Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Σαν να έβλεπες τον Παναθηναϊκό της κανονικής διάρκειας στα μεγάλα παιχνίδια. Λες και δεν είχε… διαλυθεί (τρόπος του λέγειν) το σύμπαν τις προηγούμενες ημέρες.
Το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή ήταν το αποτέλεσμα κόντρα στην ΑΕΚ. Γι’ αυτό φρόντισε ο Τζήλος με την τραγική του διαιτησία, ενώ είχε φροντίσει και νωρίτερα η διοίκησή σου ώστε να κατέβεις χωρίς στόχο. Η είδηση από το ματς αυτό είναι η εικόνα της ομάδας του Δώνη, τα μάτια που γυάλιζαν και η νοοτροπία νικητή.
Αν νομίζει κανείς πως ήταν εύκολο αυτό που συνέβη, ας κάνει κάποια άλλη δουλειά. Από τη μία η ομάδα που καιγόταν για τη νίκη για να εκμεταλλευτεί και το αποτέλεσμα της Τούμπας και από την άλλη μία με τελειωμένο προπονητή και το μισό της ρόστερ αλλά και δίχως στόχο σε αυτό το μίνι πρωτάθλημα αφού και δεύτερος να έρθεις Ευρώπη δεν βγαίνεις. Τι θα έλεγε η λογική; Ότι ο ένας θα τρώει σίδερα και ο άλλος θα το πάει σβηστά, δίχως να πολυκαίγεται. Τι είδαμε; Ακριβώς το αντίθετο και για την εικόνα αυτή μόνο μπράβο αξίζουν στον Δώνη και τους παίκτες του.
Ηταν αν θέλετε και το επιστέγασμα της δουλειάς που έχει γίνει τα δύο αυτά χρόνια και που επιβεβαιώνουν ότι για αγωνιστικούς λόγους ο Δώνης θα έπρεπε να μείνει και την τρίτη σεζόν. Αυτό βέβαια το γνωρίζαμε, επειδή όμως τα κριτήρια ΔΕΝ ήταν ποδοσφαιρικά μιλάμε για μια εντελώς άλλη κουβέντα. Αν θέλετε τη γνώμη μου όλο αυτό το πράγμα δεν άξιζε τελικά να γίνει, ήταν ωστόσο και αναγκαίο κακό από τη στιγμή που οι δυο πλευρές δεν κάθισαν σε ένα τραπέζι για να συζητήσουν και ενδεχομένως να λύσουν το πρόβλημα. Από τη στιγμή που δεν το έλυσαν και δεν το έσβησαν άμεσα θα το έβρισκαν ξανά μπροστά τους και θα ήταν και χειρότερο.
Ηταν ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ διότι για ένα σωρό γνωστούς λόγους το τριφύλλι ήταν και το μεγάλο ερωτηματικό των πλέι οφ. Δεν είναι εύκολο για κανέναν προπονητή να εμπνεύσει την ομάδα με τόσες πολλές αποχωρήσεις, δεν είναι καν εύκολο να εμπνεύσει τον… εαυτό του. Κι όμως ο Δώνης το κατάφερε κι όμως ο Παναθηναϊκός είναι ακόμη εδώ.
Εκείνος που σίγουρα ήταν «αλλού» είναι ο Τζήλος. Ανθρώπινο σε μεγάλο βαθμό και σεβαστή η περιπέτεια που πέρασε όμως από τη στιγμή που επέστρεψε θα πρέπει να κρίνεται σαν κανονικός διαιτητής. Και δεν ήταν διαιτησία αυτή αλλά σφυρίγματα ενός φοβισμένου ρέφερι που δεν θέλει να (ξανά) μπλέξει. Μα αυτός και ο βασικός λόγος που επιλέγονται οι ξένοι. Επειδή δεν ζουν εδώ και προφανώς δεν σκέφτονται όταν βάζουν την σφυρίχτρα στο στόμα αν θα τους περιμένει κανείς έξω από το σπίτι.
Είναι περιττό να το πας φάση-φάση το ματς γιατί έγιναν ΠΟΛΛΑ. Και τα «μικρά» ήταν χειρότερα από τα «χοντρά». Διότι 1-2 φάσεις μπορούν να σου ξεφύγουν, εδώ όμως μιλάμε για 100-0. Από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Σφυρίγματα που τρέλαναν και εκνεύρισαν ακόμη και παίκτες που σε δυο μήνες φεύγουν και που επί της ουσίας στο δίμηνο αυτό δεν διεκδικούν ΤΙΠΟΤΑ. Και εις ανώτερα και μετά μην απορείτε γιατί όλοι ψηφίζουν δαγκωτό ξένους. Ας προσέχατε κύριοι.
