Η «σοκαριστική» εικόνα του πρώτου ημιχρόνου πέταξε την ευκαιρία για νίκη μέσα στον Πειραιά. Γράφει ο Νικόλας Βασιλαράς.
Τα ντέρμπι πάνω απ’ όλα τα παίρνεις με την καρδιά και την ψυχή. Φυσικά και παίζουν ρόλο η ποιότητα και η τακτική, αλλά… έπονται. Πραγματικά ήταν… σοκαριστικά κακός ο τρόπος που μπήκε στο ματς ο Παναθηναϊκός και το πλήρωσε.
Δεν θυμάμαι στο πρόσφατο παρελθόν άλλο ντέρμπι να παθαίνεις τέτοια αιχμαλωσία. Και δεν μιλάμε για καθαρές ευκαιρίες από τον αντίπαλο. Τέτοιες δεν είχε. Εσύ μπήκες για να… χάσεις και έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου για να τους διευκολύνεις τη ζωή.
Να φεύγουν οι μπάλες από τα χέρια του τερματοφύλακα, οι υπόλοιποι να μην μπορούν όχι να δώσουν μια πάσα της προκοπής μα ούτε καν να κοντρολάρουν τη μπάλα, μιλάμε για το απόλυτο μπάχαλο. Για 45 λεπτά βλέπαμε αυτή την εικόνα και πραγματικά… δεν θέλω να ξέρω τι άλλο θα βλέπαμε αν ο Ολυμπιακός ήταν κομπλέ.
Στην επανάληψη το σκηνικό άλλαξε και βασικά φάνηκε τι θα γινόταν αν έκανες έστω και τα στοιχειώδη. Ο Παναθηναϊκός και πάθος είχε και μπάλα έπαιξε και ευκαιρίες έχασε, κλείνοντας τον αντίπαλο στο μισό γήπεδο. Αυτά όμως συμβαίνουν. Να μην μπαίνει το τόπι στο πλεκτό. Η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου είναι που σε εξοργίζει.
Ένα ματς που θα μπορούσε ακόμη και να το κερδίσει ο Παναθηναϊκός ΚΑΤΑΦΕΡΕ να το χάσει. Και αυτό είναι που μένει. Το αποτέλεσμα. Το ξαναγράφω με έμφαση διότι σαν να βλέπω μια λογική του «δεν πάθαμε και τίποτα» και του «κρατάμε το δεύτερο ημίχρονο». Δυστυχώς τίποτα δεν κρατάμε. Ούτε το δεύτερο, ούτε το… τρίτο ημίχρονο. Εκεί που τα «παιδιά» για μια ακόμη φορά δίδαξαν ήθος σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία. Όπως συμβαίνει ΠΑΝΤΑ.
Του Μπόλονι δεν του βγήκε η τακτική στο ξεκίνημα, αν και δεν νομίζω ότι φταίει αυτό. Ηταν απίστευτα ηττοπαθής ο τρόπος που μπήκαν οι παίκτες στο ματς και αυτό δεν το άλλαζε ούτε ο… Μουρίνιο. Στην επανάληψη σίγουρα βοήθησαν οι αλλαγές. Όπως και ο τρόπος βέβαια που έπαιξε ο αντίπαλος, που πλέον σε περίμενε.
Ακόμη και έτσι όμως δεν ήρθε το διπλό αφού χάθηκαν φοβερές ευκαιρίες. Και του Μακέντα και του Χατζηγιοβάννη νωρίτερα και η αντεπίθεση που έκαψε ο Μαουρίτσιο. Με τον Τάσο βέβαια το θέμα δεν είναι η ευκαιρία που έχασε, αλλά το πως δέχτηκε την αντικατάστασή σου. Είναι αυτό που λέμε… δεν προβλέπεται. Και επειδή δεν είναι το πρώτο παρόμοιο περιστατικό (θυμηθείτε το μπουκάλι του Μακέντα), μην μας γίνει και συνήθεια.
Η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχασε μια μεγάλη ευκαιρία. Να πάρει πόντους αλλά και «αέρα». Η συνέχεια είναι ακόμη πιο δύσκολη (δείτε το πρόγραμμα) και η Ευρώπη απομακρύνεται κι άλλο. Μιλάμε δηλαδή για μέγα φιάσκο…
ΥΓ: Το γεγονός ότι ο Ζαγαρίτης και ο Αλεξανδρόπουλος ήταν η κορυφαίοι είναι παράσημο για τα παιδιά, δείχνει όμως και το ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
