Οι αναμνήσεις είναι η κληρονομιά μας, αλλά πρέπει να υπάρξει μέλλον

Δε σταματά ο Απρίλιος να σου φέρνει μνήμες στο μυαλό. Μνήμες μεγαλείου. Το Άμστερνταμ. Η Βαρκελώνη. Το Παρίσι. Κανείς δεν μπορεί να σβήσει όλα αυτά από το μυαλό και την καρδιά. Είναι η βαριά κληρονομιά ενός μεγάλου συλλόγου. Είναι οι στιγμές που μετέτρεψαν τον Παναθηναϊκό σε… Panathinaikos. Δεν είναι μόνο αυτές, είναι δεκάδες. Αλλά τον Απρίλιο είναι πολλές και σε λίγες μέρες.

Τα αφιερώματα που διαβάζεται εδώ, στο Panathinaikos24, είναι πολλά και σχεδόν καθημερινά. Το καλύτερο φάρμακο στην εποχή της καραντίνας, που μας έχει καθηλώσει όλους μέσα στα σπίτια μας. Βίντεο, φωτογραφίες, μνήμες που δεν μπορούν να σβήσουν όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Οι συζητήσεις γύρω απ’ αυτά είναι ακόμα περισσότερες. Που ήσουν, με ποιον ήσουν, που το είδες, αν ήσουν στο γήπεδο, τι έζησες πιο έντονα. Μπορείς να μιλάς για μέρες απλά και μόνο για ένα παιχνίδι. Μπορείς να θυμηθείς με λεπτομέρειες κάθε του λεπτό, λεπτομέρειες που θα σε κάνουν ακόμα και να… φοβηθείς με τον εαυτό σου για όσα είναι ικανό να επαναφέρει το μυαλό.

Σαν σήμερα ήταν το Παρίσι. Το πρώτο ευρωπαϊκό. Η κορυφή της Ευρώπης, σαν το αποτέλεσμα ενός προφητικού συνθήματος: «Το πρώτο ευρωπαϊκό, ο ΠΑΟ θα το πάρει»… Και ποιος δεν το θυμάται. Γεννήθηκε δύο χρόνια πριν από το Παρίσι, στο Τελ Αβίβ και… δικαιώθηκε τη βραδιά της 11ης Απριλίου 1996 όταν ο τεράστιος Παναγιώτης Γιαννάκης σήκωνε την κούπα και χάριζε στον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο από πολύ νωρίς μια θέση στην παναθηναϊκή αιωνιότητα.

Τα όσα ακολούθησαν ήταν απλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και μετέτρεψαν τον μπασκετικό Παναθηναϊκό στην καλύτερη ελληνική ομάδα όλων των εποχών σε συλλογικό επίπεδο. Καμιά άλλη, σε κανένα άθλημα, σε κανέναν… αιώνα δε θα πετύχει όσα ο Παναθηναϊκός του Παύλου και του Θανάση πέτυχε. Ποτέ.

Οι αναμνήσεις και αυτές οι εικόνες είναι η κληρονομιά μας. Κρυμμένες ψηλά – ψηλά στο μπαούλο της ιστορίας του συλλόγου. Όμως ο σύλλογος έχει ανάγκη από νέες σελίδες δόξας. Σε όλα τα αθλήματα, αλλά κυρίως στα δύο δημοφιλέστερα, αυτά για τα οποία ξεκινήσαμε από μικρά παιδιά να αγαπάμε μια ομάδα.

Είναι πολλά τα οχτώ χρόνια χωρίς φάιναλ φορ για τον Παναθηναϊκό με τον οποίο μεγαλώσαμε και τα εννιά χωρίς ευρωπαϊκή κούπα, για μια ομάδα που μας είχε… κακομάθει για 15 συνεχόμενα χρόνια. Είναι πολλά τα δέκα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο, τα έξι χωρίς κανέναν τίτλο, τα εννιά μακριά από το Τσάμπιονς Λιγκ, τα δέκα χρόνια μακριά από μια αληθινή σπουδαία ευρωπαϊκή νίκη, όπως εκείνη – η τελευταία αληθινά σπουδαία – με τη Ρόμα.

Καλά είναι τα αφιερώματα, τα ποσταρίσματα στα social media, τα “σαν εμάς κανείς”, αλλά αν δεν υπάρξει συνέχεια και δεν επιστρέψει ο σύλλογος σε… κανονικές επιτυχίες, θα έχουμε μόνο αυτά. Χρειάζεται τα επόμενα χρόνια όσοι έχουν τις τύχες του συλλόγου να τον επαναφέρουν εκεί που του αρμόζει. Στην κορυφή της Ευρώπης στο μπάσκετ. Στην κορυφή της Ελλάδας στο ποδόσφαιρο και πίσω στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Για να γίνουν οι… Απρίληδες των επόμενων ετών το ίδιο όμορφοι με εκείνους που θυμόμαστε σαν μακρινές αναμνήσεις…