23 Ιουλίου 2018. Μάτι – Αργυρά Ακτή – Κόκκινο Λιμανάκι – Ραφήνα. Μια φωτιά. 102 νεκροί.
1η Μαρτίου 2020. Κωνσταντίνος Αγγελάκης. Πρωταθλητής Ελλάδας στο απλό της επιτραπέζιας αντισφαίρισης για τη σεζόν 2019-20.
Πως συνδέονται αυτά τα δύο;
Ο 23χρονος αθλητής του Παναθηναϊκού στο πινγκ πονγκ αφιέρωσε το χρυσό μετάλλιο στα θύματα που κάηκαν στο Μάτι και μέσα σε αυτούς ήταν γνωστοί του, ενώ κάηκε ολοσχερώς η μόνιμη κατοικία του στο Νέο Βουτζά.
Ο Κωνσταντίνος Αγγελάκης μίλησε στο Sputnik για την καριέρα του ως αθλητή, αλλά και τη μέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του.
Όλα ξεκίνησαν από το υπόγειο του παππού
Ο μοναδικός Έλληνας αθλητής που έχει κατακτήσει τρία σερί ατομικά πρωταθλήματα στους Παίδες και τρία σερί ατομικά πρωταθλήματα στους έφηβους ανέφερε πως δοκίμασε και τα πιο δημοφιλή αθλήματα, αλλά το πινγκ πονγκ του έγνεψε.
«Μικρός είχα δοκιμάσει πολλά αθλήματα, όπως είναι το τάε κβο ντο, το ποδόσφαιρο. Το τελευταίο άθλημα ήταν το τένις που έπαιζα από μικρή ηλικία και για ένα χρόνο και το έκανα παράλληλα μαζί με το πινγκ πονγκ».
Όλα ξεκίνησαν από υπόγειο του παππού του στο Νέο Βουτζά με ένα τραπέζι που είχε φτιάξει ο ίδιος: «Ξεκίνησα το πινγκ πονγκ με τον παππού μου που είχε ένα τραπέζι στο υπόγειο του σπιτιού. Έπαιζα με τον παππού μου αρχικά και είχαμε κοντά έναν σύλλογο επιτραπέζιας αντισφαίρισης και γράφτηκα όταν πήγαινε στην Τρίτη δημοτικού. Είδα ότι είχα μεγαλύτερη κλίση στο πινγκ πονγκ και σταμάτησα το τένις, και επειδή ήμουν καλός και μου άρεσε περισσότερο. Ο παππούς μου ήταν μηχανικός και μουσικός μαζί. Δεν είχε καμία σχέση με το χώρο και είχε φτιάξει το τραπέζι μόνος του».
Και αθλητής και φοιτητής
Ο 23χρονος Κωνσταντίνος δεν είναι μόνο αθλητής, αλλά και φοιτητής αφού σπουδάζει στο Πολυτεχνείο ως πολιτικός μηχανικός. Την περασμένη σεζόν φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος, ενώ ήταν και στη Γερμανία με την Φρικενχάουζεν.
Η ζωή όμως στην ξενιτιά ήταν βαριά: «Σαν προπονήσεις και αγώνες στη Γερμανία είναι τέλεια. Πραγματικά είναι τρομερή εμπειρία. Για να φύγει, όμως, ένας Έλληνας από τη χώρα του, έχοντας ζήσει στην Ελλάδα και βιώσει την καθημερινότητα είναι πάρα πολύ δύσκολο να μείνει αλλού. Θα πρέπει να αλλάξει κάτι πολύ στη ζωή του για να ακολουθήσει αυτό τον τρόπο ζωής. Είναι πολύ διαφορετικός».
