, η ριγέ φανέλα της Adidas της ομαδάρας μου, έπρεπε να φορεθεί πάση θυσία! Ό,τι καλύτερο, ό, τι ομορφότερο για ένα παιδάκι, ζούσα το όνειρό μου, στιγμές ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου…. και όχι μόνο, ντελίριο χαράς και υπερηφάνειας έζησε κάθε παναθηναϊκή ψυχάρα… Το τελευταίο τρίλεπτο πριν το γκρέμισμα του Άγιαξ, είναι ομολογουμένως για μένα αλλά και πολλούς άλλους, ιστορικό, ανεπανάληπτο και συγκλονιστικά ωραίο!