«Ο παραδοσιακός αμυντικός έχει… πεθάνει»
Ο Αγγελάκης έγινε ο πρώτος αμυντικός που κατακτά το πρωτάθλημα Ελλάδας στο πινγκ πονγκ. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; «Πλέον οι αμυντικοί είναι αυτό που λέμε modern defence. Δηλαδή παίζουν άμυνα με ξαφνικές επιθέσεις. Διότι ο παραδοσιακός αμυντικός έχει ¨πεθάνει¨ στις μέρες μας και να παίζει μόνο άμυνα. Πιστεύω πως είναι πολύ ιδιαίτερο στυλ παιχνιδιού. Το μπαλάκι στον πόντο μπορεί να επιστρέφει 7-8 ακόμα και 20 φορές, ενώ στους επιθετικούς μπορεί να τελειώσει στις 3 μπάλες. Για τον θεατή είναι πιο ωραίο να το βλέπει και πολύ πιο εντυπωσιακό και για εμάς να το παίζουμε», απαντά ο διεθνής άσος.
« Έχω προτάσεις και θα κάνω το καλύτερο»
Το συμβόλαιο του με τον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε και στο μυαλό του δεν υπάρχει η μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό για το μέλλον: «Να πάω να μείνω στο εξωτερικό το αποκλείω και λόγω σχολής και επειδή μου αρέσει η Ελλάδα. Τελείωσε το συμβόλαιο μου στον Παναθηναϊκό κατακτώντας το πρωτάθλημα, αλλά δεν έχω κλείσει ακόμα ομάδα. Έχω προτάσεις και θα κάνω το καλύτερο για τον εαυτό μου».
Δεν έτυχε, πέτυχε…
Μόλις το 1% των παικτών της επιτραπέζιας αντισφαίρισης παίζουν αμυντικά και αυτό είναι καθαρά θέμα προπονητή: «Ο προπονητής μου με έκανε αμυντικό, ο Λουίτζι Σκέμπρι. Έπαιζα ένα χρόνο επίθεση και στη συνέχεια επειδή είδε πράγματα πάνω σε μένα που μπορώ να τα κάνω διαφορετικά αποφάσισε να μου βάλει αυτό το στυλ παιχνιδιού και πέτυχε».
«Τα σπίτια ξανά φτιάχνονται, αλλά οι ψυχές δεν επιστρέφουν»
Ο Κωνσταντίνος Αγγελάκης μεγάλωσε στο Νέο Βουτζά και έζησε από την πρώτη στιγμή την πυρκαγιά που σόκαρε το Πανελλήνιο στις 23 Ιουλίου του 2018 και άφησε πίσω του 102 νεκρούς, αλλά δεν τους ξέχασε: «Αφιέρωσα το πρωτάθλημα στα θύματα στο Μάτι. Έχασα τη μόνιμη κατοικία μου τότε. Εκείνη τη μέρα ήμασταν όλη η οικογένεια στο Μάτι εκτός από τον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Ήμουν εγώ, η μητέρα μου, η αδερφή, τα ξαδέρφια μου. Ήταν δύσκολη η κατάσταση που επικρατούσε εκείνο το βράδυ. Είναι μεγάλη ιστορία, περάσαμε δύσκολα. Όπως όλοι οι άνθρωποι που έχασαν σπίτια και δικούς τους ανθρώπους. Ευτυχώς, από την οικογένεια μου δεν χάσαμε κάποιον. Τα σπίτια ξανά φτιάχνονται, αλλά οι ψυχές δεν επιστρέφουν».
«Έχασα ένα κοντινό παιδί από το Μάτι»
Ο πρωταθλητής Ελλάδας στην επιτραπέζια αντισφαίριση θυμάται κάθε δευτερόλεπτο από εκείνη τη μαύρη μέρα: «Έβλεπες τη φωτιά λες και είναι πολυκατοικίες 20 ορόφων. Έχασα ένα κοντινό παιδί από το Μάτι, δεν είμασταν τόσο φίλοι, αλλά επειδή ήμασταν σα χωριό εκεί όλοι λέμε γεια με όλους. Οπότε τους γνωρίζεις».
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ που κουβαλούσαμε καμένους ανθρώπους στα ασθενοφόρα»
Τι θα του μείνει χαραγμένο για πάντα από εκείνη τη μέρα; Το διηγείται μόνος του: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ που κουβαλούσαμε καμένους ανθρώπους στα ασθενοφόρα. Μερικώς καμένους, όχι ολόκληρους καμένους. Ζούσαν, αλλά είχαν καεί. Σε μια κυρία που θυμάμαι την είχαμε κουβαλήσει τέσσερα άτομα με την καρέκλα και είχε καεί όλο της το χέρι. Δεν φύγαμε να σωθούμε, αλλά κάτσαμε να βοηθήσουμε».
«Η στιγμή που κοιτάς τον κολλητό σου να είναι γεμάτος εγκαύματα, είναι απερίγραπτη»
Μέσα σε μια μέρα μια πράσινη περιοχή έγινε κατάμαυρη με καμένα δέντρα, σπίτια, αυτοκίνητα και το χειρότερο από όλα. Ανθρώπους.
«Το άλλο πρωί, πήγα να δω τον κολλητό μου στο νοσοκομείο και ήταν γεμάτος εγκαύματα σε όλο πρόσωπο. Μόλις τον είδα, έβαλα τα κλάματα. Δεν μπορούσα ούτε λέξη να πω. Η στιγμή να κοιτάζεις τον κολλητό σου φίλο που είστε από παιδιά μαζί να είναι γεμάτος εγκαύματα, είναι απερίγραπτη», αναφέρει ο Κωνσταντίνος για τι αντίκρισε με το πρώτο φως της μέρας.
«Δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα κυριολεκτικά» Ο Κωνσταντίνος Αγγελάκης και η οικογένεια του σώθηκαν επειδή ήξεραν απέξω και ανακατωτά την περιοχή, αφού εκεί ήταν η μόνιμη κατοικία τους. Κάθε φορά που έβλεπαν εστία φωτιάς έφευγαν από το σπίτι.
«Αυτό που δεν υπάρχει στην Ελλάδα είναι η πρόληψη. Εμείς με το που έπιανε φωτιά στη Πεντέλη φεύγαμε προληπτικά. Είχαμε πάει από τις 5 το απόγευμα στο Μάτι στο λιμάνι τελείως προληπτικά. Εκεί που είναι το beach volley και το μπάσκετ που δεν έχει πεύκα για να έρθει η φωτιά. Οπότε είμασταν οι πρώτοι που φτάσαμε εκεί. Να φανταστείτε εγώ παράγγειλα και καφέ και είχα ανοίξει το τάμπλετ να παρακολουθήσω τι γίνεται στις ειδήσεις. Έπειτα από ένα δίωρο άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι μετά από εμάς. Η φωτιά ήρθε πολύ αργά, κατά τις 9 το βράδυ αν θυμάμαι καλά. Απλά είχε πολύ κάπνα και δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα κυριολεκτικά. Δάκρυζες λόγω του καπνού και επικρατούσε μια κατάσταση πανικού. Πολλές γυναίκες είχαν πάθει κρίση πανικού και προσπαθούσες να τις ηρεμήσεις», τονίζει.
«Οι Αρχές έλεγαν στον κόσμο να πάει μια προς Ραφήνα, μια προς Μάκρη» Από τα 102 θύματα, υπήρχαν πολλά που εγκλωβίστηκαν μέσα στα αυτοκίνητα τους, αφού δεν ήξεραν τους δρόμους στο Μάτι με την τραγωδία να οφείλεται σε πολλούς λόγους.
«Οι δρόμοι είναι και μικροί. Η Αστυνομία και η Πυροσβεστική έλεγαν στον κόσμο να πάει μια προς Ραφήνα, μια προς Μάκρη. Είχαν κλειστεί, επειδή κάποιοι δρόμοι δεν μπορούσαν να περάσουν δυο αυτοκίνητα μαζί. Έτσι έγινε και το μοιραίο στο κόκκινο λιμανάκι που κάηκαν οι 25 άνθρωποι μαζί», επισημαίνει.
«Νομίζω δεν υπάρχουν λόγια…» Η 24η Ιουλίου 2018 βρήκε τον Κωνσταντίνο και την οικογένεια του χωρίς σπίτι, αλλά στάθηκαν και τυχεροί μέσα στην ατυχία τους.
«Το επόμενο πρωί μετά τον κολλητό μου πήγα στο σπίτι να το δω και όλως τυχαίως ήταν εκεί οι φίλοι μου χωρίς να έχουμε επικοινωνήσει από πριν. Απλά ήρθαν να δουν τι έγινε. Νομίζω δεν υπάρχουν λόγια… Μου το είχε πει η μητέρα μου που είχε φύγει τελευταία από το σπίτι ότι κάηκε. Εκείνη τη στιγμή δεν έχεις να πεις κάτι. Απλά το βλέπεις…
Μετά μείναμε σε ένα σπίτι στο Ντράφι που μας το παραχώρησαν κάποιοι φίλοι, επειδή έτυχε να πάνε στην Αμερική. Ήταν μεγάλο το σπίτι και βολευτήκαμε εκεί μέχρι το καλοκαίρι που γύρισαν. Τότε, είχαμε κάνει ήδη μια ανακαίνιση στο διπλανό σπίτι του παππού, το οποίο δεν κάηκε ολοσχερώς όλως τυχαίως και μπορέσαμε και μείναμε εκεί. Τώρα μένω στους Αμπελόκηπους και οι γονείς μου στο Μάτι και σιγά σιγά ξανά φτιάχνουν το σπίτι», θυμάται.
«Το Κράτος δεν βοήθησε, γλίτωσαν μόνο όσοι είχαν πυρασφάλεια» Δέκα εννέα μήνες μετά την τραγωδία το Κράτος δεν έχει βοηθήσει σχεδόν καθόλου τους πυρόπληκτους με τον αθλητή του πινγκ πονγκ να αναφέρει: «Το κράτος έχει δώσει περίπου το 6% των αδειών επισκευής και τα λεφτά που παίρνουν οι κάτοικοι που δεν έχουν ιδιωτική ασφάλεια είναι μηδαμινά. Ούτε για να αγοράσεις ένα δυάρι στην περιοχή δεν φτάνουν. Γλίτωσαν μόνο όσοι είχαν πυρασφάλεια. Το κράτος δεν έχει βοηθήσει γενικά και θα πρέπει να βοηθήσει την αποκατάσταση και του κοινωνικού και του οικολογικού περιβάλλοντος. Πολλοί άνθρωποι έχουν μείνει ξεκρέμαστοι. Συνέχεια πάω στους γονείς μου και μένω. Κάθε ελεύθερο Σαββατοκύριακο μου είμαι εκεί. Το πράσινο έχει βγει κάπως, αλλά τα δέντρα χρειάζονται 15-20 χρόνια για να ξανά φυτρώσουν. Το βουνό είναι γυμνό».
«Το πινγκ πονγκ δεν θα το παρατήσω ποτέ» Ο Κωνσταντίνος Αγγελάκης είναι και αθλητής και φοιτητής, αλλά πως βλέπει τον εαυτό του σε μερικά χρόνια; «Το πινγκ πονγκ δεν θα το παρατήσω ποτέ. Τουλάχιστον μέχρι 36-40 ετών. Το μέλλον δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει, ελπίζω το καλύτερο. Θέλω και ελπίζω να είμαι βασικό στέλεχος της Εθνικής Ελλάδας των Ανδρών. Να είμαι σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις βασικός παίκτης σαν τον Παναγιώτη Γκιώνη καλή ώρα. Δεν έχω κάποιο στόχο συγκεκριμένα για το που θέλω να φτάσω. Δουλεύω για το καλύτερο. Θέλω να μπω στην 150άδα στο άμεσο μέλλον και βλέπουμε», κατέληξε ο τρίτος Έλληνας στην παγκόσμια ranking list καταλαμβάνοντας την 470η θέση.
Πηγή: sputniknews.gr
